اینکه کسی به شما اینترنت سریع، ارزون و آزاده بده ایده فوق‌العاده ای است که خیلی وقت ها ممکنه حس کنیم واقعی نیست. ولی ظاهرا این هدف بریان هال، واقعی بوده و کار هم کرده. اون و گروهی از داوطلب‌ها، مش نیویورک یا همون NYC Mesh رو راه انداختن تا بتونن آدم ها رو برای اتصال به اینترنت از آی اس پی‌های بزرگ بی‌نیاز کنن. محل کار اصلی اونها اینجاست:
در این سقف که بهش سوپرنود می گن، آنتن‌ها سیگنال اینترنت رو به مودم‌هایی که روی سقف‌ها یا بالکن خونه‌ها نصب شدن می‌رسونن و این مودم با یک سیگنال وای-فای، اونو به مصرف کننده‌ها می‌رسونه و در نهایت با حق اشتراکی کوچیک، همه به اینترنت دسترسی پیدا می‌کنن. درست مثل یه شبکه درهم برهم که توش هر کس چیزی رو دریافت می کنه، اونو در اطراف خودش پخش می کنه و اینطوری شبکه جلو و جلوتر می‌ره. خود سوپرنود هم با سیگنالی که ارسال می‌کنه، چندین کیلومتر از شهر رو زیر پوشش میگیره.
شبکه مِش، آلترناتیو آی اس پی‌های کلاسیک است. اونجا شما با کابل وصل هستین و اینجا با وای‌فای.
این شبکه اینترنت اصلی خودش رو از یک اینترنت اکسچنج پوینت میگیره، درست مثل بقیه آی اس پی‌ها. فلسفه پشتش هم اینه که اینترنت رایگان است و فقط دسترسی به اینترنت است که پولیه و پولی که آی اس پی ها در این مورد می گیرن زیادی گرونه و اگر آدم‌ها در یک شبکه مِش به همدیگه کمک کنن، دسترسی بسیار گسترده‌تر و ارزونتر خواهد شد. چنین شبکه ای شاید کم کم ای اس پی ها رو به افسانه‌ای قدیمی تبدیل کنه و از اونطرف کنترل شرکت‌ها و دولت‌ها بر اینکه ما در اینترنت حق داریم چه چیزی رو ببینیم و بشنویم رو از بین ببره و آدم‌ها به شکل مستقل بتونن برای زندگی خودشون تصمیم بگیرن. البته این هنوز در ابتدای راهه و بر خلاف آی اس پی‌های کلاسیک، افرادی که وارد مش می‌شن باید اطلاعات بیشتر و حوصله بیشتری برای متصل شدن به اینترنت داشته باشن. در حال حاضر نمونه‌های بزرگ چیزی مثل Guifi.net در اسپانیا است که با ۳۴هزار نود حدود ۵۰هزار کیلومتر مربع از منطقه کاتالونیا رو پوشش می‌ده. تا اینترنت ارزون رو به آدم هایی برسونه که به خاطر کم بودن آی اس پی‌ها در منطقه‌شون، باید هزینه‌ای بسیار گرونتر برای رسیدن به اطلاعات پرداخت می‌کردن.