بالاخره رای حساس داده شد و دولت آمریکا اعلام کرد که در کشورش، اینترنت باید در زمره «سرویس‌های مخابراتی تایتل ۲» طبقه بندی بشه، یعنی چیزی شبیه تلفن.
این رای به این معنی است که از این به بعد ISPهای آمریکایی اجازه ندارن هیچ محتوایی رو فیلتر کنن یا به صلاحدید خودشون حذف کنن، اجازه ندارن به عمد سرعت یا کیفیت سرویسی خاص رو پایین بیارن یا به یک دستگاه یا شرکت خاص سرویسی بهتر بدن فقط چون محتوا چیز خاصی است (مثلا بگن ویدئویی که از گوگل می گیرین کیفتی بهتر از ویدئوی vimeo داره یا مثلا فلان چیز چون توی امریکا هاست شده، دسترسی بهش باید راحتتر باشه و چیزهایی که بیرون آمریکا هستن باید کندتر بشن).
در واقع این رای بسیار مهم باعث می شه اینترنت در همه آمریکا دقیقا چیزی باشه که توی ایران نیست: بی طرف. اینترنت باید مثل یک لوله باشه که مستقل از اینکه کی چی می خواد توش انتقال بده، اونو انتقال بده. طرفداران بستن اینترنت آزاد و شرکت های تجاری که می خواستن از طریق سریعتر کردن بعضی سرویس ها، از صاحبانشون پول بگیرن یا مثلا اینترنتی بفروشن که ویدئو نداشته باشه و بعد برای ویدئو پول جدا بگیرن اصلی ترین نیروهای فشار به سمت عدم تصویب این قانون بودن.
در مقابل موافق‌ها شامل طیف بسیار گسترده ای از فعالان اینترنت، تکنولوژیست‌ها، متخصصین شبکه و کاربران بودن.. حتی پورن استارهایی که در یک ویدئو با حدود بیننده، سعی کردن از هیجان مرتبط با شغلشون استفاده کنن تا به رای دهنده بگن که معنی «بی طرفی شبکه» چیه و چرا مهمه و باید ازش دفاع کنیم