کاندوم‌های تروجان مدعی هستن که ۷۰ درصد بازار فروش آمریکا رو دارن – یعنی این کاندوم ها چهار برابر نفر دوم که دورکس باشه، فروش می‌رن.
این کاندوم‌ها از لتکس (Latex) ساخته می‌شن؛ مثل اکثر کاندوم‌های دیگه:
پروسه با این قالب‌های شیشه‌ای شروع می شه که توی لتکس غوطه ور می شن. در هر طرف خط تولید ۳۰۰ قالب هست که برای کسب اطمینان از اینکه لتکس کافی بهشون چسبیده، دوباره توی مایع فرو برده می شن.
و بعد با چرخش، لایه لتکس پایینی شکل می گیره:
و حالا وقت جدا کردن کاندوم های ساخته شده از قالب ها است. برای اینکار از این چرخ استفاده می شه که پلاستیک رو از قالب شیشه ای جدا می کنه و راه ها جدا می شن.
قالب‌های شیشه ای به سمت مسیر شستشو می رن و بعدش هم دوباره به سمت لتکس‌ها و کاندوم‌های تازه ساخته شده به سراغ این میله‌های آزمایش می رن که تک تک کاندوم‌ها رو به شکل الکتریکی تست می کنه:
و دیگه تقریبا به آخر راه رسیدیم. وقتشه که بسته بندی انجام بشه. دو فویل از دو طرف به هم می چسبن ولی چون هیچکس یک کاندوم خشک نمی خواد، لحظاتی قبلش یک نازل لیز کننده رو به بدنه اضافه می کنه:
مشخصه که در طول مسیر علاوه بر تست الکتریکی مونیتورهای مختلفی سیستم رو نظات رو می کنن و در نهایت هم کارگرها به شکل اتفاقی بعضی کاندوم‌ها رو با دست بررسی می کنن – کاندوم چیزیه که یکیش هم نباید خراب باشه.
و البته آزمایش‌هایی برای بررسی استقامت از طریق دمیدن هوا و همچنین نبودن سوراخ و مشکل کشسانی. این تست ممکنه هوایی به اندازه هوای لازم برای باد کردن یک توپ بکستبال رو هم توی کاندوم فشرده کنه تا مطمئن بشه که ما قرار نیست بیماری‌ای مثل ایدز رو تجربه کنیم.
یا مثلا در تستی دیگه، کاندوم‌ها پر از آب می شن و علاوه بر ماشین، توسط دست آدم هم بهشون ضربه زده می شه:
و توی این یکی کاندوم از قطر کشیده می شه – حتی تا ۷۵۰٪ قطر واقعی که مطمئن باشیم در این مورد هم مشکلی رو شاهد نخواهیم بود:
و بعد از کلی تست شیمیایی و فیزیکی دیگه – و حتی سنجیدن وضعیت لیز کننده اضافه شده – کاندوم‌ها آماده هستن که در جعبه گذاشته بشن:
و توی انبارهای بزرگ روی هم چیده بشن تا به داروخونه‌ها و سوپرمارکت‌ها برسن.
