هفته قبل جمهوری اسلامی ایران دو نفر رو در جنوب اعدام کرد. قبلش حمید ریگی(؟) رو اعدام کرده بود و اون وسط هم ریگی رو – اونهم در یک فاصله زمانی از دستگیری تا اعدام که منطقا نه فرجام داده بود نه دفاعی ازش بیرون اومد.. قبل و بعدش هم صدها نفر دیگه رو.
دفعه قبل جیش العدل(؟) یکسری آدم رو گروگان گرفت و اعدام کرد و حکومت در جوابش یکسری رو تو زندان اعدام کرد (جواب به کشتن یکسری اعدام یکسری دیگه است؟!) و حالا جیش العدل یکسری سرباز که احتمالا اصلا به ماجرا ربطی ندارن رو گرفته تا شاید اعدام کنه و جوابش اعدام یکسری دیگه است و سربازها و آدم‌هایی که می میرن تا یکسری بگن «ما زورمون بیشتره» و هر دو هم با اصرار کنن که پرچم اسلامی واقعی بالای سر اونهاست که در اهتزازه.
باید هشتگ بزنیم برای سربازها ولی هشتگ درست باید این باشه که #نه_به_اعدام .
می بینیم که چرخه معیوب کشتن آدم ها چیزی رو حل نمی کنه و مسایل رو فقط و فقط بدتر می کنه. ما دومین کشور اعدام کننده انسان در تمام جهان هستیم و اینه وضع امنیت استان‌هایی که توشون «برای انتقام» کشته شدن یکسری، یکسری دیگه رو می کشیم و هیچ وقت فکر نمی کنیم «اگر اعدام مفیده چرا ما که دومین آدمکش قانونی دنیا هستیم وضعمون اینه؟». منزجرم از کشتن آدم‌ها برای حل یک مشکل، در هر دو طرف.
پ.ن. این نوشته دفاع از جیش العدل نیست. گفتم که از هر کسی که فکر می کنه کشتن راه حله شرایط اجتماعی است منزجرم
پ.ن.۲. این ایده که تو دنیا یکسری آدم خوب هستن که اگر موفق بشن همه آدم بدها رو بکشن همه جا خوب می شه، خیلی بچه گونه است. موضوعات اجتماعی، دلایل اجتماعی دارن. به همین سادگی.