در محیط فیزیکی آدم‌ها را از کجا می‌شناسید؟ از قیافه‌شان. در محیط دیجیتال چه؟ شاید از آدرس ایمیل‌شان، شاید از شماره موبایلشان که روی گوشی‌تان افتاده، شاید از نام کاربری‌شان در چت یا شاید هم از نام کاربری جدیدشان و اینکه مدعی می‌شوند همان آدم قبلی هستند. متاسفانه همه اینها قابل سوء استفاده هستند. بگذارید دو نمونه بیاورم.
دیروز با دوستم سوار ماشین بودیم. او رانندگی می‌کرد و من کنارش نشسته بودم که تلفن موبایلش زنگ زد. چون دوست مشترکی بود و دوستم مشغول رانندگی، من جواب دادم. کسی که زنگ زده بود هیچ وقت نفهمید که من گوشی را برداشته‌ام نه دوستم و کمی گپ زد و خداحافظی و قطع کرد (:
این نمونه طبیعی بود و بی دردسر. حالا نمونه دوم:
دیروز یکی از دوستان قدیمی لیلا به او زنگ زد. نسبتا ناراحت بود و کم حرف می‌زد و صدایش هم عوض شده بود که گفت به علت ورم لوزه است. اصرار داشت که همین امروز لیلا را ببیند و برای یک قرار اصرار می‌کرد. لیلا مشکوک بود و زنگ زد به یک دوست دیگر و شماره را چک کرد. به هرحال هویت آدم‌ها در دنیای موبایل با شماره تلفن مشخص می‌شود. شماره تلفن درست بود. بعله! الان من و شما الان راحت حدس می‌زنیم که تلفن دزدیده شده بود. درست هم هست.
نتیجه لعنتی؟ در دنیای دیجیتال به هویت آدم‌ها اعتماد صد در صد نداشته باشید. مهدی در عمل کسی است که موبایل مهدی را در دست دارد. به صدا می‌شود مشکوک شد ولی به پیام کوتاه نه. اگر طرف به جای زنگ زدن، اس ام اس می‌زد، موفقیت دزدی هویت بسیار محتمل‌تر بود.
نتیجه ایرانی اسلامیایی؟ ذهنیت مردم جوری است که وقتی موبایل می‌دزدند به اسم‌های دخترانه زنگ می‌زنند. یکی از کلیدهای ماجرای دیروز این بود که وقتی دوست دیگر (که دختر نبود!) به آن موبایل دزدی زنگ می‌زد، طرف گوشی را بر نمی‌داشت ولی وقتی لیلا زنگ می‌زد بر می‌داشت. به این فکر کنید که نقطه اوج زندگی یک نفر این باشد که یک موبایل بدزدید و به دخترها زنگ بزند (:
