جادی

پروژه‌

• پارسا هم یه فریم‌ورک پی اچ پی به اسم کریستال برام فرستاده. کار عجیبیه؟ شاید ولی همیشه می تونه چیزی بهتر از چیز قبلی بیاد و حداقلش اینه که به خودم آدم کلی چیز یاد می ده و رزومه خوبیه. یه دوست من حتی یه فریم‌ورک سی پلاس پلاسی نوشته بود که خب تو مصاحبه کاری کلی به دردش خورد.
• عرفان هم یه پروژه کوچیک بامزه شخصی داره که ممکنه به درد خیلی ها بخوره: دانلود پلی لیست از آپارات
• علیرضا هم پروژه‌ای روی گیت‌هاب داره به اسم AutoVM که به فروشنده های سرور مجازی کمک می کنن بتونن خودکار سیستم عامل ماشین مجازی رو نصب و کانفیگ کنن و کارهای دیگه ای مثل مانیتورینگ پهنای باند و غیره، فعلا برای VWWare ESXi کار می کنه ولی احتمالا گسترش هم پیدا خواهد کرد. هم کدش براتون می تونه جالب باشه هم خودش (:
• مهدی هم پروژه‌اش رو با جنگو زده که کارش ایجاد یک وب اپلیکیشن برای سرویس های نقل قول است. ساده و جمع و جور و نمونه ای از تجربه های خوبی که هم خودتون چیزی یاد می گیرین هم نشون می دین چی بلدین. روی گیت هاب.

معرفی

• شایگان تو وبلاگ شخصی اش بررسی های جالبی از بازی های کامپیوتری می ده. من بازی هار و دنبال نمی کنم ولی سایتش اینقدر کشش رو داشت که چند تا مطلبش رو بخونم.
• مرتضی قربانی کاری هم بخش های مهمی از کتاب Understanding Evolution رو ترجمه کرده و در کتاب فرگشت ۱۰۱ منشتر کرده. آزاد برای همه. از قالب کتاب راهنمای دوچرخه هم استفاده کرده که جای خوشحالیه. شدیدا توصیه میشه.
• بچه های زیونت هم یه سایت مخصوص فروش ایونت درست کردن. دیدنش بد نیست و همیشه بازیگرهای جدید می تونن بیان تو بازار به شرط اینکه برگ برنده ای دستشون باشه (:
• استرینگ کست رو احتمالا می شناسین. یکی از پادکست های علمی خوب. با ایده حرفه ای کردن کار، ظاهرا یه طرح دادن: تولید یه مجموعه شش قسمتی در مورد جنگ های هسته ای و فروختن اشتراکش. اگر پادکست‌ها بخوان حرفه ای بشن این یکی از راه ها است و امیدوارم خوب پیش برن. من سه قسمت اول رو شنیده ام و به نظرم جذاب بوده و منتظر بقیه اش هم هستم. از کانال تلگرام این مجموعه شش قسمتی می تونین پیداش کنین
• منطقا بیشترتون دوست خوب من فرود رو می شناسین (: از برنامه نویس های خوب و آدم های فعال و با سواد و کتابخون (: ترکیب خوب. اخیرا یکسری ویدئو ی عالی منتشر کرده که توشون با گو، یه بلاکچین می نویسه. در واقع یه کوین و کدیش هم اینجاست. صحبت فرود شد؟ با بیتا و دوستاش، در این مجموعه از بازی های ویدئویی می گن، و البته بازی می کنن

اگر شما هم پروژه ای یا چیزی مشابه دارین که فکر میکنین می تونه تو این فهرست جا بشه، خوشحال می شم بهم ایمیل بزنین و بگین. بخصوص اگر بازمتن است یا من خودم استفاده کردم و دوست داشتم یا فکر می کنین به درد مخاطب‌های اینجا می خوره

سلام دوستان. یکبار دیگه آخر سال شد و خوشحالم که چهارمین سال متوالی است که داریم نظر سنجی بزرگ وضعیت کار و زندگی خودمون رو برگزار می کنیم. این نظر سنجی طولانی است ولی امیدوارم بامزه هم باشه (:

در سال گذشته حدودا دو هزار نفر بهش جواب دادن و نتایج تجمیعی و البته ریز منتشر کردیم. اهمیت این نظر سنجی اینها است:

• کاملا مستقل از هر سازمان و شرکتی برگزار می شه
• خودمون برای خودمون برگزارش می کنیم و نتایجش صد در صد آزاده
• با برگزاری چند ساله اش، خواهیم تونست خیلی چیزها رو در مورد خودمون بفهمیم
• بهمون دید می ده که بقیه دوستامون چطوری کار می کنن
• و بهمون هدف می ده که چیکار کنیم احتمالا بهتره و چه فرصت هایی هست
• و البته ما رو با هم و جامعه مون آشنا می کنه

اینه که خیلی عالیه اگر امسال هم چند دقیقه ای وقت بذارین و با رفتن به http://bit.ly/irprogrammers یا لینک کاملش https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdntC_H6ySUvW9iQwn-cFmQCEb6vdX0e0MgIr7XscHeZXA31Q/viewform به سوال ها جواب بدین تا ببینیم با خودمون چند چندیم. احتمالا ترکیب نتایج با سال گذشته می تونه ایده خوبی به اکثر آدم ها بده سر حقوق باید چجوری چونه بزنن و چه تکنولوژی هایی رو باید یاد بگیرن.

برای دیدن نتایج سال گذشته به نتایج این سرچ نگاه کنید و بهترین مشارکت شما هم این خواهد بود که لینک و درخواست مشارکت در این نظر سنجی رو برای بقیه برنامه نویس ها بفرستین تا مخاطبین فقط محدود به خودمون نباشن و بچه هایی که تا حالا اسم جادی.نت رو هم نشنیدن هم توش شرکت کنن تا نتایج واقعی تر بشه.

برای شر کردن می تونین از این لینک ها استفاده کنید:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdntC_H6ySUvW9iQwn-cFmQCEb6vdX0e0MgIr7XscHeZXA31Q/viewform

http://bit.ly/irprogrammers

در نظر سنجی بزرگ برنامه نویسان و مدیر سیستم های ایران در سال ۹۷ با انتشار آزاد نتایج برای استفاده همگان شرکت کنید تا در مورد زنگدی خودمون بیشتر بدونیم و قدرت چونه زنی بهتری داشته باشیم.

نظریه فلسفی من اینه که یه شغل بیشتر نداشته باشم و ازش پول کافی زندگی‌ام رو در بیارم. در نتیجه نه اینفلوئنسر می شم نه مشاور (: ولی یه چیزی باعث شد حدود ۱ ماه قبل یه پروژه مستقل از کارم قبول کنم: ایده اینکه پروژه رو قبول کنم و قدم به قدمش رو ضبط کنم و باهاتون به اشتراک بذارم. ایده ام اینه که نشون بدم یه پروژه واقعی چطوری پیش می‌ره و چطوری می‌شه کار در دنیای واقعی تحویل داد.

پروژه چیه؟ یک شرکت می خواد یکسری کد روی کالاهاش بزنه و مشتری‌ها بتونن با اسمس کردن اون کد به یه شماره، بفهمن که این کالا و کد معتبر است یا نه. این کدها از طریق یه فایل اکسل باید روی سرور به روز بشن و بد نیست یه چیزهای باحالی مثل تعداد کالای چک شده و اینها رو هم در پنل نشون داد. می ریم جلو ببینیم چی می شه.

تکنولوژی‌های مورد استفاده چیه؟ زبان که پایتون است و با توجه به اندازه و شکل پروژه، از میکرو فریم ورک فلسک استفاده می کنم و احتمالا بوت استرپ و دیتابیس ساده و سر راست و محبوبم، اسکیولایت. به عنوان سرویس دهنده اسمس از کاوه نگار و برای پاس از فندق.

چقدر پول گرفتم؟ چون نمی خوام عدد دقیق رو بگم، می گم که بین دو تا چهار میلیون؛ البته با این اجازه که کل مراحل رو ضبط و منتشر کنم. منطقا چون من رو می شناسن قیمتی کمی بیشتر از دیگران بهم دادن. شایدم نه. نمی دونم (: ولی گفتم عدد رو بگم که ایده این رو هم داشته باشین. همه عدد رو هم دادم به یه خیریه (با اینکه هنوز نگرفتم) چون همونطور که گفتم ترجیحم اینه که یه منبع درآمد بیشتر نداشته باشم.

و اما ویدئوها و منابع. شما می تونین پلی لیست آپارات و پلی لیست یوتوب رو دنبال (و ترجیحا منو فالو کنین) و از اون باحالتر، می تونین اگر ایده ای داشتین بعد از مطرح کردنش به عنوان ایشو در گیت هاب اصلاحش کنین؛ در بعضی ویدئوها اسم دوستانی که کارهای مثبت کردن هست. حتی کامنت خوب (:

و اگر مشکل امنیتی پیدا کردین بهم خبر بدین. شاید یه جایزه خیلی کوچیکی بدم و حتما هم اسم می برم. دلیل اینکه می گم کوچیک اینه که من قرار نیست ضرر مالی هم بکنم رو این پروژه و قراره اگر تجربه خوبی شد، ادامه دار باشه اینکار.

هر دو سه ماه یکبار من یه ایمیل میگیرم با این ترکیب که «جادی فیلم قرص قرمز رو دیدی؟ نظرت چیه؟ چرا ازش نمی‌گی؟» (:

واقعیت اینه که دو بار دیدم. یه بار قدیم‌تر و یه بار هفته قبل که دیگه میخواستم این مطلب رو بنویسم. اما قبلش لازمه اینم اضافه کنم که من قرار نیست در مورد همه چیز نظر داشته باشم یا بگم. من معمولا چیزهایی که بدیهی هستن یا همه جا می گن یا نگاهی بهشون ندارم که کمتر گفته شده باشه رو نمی‌گم ولی در این مورد ظاهرا لازمه نظرم رو بگم، بخصوص با این ماجرای اخیر جانی دپ و امبر هرد (؟).

اگر در آینده این مطلب رو می خونین
یا زیادی تو کامپیوتر هستین خلاصه اش اینه:
جانی دپ یه هنرپیشه مشهوره که زنش
بارها متهمش کرده به خشونت و ضررهای زیادی
هم به این خاطر کرده، حالا یه فایل صوتی
ماجرا رو برعکس کرده و ظاهرا امبر هرد
خشونت زیادی به جانی دپ کرده.

مساله اصلی فیلم «قرص قرمز» یا «Red Pill» خشونت علیه مردان است؛ هم در جنبه سیستماتیک و هم در جنبه فردی. مثلا می گه که در جنگ‌ها اکثریت قریب به اتفاق کشته شدگان مردها هستن. یا مثلا کارها سخت زیادی بر دوش مردانه. یا مردهایی هستن که با طلاق از بچه‌شون دور شدن و … گاهی دوستانی که تازه با مفهوم فمنیسم آشنا شدن و فهمیدن به زنان ظلم می‌شه با دیدن این فیلم یکهو یه ضربه جدید بهشون وارد می شه. چیزی شبیه به «به مردها که بیشتر ظلم می شه پس باید از مردها دفاع کنیم». اما آیا این استدلال درسته؟ بذارین به چند قسمت بشکنیمش. فیلم بخش های درستی داره شامل اینها:

• گزاره مردها هم مشکلات زیادی دارن، خیلی زیاد کاملا درست است. به مردها هم ظلم سیستماتیک می‌شه (مثلا اجباری بودن سربازی یا فشارهای اجتماعی برای نشون ندادن احساسات یا ختنه اجباری (که البته با ختنه زنان خیلی فرق داره) یا مسوولیت تامین مالی و کلی چیز دیگه). در این شکی نیست.
• گزاره مردها هم در معرض خشونت از طرف زنان هستند‌ هم کاملا درسته. شاید تعدادش کمتر باشه ولی شایع است و اتفاق می‌افته. در ماجرای اخیر، ظاهرا روی بدن جانی دپ آثار سوختگی بوده و حتی گفته می شه انگشتش صدمه جدی دیده یا همسرش تو تختش ریده بوده. بخش زیادی از فیلم ها به تعریف تجربه مردی است که تجربه بدی از ازدواج داره.
• گزاره در بعضی موارد زن‌ها دست بالا رو دارن و قدرت و فشار اجتماعی حامی اون‌ها خیلی زیاده‌ هم درسته. مثلا توی همون ماجرای جانی دپ، وقتی زنش می گه «جانی به من زور می گه و خشونت می‌کنه» باعث می شه جانی دپ به مشکلات بسیار بیشتری بخوره و زن همدلی بیشتری کسب کنه تا وقتی جانی دپ می گه انگشتش قطع شده / صدمه جدی دیده! نمونه دیگه؟ ماجرای استعفای استالمن از بنیاد نرم افزارهای آزاد یا اتهام تجاوز توسط آسانژ یا همین عدم نمایش این فیلم در نتیجه فشار افکار عمومی تو بعضی سینماها که قرار بوده نمایش داده بشه و موارد مشابه که به خاطر ناهمنوایی با نظر عمومی جامعه در مورد حقوق زنان، فشاری غیرقابل تصور به یک مرد وارد شده. در واقع ماجرا مثل حساسیت به برده داری شده که گفتن کلمه N تقریبا ممنوعه. در حوزه زنان هم در بعضی کشورها و در بعضی موارد، کوچکترین ادعایی در مورد ناهمنوایی یک نفر با حقوق زنان یا دفاعش از چیزی که جامعه نمی‌پذیره، تبعات بسیار سنگین‌تری از اون چیزی داره که مثلا حرکت مشابه در برابر کارگران کارخونه داره (مثلا اگر بزوس به یک خانم پیشنهاد سکس داده بود احتمالا باید استعفا می داد ولی ندادن حق دستشویی به کل کارگران فقط یه خبره که رد می شه). الان برای خود کشورهایی مثل سوئد هم بحث «تجاوز» اینقدر پیچیده شده که مثلا ادعای تجاوز اینه که «از من نپرسید کاندوم می خوام یا نه» یا «وزنش رو بیشتر از حد معمول انداخت رو من» یا ادعای راحت اینکه فلانی پدر بچه منه با وجود انواع تکنولوژی های اثبات، دردسرهای بزرگی درست می‌کنه – گاهی هم نمی کنه.

با وجود گزاره‌های درست و مهم بالا، این اصولا فیلم خوبی نیست. قرص قرمز یا رد پیل دقیقا جایی که می‌لنگه، ادامه دادن دو قطبی زن در مقابل مرد است. تعریف فیلمساز از فمنیسم یه چیز وحشی است در جهت سرکوب مردها و اعتقادشون به اینکه جنس برتر هستن. خیلی جاها وقتی به فمنیسم اشاره می کنه، همون تعریف خنده دار تبلیغ شده در جمهوری اسلامی رو داره: زن هایی که فکر می کنن مردها پست تر هستن و قانون باید به نفع زن ها باشه. در حالی که حداقل فمنیسم برای من این تعریف رادیکال است که «زن ها هم انسانند». اکثر فمنیست‌ها اصولا قبول ندارن که زن‌ها باید حقوقی بالاتر داشته باشن بلکه حرفشون اینه که حقوق و فرصت‌ها باید برای همه انسان‌ها برابر باشه.. فیلم رد پیل، هنوزم داره سعی می کنه بگه مردها اینطوری هستن و زن‌ها اونطوری و زن ها در مقابل مردها این فرصت رو دارن و مردها اون ظلم بهشون شده که باید جبران بشه. مثلا می گه اگر زن ها معمولا برای کار برابر کمتر از مردها حقوق می‌گیرن، خب مردها هم زودتر می میرن (: اینجور استدلال‌ها همون بازی‌ای است که سریعا باید در مقابلش بگیم هر وقت به شما گفتن یا این یا اون، احتمالا دارن یه گزینه سوم رو از شما مخفی می کنن. این گزینه سوم احتمالا برابری حقوق و فرصت‌های همه مردم مستقل از جنس و سکس و رنگ و نژاد و دین و …‌ است.

در واقع فمنیست‌های معقول، برای برتری زنان نمی جنگن بلکه برای این می‌جنگن که همه انسان ها به حقوق و فرصت های برابر برسن. حالا چرا به سربازی اعتراض نمی کنن؟ چون فرصت محدودی دارن. ولی اگر دیدین فمنیستی هست که معتقده حقوق زن در طلاق باید مساوی مرد باشه ولی معتقده فقط مردها باید ۲ سال برن سربازی اجباری یا وظیفه مرده که نون آور خانواده باشه، از طرف من بهش بگین اسکولی بیش نیست (:

اگر بخوام جمع بندی بکنم، مشکل اصلی فیلم قرص قرمز اینه که:

1. دوگانه زن و مرد در برابر هم و در برابر قانون رو ادامه می ده در حالی که قانون خوب باید مستقل از جنسیت تعریف بشه (مثلا بگه انسان ها موقع طلاق فلان طور می شن یا هر فردی که سر کار می ره بهمان طور و …)
2. اینکه در جایی نیازمند بهبود هستیم رو جوری تبلیغ می کنه که انگار اگر کسی از اون دفاع نکرده، مقصره. آدم ها فرصت محدودی دارن و علایق محدودی. استدلال مرسوم دوستان در کوبیدن هر کسی که حرف Y رو می زنه اینه که «پس چرا از X نگفتی؟» (: اگر من در مورد حق شهروندی و تحصیل بهایی ها در وبلاگ نوشتم، جوابش این نیست که «پس چرا از وضعیت ترکمن ها ننوشتی؟ پس قبول نیست!» بلکه اینه که هر کس هم فکر می کنه وضعیت ترکمن ها باید گفته بشه، باید بگه! اگر من ادعا کردم که حقوق مردها پایمال نشده و همه مردها زورگو و خبیثن، خودم خیلی خبیثم (: ولی اگر یکی رفت دم در یه سازمان دفاع از حقوق زنان و گفت «پس چرا از مردها دفاع نکردین» باید بهش گفت «خب برو دفاع کن، به نظر ما هم خیلی لازمه» (:

خلاصه اینکه در این نظام فعلی جهان، همه ما مشکل داریم. تقریبا برای هر چیزی که هستیم. هر کس بر اساس انرژی و فرصت سعی می کنه بخشی از این سیستم رو بهتر کنه و تا وقتی معتقد نیست حقوق پایه‌ای افرادی دیگه باید بدتر بشه تا وضع من بهتر بشه، کارش درسته. اینکه چیزی مغفول مونده از کم کاری همگان است و به جای متهم کردن همدیگه بهتره هر جایی که می تونیم رو بهتر کنیم. ظلم به زنان تاریخی تر و سیستماتیک تر بوده و فعالتر هم ازش دفاع می شه ولی این به این معنی نیست که ظلم به مردان وجود نداره (چه از طرف سیستم چه از طرف زنان) و لازمه که از اون هم دفاع بشه تا در نهایت حقوق انسان‌ها بهتر حفظ بشه؛ چه زن باشن چه مرد. اینم اضافه کنم که مفهوم «جامعه مردسالار» با مفهوم «جامعه ای که مردها اون تو به زن ها زور می گن» متفاوته ولی خب این یه بحث متفاوت است و تو این نوشته شلوغ من جا نمی‌شه. باید بگم امیدوارم کسی که تا اینجا خونده، نیاد بگه «پس حقوق حیوانات رو چرا نگفتین» (:

سیمون وکرت، در کاری بین هنر و پرفمنس و اینستالیشن و هک، ۹۹ تا گوشی دست دوم خریده و بعد از باز کردن گوگل مپز، اونها رو توی یه گاری دستی کوچیک گذاشته و خیلی آروم از یه خیابون رد شده. نتیجه؟ گوگل فکر کرده اون خیابون درگیر یه ترافیک خیلی سنگین است که ۹۹ نفر اینقدر آروم دارن از وسطش رد می شن و اونجا رو توی نقشه‌اش قرمز کرده و ماشین‌ها رو از مسیرهای دیگه هدایت کرده.

آیا این کار هک است؟ بله. هک تو معنی واقعی‌اش یعنی برخورد هوشمندانه و غیرمرسوم با ابزار. شایدم رسیدن به نتیجه ای که طراح ابزار، انتظارش رو نداشته. گوگل مپز هم به عنوان یک نقشه ویرچوال، چیزهای زیادی رو به جامعه اضافه کرد. وقتی ما ۲۰ سال قبل قرار بود مثلا بریم شهرک غرب خیابان فلان، باید از قبل آماده می کردیم که از چه مسیری باید رفت و چیکار باید کرد و باید بارها می ایستادیم و از مردم محلی‌تر می پرسیدیم فلان خیابان کجاست. اما الان این شیوه کاملا با نقشه‌های ویرچوال جایگزین شدن. از اونطرف چیزهای جدیدی با نقشه‌ گوگل ممکن شد. مثلا اگر شما یه کلبه دور افتاده در یه جای جذاب داشته می‌داشتین، غیرممکن بود ۳۰ سال قبل بتونین باهاش بیزنس خوبی راه بندازین ولی الان عملا «پرت بودن لوکیشن» در مقایسه‌ با چیزهایی که مردم دنبالش هستن، اهمیتش رو کاملا از دست داده.

اما دیتای این نقشه‌های ویرچوال از کجا میاد؟ از خود ما و سیمون کرت نشون داده که با یه ایده ساده، می شه تاثیری به چه بزرگی در جهانی گذاشت که مردمش بیشتر و بیشتر به الگوریتم‌ها تکیه می کنن. الگوریتم‌هایی که در عین هوشمند بودن، هنوز با بعضی مفاهیم ما خیلی خنگن و کافیه یه گاری با ۹۹ تا گوشی پشت خودتون بکشین تا هر جایی که شما می رین کاملا بدون ماشین بشه (: چون گوگل به ماشین ها می گه «اونجا نرین خیلی شلوغه!»

این روزها دیتاساینس داره از پیک مد بودن میاد پایین و در نتیجه زمان خوبیه که تصمیم بگیرین دوستش دارین یا نه. از اونطرف دیتاساینس مسیر دیتاساینس شامل چیزهای زیادی است که هم خوبه هم بد. خوبه چون کلی مهارت متنوع توش یاد میگیرین که جاهای دیگه هم به درد می‌خوره و بده چون سخته و بزرگتر از چیزهایی مثل مثلا مدیرسیستمی. اما چیزهای سخت جالبن! پس اگر اهلش هستین، سعی کردم یه جمع بندی از چیزهایی که برای تبدیل شدن به یه دانشمند داده لازمه جمع آوری کنم. در واقع اینهای قدم های منطقی ای هستن برای وارد شدن به این حوزه؛ با یادآوری اینکه این حوزه بسیار وسیعه و شما در نهایت یه کناریش یه تخصص اصلی پیدا خواهید کرد. مثلا ممکنه شما فقط آمار بلد باشین و در یک تیم دانشمند داده حساب بشین یا فقط متخصص راه اندازی نودهای یک سیستم بیگ دیتا باشین و در تیمی کار کنین که بهش می گن گروه دیتا ساینتیست ها در حالی که شما شخصا اصلا کاری ندارین که این دیتاها چی هستن (: خلاصه… کلیت رو که بدونین، مسیر خودتون رو راحتتر پیدا می کنین. این مسیر احتمالا از اینجاها می گذره:

زبان برنامه نویسی مرتبط

دیتاساینتیست‌ها، لازم دارن داده‌ها رو انگولک کنن و چه مهارتی مفیدتر از برنامه نویسی؟ توی این جامعه سوال همیشگی «آر یا پایتون» است (و البته رقبای دیگه‌ای مثل جولیا) ولی انتظار می‌ره شما [بدونین که هیچ زبانی بهتر از اون یکی نیست و هر چیزی کاربرد خودش رو داره]. اما در نهایت لازمه شما با یکی از زبان‌های مرتبط که فعلا آر یا پایتون است، آشنایی قابل قبولی داشته باشین. من به هر دو علاقه دارم ولی الان به پایتون نزدیکتر هستم. خوبی یاد گرفتن پایتون هم اینه که شما با دونستنش، در حوزه‌هایی بسیار وسیع‌تر از کار با داده‌ها، توانمند شدین. اگر دوست داشتین می‌تونین راهنمای شروع و حرفه‌ای شدن در زبان برنامه نویسی پایتون من رو ببینین.

لینوکس و ابزارهاش

خیلی وقت‌ها دیتاهای شما در فایل‌هایی است که باید بتونین نگاهش کنین، تغییرش بدین، پایپش کنین، فیلترش کنین و کارهای مشابه. لازمه بتونین در سیستم عاملتون نسبتا راحت باشین بخصوص که فایل‌هاتون معمولا بزرگه و نامرتب و توانایی درست کار کردن باهاشون، بسیار حیاتی. یه دانشمند داده خیلی خوبه که به سیستم عاملش مسلط باشه. من یه راهنمای شروع و پیشرفت در لینوکس هم دارم

اکسل

بله (: به شکل بامزه‌ای اکسل به تنهایی ممکنه کلی کلی از کارهای شما رو راه بندازه. بلد بودن حرفه ای اکسل تقریبا بهترین توصیه ای است که می شه به هر کسی که با کامپیوتر کار می کنه کرد. نمونه آزاد و متن باز اکسل مایکروسافت، calc از مجموعه libreoffice است که بسیاری از قابلیت ها رو داره و در جاهایی حتی بهتره – و در جاهایی بدتر. اکسل رو خوب بلد باشین که گاهی کل کاری که دیتاساینتیست‌ها می‌کنن، تو اکسل خلاصه می‌شه (: البته اکسلی هاشون!

ویژوالایزیشن

مهارت مهم دیگه، مهارت نمایش داده‌ها است. اینکار گاهی تو خود زبان برنامه نویسی و خیلی ساده و سرراست انجام می‌شه و گاهی بیسار هنرمندانه و با برنامه‌های گرافیکی و گاهی با ابزارهایی مثل تبلو یا PowerBI از مایکروسافت. با هر چی که کار می کنین، باید بدونین این لایه‌ای است که نتیجه کل کار شما رو به یک مدیر رده بالا نشون می ده یا باعث می‌شه عموم با محصول فکر شما ارتباط برقرار کنن. این مرحله مهمه و خوبه روش وقت بذارین. در دنیای پایتون شاید این کتاب خوب باشه ولی دونستن ابزارهایی مثل تبلو و ممکنه در شاخه‌های دیگه ای به شما کمک کنه.

پایگاه‌های داده

حواستون هست که دانشمند داده با داده‌ها کار می کنه دیگه؟ و خیلی وقت‌ها این داده‌ها در انواع پایگاه‌های داده هستن. اگر شما مای‌اسکوئل، پستگره و مایکروسافت اسکوئل سرور رو بلد باشین کلی جلو هستین؛ چه برسه به آگاهی عمومی در مورد چیزهایی مثل مونگو و حتی سیستم‌هایی مثل اسپارک و مپ ریدوس. یادتونه گفتم برنامه نویسی هم مهمه؟‌ خیلی وقت‌ها شما با اسکرپ کردن وب یا ای پی آی ها، دارین دیتاهای خودتون رو توی دیتابیس‌هاتون می‌ریزین.

آمار و ریاضی

تا اینجا از بحث های فنی حرف زدیم ولی شما قراره دانشمند باشین نه تکنیسین!‌ در دنیای ریاضی، لازمه مفاهیم اولیه و چیزهایی مثل نمونه‌گیری و توزیع‌ها و میانگین و میانگین وزنی و مد و میانه و این چیزها رو بدونین. همچون احتمالات و توزیع‌‌های احتمالی و مفاهیم پیشرفته‌تری مثل آزمون‌های آماری و اعتبار و خی اسکوئر و دوستانش. برای نمونه به این کتاب و این یکی کتاب مراجعه کنین. شایدم این معرفی کتاب از من به درد بخوره.

یادگیری ماشین

موضوع داغ این روزها، یادگیری ماشین است. الگوریتم‌هایی که بعد از اجراشون حس می‌کنیم ماشین‌ها به شکل جادویی چیزی رو یاد گرفتن که ما به خوبی ازش سردرنمیاریم. برای درک مساله، خوبه حداقل این ده الگوریتم رو بلد باشین:‌ linear regression ،logistic regression ،SVM ،random forests ،Gradient Boosting ،PCA ،k-means ،collaborative filtering ،k-NN و ARIMA. در این بخش همچنین لازمه بفهمیم که چطوری باید پرفرمنس یه مدل رو سنجید، آپتییمایز کرد، کراس ولدیت کرد، توابع خطی و غیرخطی رو دونست و جبرخطی و حسابان رو بلد بود. البته لیست دونستی‌ها اینجا زیاده مثلا overfitting و شبکه‌های عصبی و درخت تصمیم و … و البته چیزهای بزرگی مثل هوش مصنوعی و تفسیر زبان طبیعی و … اگر در دنیای پایتون هستین دونستن کتابخونه‌هایی مثل نامپای، پایتورچ، سایکیتلرن، پانداز و تنسورفلو می‌تونه خط شروع خیلی خوبی به شما بده. کتاب پیشنهادی؟‌ یه نگاه به کار عملی با سایکیت لرن و تنسورفلو بندازین.

اما…

اما اینها فقط دانش عمومی است. برای تبدیل شدن به یه متخصص خوب شما باید یک مهارت دقیقتر هم داشته باشین. مثلا اینها رو بدونین ولی روی مثلا پردازش زبان طبیعی بیشتر کار کرده باشین. یا روی بینایی ماشین یا اصولا اطلاعاتتون از مفاهیم مرتبط با تشخیص تقلب زیاد باشه و موارد مشابه یا سراغ چیزهای مد روزتر مثل یادگیری عمیق یا سیستم‌هایی که خودشون قواعد بازی رو کشف می کنن و اینها برین و ببینین چی دوست دارین و ادامه اش بدین.

درست کردن اعتبار

اما کسی فقط با داشتن دانش، شناخته نمی‌شه. شروع کنین به کار عملی. پروژه‌های نمونه انجام بدین. دیتاهایی که بهش دسترسی دارین رو تفسیر و تحلیل کنین و نتایج و فرمول ها و پیش بینی های جالب بیرون بکشین. یا اصولا از سایت های پر داده ای مثل دیجیکالا و دیوار و شیپور و ایسام و بقیه دیتا در بیارین و یه کار جالب بکنین. اگر خودتون رو سطح بالاتر می بینین می تونین سراغ سایت هایی مثل کگل برین و اسم و رسمی به هم بزنین، حتی اون پایین مایین‌هاش – اونجاها هم به اندازه کافی مهمن!

حرف آخر

این رو هم بگم که این دنیا خیلی بزرگه. من هم متخصصش نیستم و جمع آوری کننده هستم. همونطور که اول بحث گفتم، این حوزه بسیار بزرگه و باز و جای کار زیادی هم داره. لازمه با جامعه اش پیوند بخورین و مقاله بخونین و ببینین بقیه چیکار می کنن و چه نیازهایی دارن. هم با ابزارهای متنوع ور برین و هم با داده‌های مختلف کار کنین و سعی کنین مسائل رو حل کنین. بخشی مهمی از دنیای دیتاساینس، بهتر کردن چیزهایی است که وجود دارن. این رو هم بدونین که مثل بقیه کارها، بخش بزرگی از کار ماجرای علمی اش نیست بلکه ماجرای تکنیسینی است. خیلی وقت ها داده کثیفن و شما کد می نویسین که کمی تمیزشون کنین. خیلی وقت ها فرمت دیتا مناسب نیست و باید یکسانشون کنین. خیلی وقت ها دیتا اونقدر بزرگه که روی یک کامپیوتر جا نمی شه و باید یه فکری بکنین و غیره و غیره. حوصله‌تون سر نره و با هیجان و لذت پیش برین و مساله طرح و حل کنین و چیز جدید یاد بگیرین و به زودی اسم خوبی برای خودتون درست خواهید کرد!

اگر هم فکر کردین چیزی باید اضافه یا کم بشه، خوشحال می شم تو کامنت ها بگین. تخصص منم نیست.

منبع اصلی این مطلب.

مرتبط

• کتاب هایی عالی برای دانشمندان داده

من نه حرفه‌ای موزیک گوش می دم و نه تخصصی در صدا برداری دارم و نه حتی دقیق می تونم یه جز رو از یه سبک دیگه تشخیص بدم یا حالا چیزی شبیه این. اما گاه گداری کنسرت‌های موسیقی رو می‌رم. گاهی کسانی که دوستشون دارم رو، گاهی کسانی که خوبه دیدنشون و گاهی چون دوستان دعوت کنن و به نیت تجربه. اما راستش تقریبا هر بار که کنسرت رفتم تصمیم بعدی ام این بوده که «دیگه تو ایران کنسرت جدی نمی رم». منظورم از جدی، کنسرتی است که بلیتش رو می‌خرین تا صدای بهتری از چیزی که توی خونه می شنوین بشنوین و تجربه بهتری داشته باشین.

چرا؟ خلاصه اش می شه تجربه بد کنسرت جدی زنده از جمله همین کنسرت جز ایرانی که ماهان میرعرب، مارتین براور و امیر وهبه توی تالار اندیشه حوزه هنری اجرا کردن؛‌ البته مهمه بگم که با صدابرداری میلاد زنده نام. مستقل از مشکلاتی که به خودمون مربوطه، مثل حرف زدن و روشن کردن موبایل حین کنسرت (بله موبایل سایلنت رو هم نباید روشن کنین چون نورش تو اون سالن تاریک اذیت کننده است)، نشستن در جایی که بلیتمون نیست،‌ مشکلات مربوط به اجرا هم بسیار رو اعصاب است. مثلا در کنسرت دیشب:

• برنامه نیم ساعت دیرتر از اونی که قرار بود شروع شد.
• برنامه اصولا بروشور نداشت. من معمولا سعی می کنم کاغذ اضافی رو حذف کنم ولی در نهایت برای کل گروه ما یک بروشور لازم بود که حداقل اسم قطعات رو بدونیم یا نوازنده ها رو بشناسیم؛ چه برسه به کمی خوندن و آشنایی با ادعای «جز به سبک ایرانی» این گروه
• در ادامه بی برنامگی، بحث نوازنده ها بود. بر طبق پوستر قرار بود یه نوازنده مهمان باشه که تار می زنه ولی به جاش یه نفر بود که نی می زد و دائما وارد نی کاملا ایرانی می شد که خب باید تکنوازی می کرد و یه جاهایی هم کلا گروه به سمت موزیک ترکیه‌ای می رفت که شایدم خب یه جور جز ایرانی باشه (:
• ابزارهای عکاسی و فیلم‌برداری خود مجموعه بارها و بارها بسیار آزاردهنده بود. دیشب یک دوربین بین من در ردیف ۲ و استیج بود که باعث می شد من کلا یه نوازنده از سه نوازنده رو نبینم و یه نور چشمک زن قرمز دائما حواسم رو از سن پرت کنه. یا مثلا تو کنسرت کلهر که چند ماه پیش رفتم، صدای شاتر یک عکاس از اول تا آخر اجرا بخش زیادی از صدای ورودی رو به خودش اختصاص داد. در یک اجرای معقول، انتظار می ره جایگاه عکاس / فیلمبردار مزاحم ما نباشه و معمولا بعد از یکربع اول، عکسها گرفته شده باشه.

اما…

• صدا برداری کنسرت دیشب افتضاح کامل بود. باور نمی کنین و منم الان باور نمی کنم ولی حتی وقتی هیچ سازی هم مشغول نواختن نبود و مثلا منتظر شروع آهنگ بعدی بودیم، یه صدای ههوووممم بلند و دائمی و یه سوت آروم وجود داشت که در تمام طول اجرای نوازنده‌ها هم ادامه داشت. نوازنده اصلی هم متوجه این بود که و بارها صدای امپش(؟) رو موقع حرف زدن قطع کرد که حداقل سوت و ووووفففف کمتر بشه! صدا بردار میلاد زنده نام بود که بدون شک خروجی صدا برداری‌اش نتیجه‌ای بدتر از کنسرت های دانشگاهی ما داشت. شاید هم به خاطر ابزار بد تالار اندیشه حوزه هنری است ولی در نهایت من مطمئن بودم که اگر آنتراکت بدن، نیمه دوم رو تو سالن نمیام چون تحمل کردن اون صدای دائمی واقعا تجربه بدی بود. خوشبختانه آنتراکت ندادن – احتمالا چون برنامه رو نیم ساعت دیر شروع کرده بودن. این مشکل در بسیار کنسرت های دیگه هم بوده ولی اینبار دیگه واقعا بدترین بود.

خلاصه اینکه تجربه من دوباره تکرار شد:‌ اگر همون موزیک رو با موبایل و هدفون خودم گوش بدم کیفیتی بسیار بهتر از رفتن به سالن کنسرت است! بخصوص که از دست تماشاچی‌هایی که برای گپ زدن و چیز خوردن و موبایل چک کردن و فیلمبرداری و گزارشگری به سالن اومدن هم در امانم (: