برچسب: وب۲

من زیاد سفر رفتم اما تا حالا یکبار بیشتر پام به داخل کلاب درست و حسابی نرسیده؛ اونهم توی فنلاند بود که هوا اونقدر سرده که نمی‌شه صندل پوشید.

بعله! بارها و کلاب‌ها کسانی رو دارن به اسم «دربون» یا «بانسر» که دم در می‌ایستن و یکسری آدم رو راه می‌دن و یکسری رو نه. معمولا دلایل عدم اجازه ورود یکسری چیز منطقی است مثل زیادی مست بودن یا لات بودن و گاهی چیزهای غیرمعقول (در لایه اول استدلال) مثل تیپ و لباس و جذابیت.

مثلا اصلا غیرعادی نیست اگر یک دختر خوشگل از در با احترام راه داده بشه و یک دختر زشت (؟!) اجازه پیدا نکنه از بانسر رد بشه و بره توی کلاب. یا مثلا یک نفر راننده محلی که بلوز مردونه و کفش معمولی پوشیده رو راه بدن ولی من رو که به عنوان یک کارمند خارجی به خاطر تی‌شرت و صندل راه ندن. هرچند که احتمال پول خرج کردن من خیلی بیشتر از اونه و احتمال دعوا راه انداختن یا رفتار نامناسبم خیلی کمتر. البته اینم بگم که برای یک گیک ، تی‌شرت و صندلش بسیار مهمتر از ورود به یک بار یا مورد تایید قرار گرفتن توسط دربون اونه (:

این مکانیزم شاید در اوایل برای حفظ امنیت محل بود ولی امروز یک جور طبقه بندی اجتماعیه (و در یکسری کشورها قابل شکایت). در اصل وجود اون بانسر (ویکیپدیا)، به کسانی که به کلاب راه پیدا می‌کنن یک هویت کاذب می‌ده از اینکه از بقیه بهتر هستن یا مورد تایید فلانی.

حالا جریان گوگل پلاس هم همینه. این سیستم هنوز در مرحله تست اولیه است و افراد کمی می تونن برن توش و فضایی به وجود اومده که انگار اگر کسی زودتر بره اون تو، مهمتر از بقیه است یا حرفه‌ای تره. این اصلا درست نیست. کاملا طبیعی است که علاقمندان تکنولوژی یا کسانی که حلقه‌هایی دارن از دوستان فنی، زودتر شناسه‌شون فعال بشه ولی اینکه کسی زودتر بره اون تو، معنایی شبیه اینکه اون آدم مزیتی به بقیه داره نداره.

گوگل پلاس (که این روزها بعضی‌ها بهش می گن گوپس ولی من ترجیح می‌دم اسم جی.پلاس هم جا بیافته تا به مکالمات جهانی نزدیکتر باشیم) یک سرویس اجتماعیه. نظر من زمان ویو این بود که هیجانش خواهد گذشت و استفاده نخواهد شد ولی در این مورد اینکه پلاس خواهد موند و فعال خواهد شد و اگر بخواد اینطور باشه، خیلی مهمه که همه توش باشن. گوگل پلاس به هیج وجه کسی رو در انتظار نخواهد گذاشت و همه خواهند تونست برن توش.

ممکنه یک مجموعه کوچیک از آدم‌هایی که اول از بانسر گوگل پلاس رد می‌شن جو بدن که خیلی مهمن و خیلی خوف ولی در نهایت امر خیلی زود همه وارد این سیستم خواهند شد چون نبودن حتی یک نفر در اون، کلیتش رو تضعیف می‌کنه.

در ضمن این سیستم به شکل اتفاقی برای همه کار می کنه، تا این لحظه بالاخره یک نفر هست که شما رو به حلقه دوستانش اضافه کرده باشه پس کافیه گاه گداری با فیلترشکنتون به گوگل پلاس سر بزنید تا بالاخره بانسر کلکش شما رو راه بده.

به افتخار لیلا که عاشق نقاشی ها است (:

موزه هنر گوگل مانند بسیاری از پروزه‌های دیگه گوگل پروژه‌ای است که از اوقات فراقت کارمندها مشتق شده. مفهوم ساده است ولی نتیجه بسیار شگفت انگیز: گشت و گذار واقعی در موزه‌های واقعی.

برای ورود به موزه‌ها باید اول به صفحه اصلی سایت برین: www.GoogleArtProject.com و با چنین چیزی مواجه بشین:

حالا کافیه از فهرست سمت چپ یکی از موزه‌ها رو انتخاب کنین. انتخاب من موزه ونگوگ در هلند است ولی انتخاب شما ممکنه هر کدوم از ۱۷ موزه فعال دیگه هم باشه. بعد از انتخاب موزه از منوی سمت چپ، می‌تونین به دو حالت ازش بازدید کنین. یا روز تصویر بالا در سمت راست کلیک کنین که فهرستی بهتون می ده از آثار موجود در اون موزه. نکته عظیم این تصاویر، اطلاعات همراه و زمینه نقاشی و اینها نیست. اونها رو با کمی زحمت می شه از اینطرف و اونطرف جمع کرد. نکته عظیم این تصاویر، دقت گیگاپیکسلی اونهاست. روی هر نقاشی می‌تونین تا میزان غیرقابل باوری زوم کنین و ضرب ضرب قلم‌ها رو بررسی کنین. مثلا من اینجا روی گوشه تخت نقاشی «اتاق خواب» تا حداکثر ممکن زوم کردم (نقاشی کامل در گوشه پایین هست و نقطه سفید اونجا، زوم من رو نشون می ده)

قابلیت بالا برای کسانی که واقعا می خوان نقاشی‌ها رو مطالعه کنن عالیه ولی برای غیرحرفه‌ای هایی مثل من، نه فقط بازدید از آثار جذابه که قدم زدن و دیدن محیط موزه ها هم واقعا سرگرم کننده است:

درست مثل نقشه‌های خیابونی گوگل، می‌تونین توی موزه‌ها قدم بزنین، دیوارها رو نگاه کنین و توی راهروها بچرخین. در ضمن اگر خواستین چیزی رو دقیق‌تر ببینین کافیه روش کلیک کنین یا علامت + کنارش رو فشار بدین تا مثل نمونه بالایی، بتونین دقیق در موردش بخونین و بدونین.

تنها چیزی که این سیستم کم داره، یک بازی است که روش سوار بشه. یا بتونیم توی فلان موزه مثل یک کاراگاه دنبال سرنج توی نقاشی‌ها بگردیم (که به درد بچه های مدرسه خواهد خورد) یا اینکه مثلا بتونیم با یک تفنگ توی موزه دنبال همدیگه کنیم و بزنیم همه جا رو داغون کنیم (که به درد بچه‌های مدرسه خواهد خورد!).

احتمالا عکس امروز گوگل رو دیدین… خیلی قشنگ بود و باعث شد من مدخلش رو توی ویکی پدیای فارسی اضافه کنم:

مارتا گراهام (یازدهم می ۱۸۹۴ تا اول آوریل ۱۹۹۱) رقاص آمریکایی بود که به عنوان یکی از پیشگامان رقص مدرن شناخته شده. تاثیر او بر رقص را با تاثیر ایگور استراوینسکی در موسیقی، پابلو پیکاسو در نقاشی و فرانک لیولد رایت در معماری مقایسه می‌کنند. [۱]

گراهام زبان جدیدی در حرکات ابداع کرد و از آن برای بروز احساسات، هیجانات و لذت‌های مشترک بشر استفاده کرد. او برای هفتاد سال رقصید و اولین رقصنده‌ای بود که در کاخ سفید برنامه اجرا کرد و اولین رقصنده‌ای هم شد که به عنوان سفیر فرهنگی به کشور دیگری سفر کرده است. او همچنین اولین هنرمندی در رشته رقص بود که بالاترین مدال شهروندی آمریکا یعنی مدال آزادی رییس‌جمهوری را دریافت کرد. او می‌گوید «من تمام زندگی‌ام را در رقص و رقصندگی سپری کردم.»

و اینهم مدخل انگلیسی که اگر کسی بخواد کاملتر بخونه یا فارسی رو کاملتر کنه.

آپدیت: و اینهم توضیح فنی اینکه این لوگو چطور نمایش داده می شد.

تصویر بالا، دختر شایسته آمریکا در سال ۲۰۱۱ است. دختر برگزیده ایالت نبراسکا. گزارش‌ها می‌گویند:

او بعد از ظاهر شدن در یک بیکینی سیاه رنگ و سپس تغییر لباس به یک لباس شب سفید و نواختن یک آهنگ روی پیانو، نظرش در مورد ویکی لیکس را به حاضران اعلام کرد. ترسا سکانلان به مخاطبین گفت «این جریان حاصل یک دسیسه است و وقتی صحبت از امنیت ملی کشور باشد، باید پیش از فکر کردن به حق مردم برای دانستن، روی امنیت تمرکز کنیم چرا که بسیار مهم است که همه در مرزهای ما امن باشند و نباید به اینجور چیزها اجازه ظاهر شدن بدهیم و باید درست کنترل شوند.»

برای نمونه‌ ای دیگر درفشانی‌های دختران شایسته آمریکا، اگر پهنای باند قابل قبول دارید نگاهی هم به این ویدئوی سال ۲۰۰۷ بیاندازید.

منبع: Blaugh

جدیدا توی فیسبوک بازم یک بازی راه افتاده که مبداءاش خیلی دقیق مشخص نیست. سوال اصلی اینه که «ترجیح می‌دین کیف دستی‌تون رو کجا بذارین؟» و جواب‌هاش چیزهایی مثل این است «من روی مبل ترجیح می‌دم»، یا «من روی تخت دوست دارم» یا به قول خارجی‌ها … I like it on.

این بازی قراره آگاهی‌بخش در مورد سرطان پستان باشه (که بعضی‌ها چون نمی‌خوان از لفظ پستان استفاده کنن، بهش می‌گن سرطان سینه). این بازی چند وقت قبل هم به شکلی نسبتا مشابه جریان داشت (که در موردش نوشته بودم) و حالا هم دوباره به مناسبت ماه اکتبر بالا گرفته.

کلیت کار به نظرم خوبه. به هرحال هر شکلی از آگاهی بخشی در مورد هر چیزی خوبه. سرطان پستان هم چیزی است که دونستن در موردش خطراتش رو واقعا کم می‌کنه و اتفاقا بر خلاف دفعه قبل که جریان تبدیل شده بود به یک بازی شیطنت آمیز و نیمه سکسی بین دخترهای هیجان طلب، اینبار تقریبا از هر کس که پرسیدم جریان چیه، با حوصله و دقیق بهم توضیح داد (: این برام هیجان آمیز بود. به نظرم یک حرکت خوب دیگه اینه که یکسری هم شروع کنن به فارسی کردن بازی تا آدم‌های بیشتری رو نسبت به از این بیماری قابل کنترل که حدس زده می‌شه در طول ۲۵ سال آینده، تقریبا ۱۰ میلیون زن رو بکشه، آگاه کنن.

موضوع ساده‌ای بود ولی واقعا خوشحال شدم که از اون بازی تا این بازی، اینهمه تغییر احساس می شه (:

تواگیز ساده ترین چیز ممکن است: مصور کردن یک توییت از خیل عظیم توییت‌های مردم

مثلا این یکی می گه:

توییتر من رو یاد یخچال می‌ندازه. وقتی بی‌حوصله‌ای هی می ری سراغش و از و بسته‌اش می‌کنی شاید توش چیز جدیدی باشه.  @5tevenw

من همیشه طرفدار کمپین‌های آگاهی بخش بوده‌ام. همینطور طرفدار چیزهایی که حرف زدن ازشون مهمه اما یک نهاد جلوش رو گرفته. از آزادی بیان گرفته تا سرطان پستان تا حق آدم‌ها برای داشتن حریم شخصی تا مخالفت با کشتن انسان‌ها. از اونطرف هم همیشه راه حل های ساده ولی جذاب رو دوست داشتم و به این خاطر طرفدار کمپین‌های صلح سبز و دیگر سازمان‌ها.

اما درباره این جریان «رنگ سینه بندت رو بگو» که توی فیس بوک راه افتاده حرف دارم. این کار بانمکه و به هرحال جلب توجه می کنه و باعث می شه آدم ها درباره چیزهای طبیعی‌ای که سابقا فکر می کردن ممنوعه حرف بزنن و ببینن که آب هم از آب تکون نمی خوره. اما حس من اینه که اینکار بیشتر از اینکه یک حرکت آگاهی بخش در مورد سرطان پستان / سینه باشه، یک جور بازی نیمه سکسی است و یک جور شیطنت جمعی برای آزاد شدن چیزهایی که همیشه آدم ها دوست داشتن بکنن اما روشون نمی شده و الان یک راه راحت برای ابرازش پیدا کردن.

به نظر من این اصلا بد نیست. خوب هم هست. اما صحبتم اینه که اینکار با اینکه جالبه و بهتر از هیچی، اما یک راه حل جذاب برای آگاهی بخشی از سرطان پستان نیست. سرطان پستان یک بیماری جدی است. دردناک و ناراحت کننده. در عین حال توجه کنید که خانم‌هایی که دچار این بیماری می‌شن، دیگه نمی‌تونن از سینه بندیهای معمولی استفاده کنن و احتمالا اینکه ببینین شما در جمع در مورد سینه‌بندتون حرف می‌زنین و دوستانتون هم با علاقه دنبالش می‌کنن و احیانا روش لایک می‌زنن، چندان براشون دلچسب نیست. مادربزرگ من سرطان پستان داشته. زنی که سرطان پستان داره و مجبور می شه یکی از پستان‌هاش رو برداره، مطمئنا احساس اعتماد به نفسش نیاز به حمایت داره و دیدن اینکه زن‌هایی که این مشکل رو ندارن به شیوه‌ای – تا حدی رازآلود – از سینه بندشون حرف می‌زنن و پسرها هم رنگ‌ها رو دنبال می‌کن و لایک می‌زنن یا کامنت می‌دن یا شوخی می‌کنن، احساس حمایت نمی‌کنه.

به نظر من این کمپین بامزه و مفیده ولی اگر هدف رسیدن به آگاهی در مورد سرطان پستان است، می شه کار رو بسیار بهتر و مفیدتر کرد. مثلا به نظر من جالبتر بود زن‌ها بنویسن «من ۳۲ سال دارم و آخرین ماموگرافی‌ام، چهار ماه قبل بوده» یا «من ۲۲ سال دارم و بلدم چجوری خودم رو در مورد سرطان پستان تست کنم» یا «من ۱۸ سال دارم و از اینجا نشانه‌های سرطان پستان رو یاد گرفتم» و …

مرتبط

• مزیدی: سرطان پستان : نکاتی ساده اما بسیار مهم
• خودم: آگاهی از سرطان پستان
• کمپین روبان صورتی