این روزها آرون سوارتز مده (: وبلاگهای بزرگ خارجی در موردش کلی کلی نوشتن. دلیلش هم ساده است: اونها این نابغه رو می شناختن و براشون مهم بود.
توی ایران معلومه که چندان شناخته شده نبود. من حتی مطمئن نیستم خبر بزرگ زندگی اش رو بالاخره نوشتن یا نه: «سرقت» تقریبا یک میلیون سند علمی و انتشار آزاد اونها در اینترنت در مخالفت با محدودیتهای دسترسی به منابع علمی برای عموم.
نمی خوام براتون زیاد حرف بزنم. احتمالا کلی جا زندگی نامه و غیره رو نوشتن. من فقط خلاصه براتون می گم که سوارتز یک نابغه بود که توی بچگی در بزرگترین گروههای کاری اینترنت مشارکت کرد و از کسانی بود که در نوشتن RSS نسخه اول مشارکت داشت و کسی بود که توی همون سن کم چیزهایی مثل web.py و کتابخانه آزاد رو طراحی و در واقع خلق کرد و توی جاهای بزرگی مثل Reddit و حتی Wikipedia نقش بسیار پر رنگ داشت.
اما چیزی که من می خوام براتون پر رنگ کنم اینه:
آرون سوارتز، ضد سانسور اینترنت بود.
مهمترین فعالیتهاش سخنرانیهایی بود که کرد و راهپیماییهایی بود که توشون شرکت کرد تا داد بکشه:
[قوانین جدید] و تکنولوژیهای جدید به جای زیادتر کردن آزادیهای ما، حقوق اولیهای که همه ما حق مسلم خود میدانیم را از ما خواهد گرفت.
آرون سوارتز میگفت اینترنت جایی آزاده چون:
- کسی مالک اون نیست
- همه می تونن ازش استفاده کنن
- هر کسی می تونه بهترش کنه
اینترنت چیزی نیست که کسی ادعای تصاحبش رو داشته باشه یا توش برای بقیه تصمیم بگیره که حق دارن چی بخونن و چی نخونن.
آرون سوارتز شریف بود و تمام تلاشش رو کرد که اینترنت رو از چنگ سانسورچی ها حفظ کنه. گاهی روشهاش عالی بود و گاهی قابل مناقشه ولی چیزی که هست این بود که نیتش حفظ یک حق پایهای برای همه انسانها بود: حق دسترسی آزاد به اطلاعات و انتشار آزاد عقاید.