من که نوجوون بودم تنها فرمت تصویری مرسوم، گیف بود. که البته صاحبش بهش می گه جیف. در نتیجه ما باید فایل های گیف خودمون رو جایی مخفی می کردیم. من فلاپی هاش رو می ذاشتم لای یه سررسید که توش با تیغ جای فلاپی در آورده بودم ولی خود فایل ها رو هم باید مخفی می کردم – جو هکری (: . یه برنامه نوشته بودم که اینکار رو می کرد.. بیاین بازنویسی اش کنیم و کمی پیش تر بریم تا درک بهتری از فایل ها، اینکه سیستم چطوری می فهمه این یه عکسه و اعداد جادویی و ایکس اور و … پیدا کنیم.