توی دنیا سه چیز هست که منو به شکلی مثبت بیمار می کنه: اولیش رو نمی گم. دومیش لینوکس است و سومیش ابزار مبتنی بر ایده‌های عالی. البته این سه تا توی یک چیز مشترک هستند: نو و خلاق بودن. اولی و دومی رو دارم و وبلاگ چکیده‌ای از تازه‌ترین‌ها پر است از سومی.
چیز دیگه‌ای که خیلی روز تعطیلی نیست ولی توی این هفته باید حتما خونده بشه، وبلاگ مریم حسین‌خواه است و بخصوص نوشته آخرش. ارزشمنده. ارزشمند.
کلا ایده این طرح اینه که وبلاگ‌های خوبی دور و برمون هستند که گاهی نمی‌بینمشون. یکی از اون عالی‌هاش، مادر سپید است. وبلاگی از مادر یک کودک نابینا که به نظر می رسه بخش مهمی از دغدغه زندگی‌اش، فعالیت برای کودکان نابینای این کشور است. این وبلاگ فوق العاده حرفه‌ای نوشته می‌شه: زندگی و خاطرات شخصی و روزمره‌ای که به شما بهترین دید درباره وضعیت نابینایان در ایران رو می‌ده.
یک مشکل وبلاگستان فنی این روزهای ایران، کپی کاری و ترجمه صرف از سایتهای مشهوری مثل دیگ و بویینگ و اسلش‌دات و … است. اگر خواننده اون سایتهای خارجی باشید، خوندن مطالب «فنی» وبلاگستان ایران عملا کم لطف می شه (همینطور گوش کردن به اخبار «علمی» صدا و سیما!). اما استثناهایی هم هستند، یکیشون صبونه است. من احتمالا به بعضی از نوشته‌هایش نقدهایی دارم ولی چیزی که این وبلاگ رو به جمع گردش این هفته آورده، ایرانی نویسی نویسنده است. خیلی از نوشته‌ها رنگ و بوی ایرانی دارند و منابع هم به شکل کامل ذکر می‌شن.
این دو تا وبلاگ از یک نفره: بازی و خدنگ‌اندازی‌ها. خودتون یک سر بزنید ببینید اولی رو می‌پسندید یا دومی را. یا اصلا هیچکدوم رو. شاید هم هر دو رو!به هر خوبی دنیای مجازی اینه که (حتی با وجود عضویت ایران در گروه چهارده کشوری که اینترنت رو سانسور می‌کنند)، انتخاب عمدتا با شماست.