این طرح در صفحه دانش و فناوری روزنامه همشهری تاریخ دیروز سه شنبه، ۱۰ دی مطرح شده. مطرح کننده هم پروفسور جواد صالحی است. متولد کاظمین عراق و استاد دانشگاه شریف.
راستش من نمی‌خوام در این باره حرف بزنم که در کشوری که ۱۲۸ کیلوبیت در ثانیه برای کاربر خانگی کافی دونسته می‌شه و در کشوری که دومین سانسور کننده اینترنت در جهان است و در یکی از دو کشوری در جهان که هر چیز جاپی نیازمند مجوزه و در کشوری که یک کتاب مدت ها باید در ارشاد بمونه تا سانسورچی بررسی اش کنه و در کشوری که پلیس با لگد دیش‌های ماهواره رو از خونه‌ها می‌بره و در کشوری که فروشنده مودم به جرم اینکه مودم با تکنولوژی‌های دوصفر هفت جاسوسی می‌کنن اعدام می‌شه و … حرف زدن از اتصال منازل ، لازم ولی غیرواقعی است.
چیزی که من می‌خوام در موردش صحبت کنم، اینه که اگر واقعا قراره فیبرنوری به خونه‌ها بیاد و مردم اینترنت پر سرعت داشته باشن، دانشگاه و پرفسور و چهارمین دانشمند جهان اسلام (؟) و این چیزها کاره ای نیستند. تکنولوژی رساندن فیبرنوری به استفاده کننده نهایی / خانگی اصولا چیز جدیدی نیست که قرار باشد بزرگترین دانشمندان جهان اسلام کشفش کنند (: نیازی هم به تحقیقات دانشگاهی با تجهیزات بالا بالا ندارد (متن مقاله). کاری که باید بشود که سیاستمنداران و بودجه ریزان، تصمیم بگیرند که مفید است، سانسورچی‌ها را راضی کنند و عملیات اجرایی را شروع کنند. به همین سادگی. به نمودار زیر نگاه کنید:
همانطور که نمودار شورای فیبر به خانه نشان می‌دهد، در کشوری مثل کره جنوبی، بیشتر از ۳۰٪ خانه‌ها فیبرنوری دارند، رتبه‌های بعدی هنگ کنگ (۲۲٪) و ژاپن (۲۱٪) هستند. یعنی از هر سه خانه یکی یا از هر چهار خانه، یکی.
وقتی این آمار را می‌بینیم به راحتی معلوم است که کشیدن فیبرنوری به خانه، تکنولوژی کشف شده است و یک سرویس معمول مخابراتی که تنها دلیل نبودن آن در بعضی کشورها، عدم سیاست گذاری معطوف به آن در کشور است.