بالاخره وقت خداحافظی از بش رسید، سلام زیشل

شل‌ها مهم هستن. اونها دستورات رو از شما می گیرن و خروجی‌ها رو به شما نشون می‌دن. معمولا سیاه هستن ولی می شه به هر رنگی درآوردشون. توی دنیا یکی از مشهورترین شل‌ها، بش است و من همیشه از Bash استفاده کردم که همه جا سازگاری حفظ بشه. شل‌های بهتر مثل ksh و غیره هم هستن ولی در نهایت بش برای من به خاطر اینکه همه جا حضور داشت، انتخاب اصلی بود. ولی دیگه نیست.

الان مدتی است که از zsh استفاده می‌کنم. خوبی اصلی زد اس اش برای من اینه که تا حد خیلی زیادی همون bash است با چند فیچر بهتر. مثلا توی تکمیل کردن دستورات با tab بسیار بهتر عمل می کنه می شه توش چیزها رو خلاصه‌تر نوشت. هیستوری توش راحتتر پیدا می شه و حتی می‌شه با تب، سوییچ ها رو دید. چیزی که بارها برای من توی بش پیش می‌امد این بود که دستور رو نصفه می‌نوشتم، می‌اومدم بیرون و سوییچ رو نگاه می‌کردم و بر می‌گشتم به دستور اما حالا به راحتی با زدن tab سوییچ‌ها دیده می‌شن.

این شل امکان تنظیمات زیادی داره ولی تقریبا بهترینشون برای شروع در پروژه ای به اسم oh my zsh جمع شده. برای اضافه کردن زیشل به سیستم و انتخاب اون به عنوان شل خودتون باید اول zsh رو نصب کنین، مثلا با یکی از دستورات زیر:

sudo apt install zsh #debian, Ubuntu, Ming
sudo yum install zsh #fedora, centos, redhat
sudo zypper install zsh #openSuse

و بعد فعال کردنش با چیزی مثل این که البته به جای جادی، اسم یوزر خودتون رو می‌زنین.

sudo usermod -s /usr/bin/zsh jadi

تنظیمات عالی «اوه مای زیشل» رو هم می‌تونین با این یک دستور نصب کنین:

sh -c "$(wget https://raw.githubusercontent.com/robbyrussell/oh-my-zsh/master/tools/install.sh -O -)"

و به قابلیت‌های جالبی مثل اینکه در یک دایرکتوری گیت برنچ دیده بشه یا یک فلش سبز یا قرمز به شما بگه دستور قبلی درست اجرا شده یا نه دست پیدا کنین.

نکته مکی: اگر مک دارین و از OSX استفاده می‌کنین، نصب زیشل بسیار توصیه می‌شه؛ به طور خاص به خاطر قدیمی بود بش توی مک.