در دفاع از آزادی کیبرد
اگر شما نزدیک ده هزار تاس داشته باشین، می تونین چنین چیزی بسازین:
من هنرمند نیستم اما برنامه نویسم (: توی این قسمت از درک برنامه نویسی یه برنامه می نویسیم که بهمون بگه برای فلان تصویر چند تا تاس لازم داریم و چجوری باید اونها رو بچینیم. چیزی مثل یه الگو. که می گه «ردیف اول: ۱ ۱ ۱ ۱ ۳ ۴ ۶ ۱ ۲ ۱» (: با ما باشین چون هم زبانمون بهتر می شه هم شکل فکر کردن رو می بینیم و هم با یه کتابخونه جدید یعنی پیللو آشنا می‌شیم که باهاش می شه تصاویر رو خوند و تغییر داد.
هوما باکس یکی از پروژه‌هایی است که توی سیستم‌های کراودفاندینگ داخلی شروع شدن و با موفقیت سرمایه جذب کردن و محصولشون رو ساختن. بعدش هم لطف کردن و یکیش رو برای من فرستادن تا تست کنم و تجربه‌ام رو بگم تا هم فیدبکی بگیرن و هم احتمالا تبلیغی بشه. از نظر من که کار خوبیه و الان هم دو هفته ای می‌شه که از محصولشون استفاده کردم و می‌خوام نظرم رو بهتون و بهشون بگم.
اما اول بذارین نگاهی به بسته و باز شدنش بندازیم:
تجربه باز کردنش بسیار خوب بود. هم جعبه درست و حسابی بود و حس خوبی می داد هم آشغال اضافه اش خیلی نبود و به قول خارجی ها Batteries Included بود یعنی واقعا باتری‌های مورد نیاز ریموت رو داشت (که ظاهرا قراره قابل شارژ هم باشه!) و هم انواع کابل‌هاش رو. این جزو بخش های خوبی است که منو خوشحال می کنه. هیچی مسخره‌تر از این نیست که یه چیزی بخرین و بعد که میاین روشنش کنین بفهمین باید براش یه باتری قلمی هم می‌خریدین یا برای راه انداختنش یه کابل اچ دی ام آی لازم دارین!
اما اصل جعبه هوما باکس، به نظر یه کامپیوتر اندرویدی می‌یاد. و یه برد قابل قبول:
پورت‌های یو اس بی، پورت اترنت، ۴ هسته، ۲ گیگ رم و ریموت کارا که خوب هم با همدیگه هماهنگ شند جذابن. روشنش که می‌کنم همه چیز به خوبی کار می کنه. ازم شماره تلفن می خواد تا رجیستر بشه که روش هم اصرار داره:
و بعد از گرفتن اسمس و دادن بهش از منوی واضح به وایرلس وصل می شه و خودش رو هم آپدیت می کنه:
همینطور توی تصویر بالا می بینین که پر کاربردترین برنامه هوما باکس برای من، فیلیمو است. قبل از این ازش استفاده نکرده بود مو خب یک حس منفی هم بهش دارم چون در نهایت فیلم‌های خارجیش سانسور می شن ولی راستش رو بخواین بعد از یک هفته تقریبا بهش معتاد شدم. برای استفاده از فیلیمو باید اشتراک مستقل می خریدم که اینکار رو کردم و کلی فیلم دیدم.
البته هوما باکس برنامه‌های دیگه ای هم داره که ممکنه برای خیلی ها جذاب باشه. مثلا اخبار، کانال های جمهوری اسلامی و این تیپ چیزها در کنار دو مجموعه جذاب دیگه که اولی موسیقی نواک است که موسیقی ها و کلیپ‌های داخلی رو داره و دومی مجله که کلیپ‌هایی است مرتبط با اتفاق‌ها و اخبار و رویدادهای ورزشی و …
بر اساس اطلاعات سایت خود هوما باید بازی‌ها و امکان خرید هم به دستگاه اضافه بشه که اگر بشه خوبه. البته من خیلی اهل بازی موبایلی نیستم و نمی دومن چطوری می تونیم از اینترفیس ریموت دار راحت خرید کنیم اما ممکنه اگر راه بیافته کارا و جالب باشه.
اگر بخوایم تجربه ام رو جمع بندی کنم باید بگم که بسیار خوب بوده. طوری که فعلا تقریبا هر وقت خونه بوده ام داشتم ازش استفاده می کردم. بخصوص آرشیو فیلم های ایرانی‌اش بسیار خوبه (به مدد فیلیمو) و تعداد قابل توجهی از فیلم‌های دوبله قدیمی فیلم‌های خارجی، کارتون‌ها، انیمه‌ها، سریال‌ها و … رو هم داره.
منطقا اگر تلویزیونی غیر هوشمند دارین و دوست دارین امکانات تلویزیون هوشمند رو بهش اضافه کنین، هوما باکس گزینه خیلی خوبیه. همچنین اگر دستگاهی برای ور رفتن و اضافه کردن فیچر می خواین هم هوما خیلی خوبه. من اهل سینما رفتن و سی دی خریدن نیستم ولی برام جالبه که فیلم های ایرانی رو ببینم – یا حداقل بذارم پخش بشن. همینطور فیلم های دوبله قدیمی (از باد اسپنسر تا چی تی چی تی بنگ بنگ) رو هم دوست دارم و چنین دستگاهی اجازه می ده راحت بذارم پخش بشن. برای شخص من امکان نصب برنامه و استفاده از براوزرش روی تلویزیون هم خیلی خوب بود. مثلا همون روزی که راهش انداختم فینال مسابقات شطرنج جهان بود و فقط با باز کردن براوزری که روش بود و با استفاده از ریموت گذاشتم پخش بشه:
ببر خلاف تصور اولیه ام، بعد از دو هفته من هنوز هوما باکس رو از تلویزیونم جدا نکردم و به نظرم جایگزین بهتری از لپ تاپی است که الان بهش وصله. دلیلش هم ریموت بی دردسرش است. اما شاید در طول زمانی طولانی تر برگردم به همون لپ تاپ و مثلا یه کیبورد ریموت بگیرم. اما احتمالا اون موقع این دستگاه رو هدیه می دم به مادرم که بتونه فیمل های قدیمی رو نگاه کنه – چون واقعا بی دردسر و راحت کار می کنه. شایدم خودم نگه اش داشتم! راستش نمی تونم تصمیم بگیرم چون از اینترفیس مناسب برای تلویزیونش خیلی بیشتر از لپ تاپ متصل به تلویزیون خوشم میاد و در ضمن یک لپ تاپ هم آزاد می شه برای کارهای لپ تاپی تر.
برای اطلاعات بیشتر و همچنین گرفتن جواب بعضی سوال‌های مرسوم سایت هوما باکس رو ببینین.
دو هفته است که سه شنبه‌ها خبر دوچرخه سواری شهردار تهران رو داریم. بعضی ها اینو طلیعه حمایت یک شهردار باشعور از یک حرکت پاک در شهر می دونن و بعضی ها ادامه مسیر پوپولیستی احمدی نژاد. امابه نظر من فعلا برای هر جور موضع گیری دقیق زوده ولی نکاتی هست که می شه بهش اشاره کرد:
نتیجه؟ فعلا نمی شه چیزی گفت. دولت مردان این دوره ما شبیه خیلی از استارتاپ‌هامون شدن که تبلیغ و نمای بیرونی براشون مهمتر از کار واقعی کردن است. باید شش ماهی منتظر بمونیم و ببینیم به جز نمایش های قشنگ و حرف های باحال و کارهای هیجان انگیز، برنامه بلند مدت و ماندگاری هم برای تبدیل این سیستم که درآمد روزانه اش از تخریب شهر تهران است دارن یا نه و آیا واقعا معتقدن شهر برای شهروندان است یا کماکان بیشترین تلاششون اینه که شهر چیزی به جز چند خونه و محل کار و راه های ارتباطی اونها با هم نباشه.
معمولا کلمه سکسی رو به جای باحالتر یا قشنگتر یا … توی تیتر می‌زنن تا مشتری جلب کنن ولی اینجا دقیقا منظور سکسی‌تره؛ شایدم پورنوگرافیک‌تر. تامبلر که تا امروز یکی از آزادترین شبکه‌های اجتماعی در حوزه محتواهای بالای ۱۸ سال بوده، اعلام کرده که از ۱۷ دسامبر کل محتوای بالای ۱۸ سال رو از شبکه اجتماعی‌اش حذف خواهد کرد. این یعنی تقریبا یک چهارم وبلاگ‌هاش.
اطلاعیه جدید این شرکت متعلق به وریزون میگه که تامبلر از این به بعد تصویر اعضای جنسی آدم‌های واقعی و نوک سینه زنان رو تحمل نخواهد کرد. چیزی تقریبا شبیه به اینستاگرام. اعتراض‌ها خیلی زیاد بوده و تا الان حدود ۴۷۰ هزار نفر پتیشن اعلام مخالفت رو امضا کردن ولی بعیده تصمیم برگرده؛ تصمیمی که دلیلش هم خیلی مشخص نیست ولی شاید علاقمندی وریزون به فروش تامبلر باشه. اتفاقی که دقیقا در یاهو و یاهومسنجر هم افتاد ولی در نهایت یاهومسنجر فروش نرفت که هیچ، کاملا هم تعطیل شد.
تامبلر شبکه اجتماعی اشتراک عکس و متن است و به خاطر آزادی زیادش، جامعه بزرگ از کسانی که محتواهای بالای ۱۸ سال تولید می کردن هم سراغش اومده بودن. به خاطر شکل وبلاگ‌طور/فیسبوک‌طور تامبلر، این محتواها به خوبی قابل فالو کردن بودن و باعث شده بود جمع‌های مختلفی در اطراف فتیش های خاص و علاقمندی های کم طرفدارتر توش شکل بگیره که مرکز تبلیغاتی بسیار خوبی هم برای تولید کننده شده بود تا جایی که کلی از کسانی که وبلاگ داشتن، با تولید واقعی محتوا از خودشون و زندگیشون، مثلا کتابشون رو اونجا می فروختن و فضا رو برای خیلی ها جای امنی کرده بودن برای یاد گرفتن و تبلیغ نظرشون.
حالا با بسته شدن این وبلاگ‌ها، این آدم ها در بقیه اینترنت پخش خواهند شد و احتمالا یکی از بازترین و پذیراترین جاها توییتر خواهد بود. در نتیجه ما باید کاملا منتظر یک توییتر سکسی‌تر باشیم؛ شایدم پورنوگرافیک‌تر. حتی بعضی از سایت‌های خیلی کوچیکتر دارن می گن که شاهد ترافیک بالاتر هستن و از اونطرف بعضی ها دارن سایت‌های جدید راه می ندازن تا بتونه به این جامعه سرویس بده. دقیقا اتفاقی که در موقع بسته شدن گوگل ریدر افتاد و در نهایت هم به از بین رفتن اون جامعه منجر شد.
امیدوارم این مساله در مورد تامبلر تکرار نشه و اول از همه خود تامبلر بدون محتوای منحصر به بزرگسال، فعال و خوب بمونه و از اونطرف جامعه‌ای که اونجا رو برای عرضه محتواش انتخاب کرده بود بتونه جای جدیدی برای خودش پیدا کنه و دور هم جمع بشه. شما هم اگر در یک کشور آزاد زندگی می کنید و برنامه نویس هستین،یکی از بهترین فرصت ها رو دارین برای کشیدن این آدم ها به سمت خودتون. البته الان شاید دیگه دیر شده باشه ولی فقط تصور کنین یک سرویس می اومد و به هر کسی که وبلاگ بالای هجده سال در تامبلر داشت می گفت: ما کل محتوای وبلاگ شما رو منتقل کردیم به سرور فلان و اکانت شما رو هم ساختیم و حتی ترکیب فالوئینگ و فالوئرهای شما رو هم حفظ کردیم و کافیه در سرور ما لاگین کنین تا همه چیز مثل قبل باشه! مفت و مسلم یک شرکت عظیم ساخته می‌شد.
? فضای پویا، فن آور و دوستانه
? همکاران خبره و بااستعداد
اگر علاقمند هستین، رزومه‌تون رو به http://jobs.rajman.org بفرستین.
خبر عجیب و بامزه اینه که یک مشکل امنیتی توی پالیسی کیت لینوکس پیدا شده. کار پالیسی کیت اینه که پروسه‌های نیازمند دسترسی رو به پروسه‌های بدون نیاز به دسترسی وصل کنه. در نتیجه مثلا وقتی شما دستور systemctl رو در بسیاری از لینوکس های جدید اجرا می‌کنید، پالیسی کیت اگر لازم باشه پسورد شما رو می گیره و به سیستم‌دی میگه که شما دسترسی لازم رو دارین. حالا مشکل چیه؟ پالیسی کیت برای بررسی دسترسی ها از اعداد صحیح (int) استفاده می کنه و اگر کسی با UID بالاتر از ماکزیمم عدد صحیح اون سیستم درخواست بده، …. قاطی می کنه و بهش دسترسی می ده!
فکر کردم باحاله این رو توی ویدئو نشون بدم و نتیجه اش شده این ویدئو:
در قسمت قبلی گفتم که وارد کاتماندو شدیم ولی چون هدف اصلی رسیدن به بیس کمپ آناپورنا بود به شهر پخارا رفتیم. رسیدن به پخارا با روش های مختلفی ممکنه ولی احتمالا منطقی ترینشون اتوبوس توریستی شب است. در پخارا یک ساعتی برای گرفتن دو تا مجور وقت گذاشتیم. کافیه به دفتر صدور مجوز برین و بگین می خواین به کدوم بخش صعود کنین و با حدود ۳۰ دلار مجوز بگیرین. همچنین اگر بدون راهنمایی تور حرکت می کنین، باید ۲۰ دلار هم بیشتر بدین تا در فهرستی ثبت بشین که اگر گم شدین بعدا دنبالتون بگردن. عکس ها و غیره همونجا گرفته می‌شن. ما یک شب در پخارا موندیم و فردا صبح خیلی زود با اتوبوس‌های محلی به سمت اولین محل صعود حرکت کردیم. اینکه اتوبوس کجاست و مجوز کجا می دن و … چیزیه که تقریبا از هر کسی در پخارا بپرسین، جوابش رو داره.
اتوبوس‌های این مسیر، اتوبوس‌های واقعی محلی هستن. البته می تونین خیلی خرج کنین و جیپ بگیرین یا هر روش دیگه ولی اتوبوس به اندازه کافی خوب و در عین حال جالبه. کاملا ممکنه یکی به شما بگه اونطرف تر بشینین چون اونم می خواد رو صندلی بشینه یا هر جایی مسافرها سوار و پیاده بشن و اگر جا نباشه، سر پا بایستن. ما کمی با راننده گپ زدیم و بهمون گفت بهتره زودتر از جایی که برنامه اصلی مون بوده پیاده بشیم و از مسیری بهتر صعود رو شروع کنیم.
وقتی می گم مسیر منظورم چنین چیزی است:
این تابلوها تقریبا همه جا هستن و به شما می گن از چه اقامتگاه‌هایی باید رد بشین تا به مقصد برسین. فاصله هر اقامتگاه تقریبا دو ساعت پیاده است. شما می تونین برای خودتون مسیر یابی کنین و ببینین از کجا دوست دارین رد بشین. مثلا فکر می کنم ما از جایی نزدیک نیو بریج شروع کردیم و شب اول در جینوا خوابیدیم. فردا هیمالیا یا شایدم بامبو خوابیدیم و در طول سه روز به بیس کمپ رسیدیم و در برگشت به سمت پون هیل رفتیم و برگشتیم. سرعت ما نسبتا زیاد بود ولی هر کس می تونه تنظیم کنه که در هر روز از چند تا از این اقامتگاه‌ها دوست داره رد بشه. مثلا افراد مسنی بودن که احتمالا هر روز فقط یک روستا/اقامتگاه بالا می‌رفتن. اقامتگاه‌ها چیزهایی شبیه این هستن:
که بین ۲ تا ۵ لژ دارن. هر لژ چندین اتاق داره و شاید یک دوش که ساعت‌هایی که خورشید هست آب گرم داره و یک رستوران و غذاخوری. اگر به موقع نرسین و به شما اتاق نرسه، می تونین تو غذاخوری بخوابین که احتمالا پر سر و صدا تر است ولی در نهایت خطری نداره. در صورتی که وسایل شما زیاد باشه می تونین «پورتر/Porter» بگیرین که گاهی بهش می گن «شرپا». پورترها انواع و اقسام دارن و روزی بین ۱۲ تا ۲۰ دلار حقوق میگیرن. کار اصلی‌شون آوردن کوله‌های سنگین شما است و گاهی می تونن تا ۳۰ کیلو بار حمل کنن – اما به سختی و با استراحت زیاد. ما با چهار کوله اومده بودیم (نفری یک سنگین‌تر و یک سبک‌تر) تا پورتر بگیریم و دو تا کوله سبک رو بیاره ولی چون جای غیرمرسومی از اتوبوس پیدا شدیم پورتر نبود و نصف روز رو خودمون چهار کوله رو آوردیم. اگر کمی ورزیده هستین می تونین با یک کوله قابل قبول (بگیم ۱۲ کیلو) حرکت کنین. مشکل گرفتن پورتر اینه که پورتر شما ممکنه تقریبا انگلیسی بلد نباشه و لباس های فرسوده داشته باشه. این امکان هم هست که مثل ما خوش شانس/باحوصله باشین و بعد از سپردن به یکی دو رستوران، یه پورتر عالی نصیبتون بشه که اسمش میلان است و با دوستش میاد و در نتیجه نه فقط هر دو بار خیلی کمی حمل می کنن بلکه با شما همبازی می شن و حرف می زنن و …
همونطور که تو تصویر دیده می شه داشتن یک دست ورق بسیار موثره چون همه دوست دارن باهاش بازی کنن. در ضمن پورتر خوب می تونه برای شما از هر توقفگاه زنگ بزنه و توقفگاه بعدی رو رزرو کنه. ظاهرا دوست میلان آدم مشهوری در محل بود و تقریبا همه جا بی دردسر با تلفن یا تلفن ماهواره ای برامون اتاق رزرو کرده بود. به شکل مرسوم اتاق ها First Come Frist Serve است و اگر تنها مسافرت می کنین احتمال داره وقتی برسین که اتاق تموم شده باشه و تو غذاخوری بخوابین ولی بیرون نخواهید موند. معلومه که در هیمالیا شما انتظار هتل لوکس ندارین ولی یک اتاق تمیز فوق العاده است:
در این مسیر شما اول از یک فضای جنگلی شروع می کنین و با بالا و پایین رفتن در دره‌ها و کوه‌ها به سمت مجموعه فوق العاده آناپورنا نزدیک می‌شین. گذشتن از رودخانه از روی پل‌های فوق العاده، رفتن لابلای درخت ها و بعد ارتفاع گرفتن و دیدن اینکه چطوری جنگل تبدیل به مرتع(؟) و بعد کوه و حتی برف می شه بسیار هیجان انگیزه. در بسیاری از مسیر هم کوه‌های فوق العاده آناپورنا در دیدرس شما است و دائم بهش نزدیکتر می‌شین. آناپورنا از خطرناک‌ترین کوه‌های جهان است و در مجموعه اش کوه فیش تیل fishtail قرار داره که بالاترین نقطه ای از زمین است که کسی تا حالا بهش صعود نکرده. معمولا صبح زود بیدار می شیم (مثلا ۶) و با خوردن یک صبحانه در هتل راه می افتیم. هزینه اقامت و یک غذا تقریبا ۱۰ دلار می‌شه. با ۴ ساعت پیاده روی در صبح و بعد یک ناهار در یکی از اقامتگاه‌ها و دوباره ۲ تا ۴ ساعت در بعد از ظهر خیلی سریع به مقصد خواهید رسید. موقع عصر هم با کم بودن برق و خستگی راه، خوابیدن در ساعت ۷ یا ۸ اصلا چیز عجیبی نخواهد بود. مسیر چیزی شبیه به این است:
اون چرخ فلک چوبی هم در یکی از روستاها بود که توش یک مدرسه داشت و این چرخ فلک رو ساخته بودن و شما رو سوارش می کردن تا کمی شادی کنین و اگر خواستین کمی هم کمک مالی به مدرسه. بعد از چند روز در نهایت به بیس کمپ mbc و بعد از دو ساعت دیگه پیاده روی به بیس کمپ آناپورنا (مشهور به ABC) می‌رسین. بیس کمپ‌ها جاهایی هستن که کسانی که قصدشون صعود به قله است، تازه از اونجا حرکت جدی رو شروع می کنن ولی برای آدمی در سطح من و خیلی‌ها، رسیدن به این بیس کمپ صعودی فوق العاده حساب می‌شه. اگر قصد کردین این سفر رو برین حتما پیشنهاد می کنم یک شب روی بیس کمپ بمونین. هوا سرد است و با لباس ها و کلاه و بغل و کیسه خواب ها و پتوها خوابیدن چاره کاره. ولی تجربه فوق العاده ای است و می تونین کلی منظره بدیع ببینین. سر و صدای کل کمپ صبح شما رو برای دیدن طلوع بی نظر آفتاب روی کوه‌های آناپورنا بیدار خواهد کرد:
و بعد هم که منطقا برگشت و البته امکان مسیریابی مجدد و رفتن و رسیدن به جاهایی جدید و فوق العاده.
در کل به نظرم تجربه بسیار خوبی بود. اگر بخوام به چند نکته اشاره کنم اینها خواهند بود:
و در نهایت هم برای برگشت باید از یکی از روستاهایی که اتوبوس دارن مثل گندروک برگردین. بازم گزینه های متنوعی هست و برای ما اتوبوس محلی منطقی ترین گزینه بود که تا پخارا می رفت. خوبه که قبل از ظهر برسین تا شکی در بودن اتوبوس نباشه و زود سوار شین و صندلی رو حفاظت کنین. البته شایدم لازم بشه خودتون مطمئن بشین که بار درست بسته شده یا نه. با موزیک هندی و دره‌ها و بوق ها و دست اندازها و گرد و خاک ها بخندین تا به پخارا برسین.
اخبار کامپیوترهای کوانتومی و به شکل کلی تر رایانش کوانتومی هر روز دارن بیشتر می شن. این کامپیوترها چی هستن؟آیا جای لپ تاپ ما رو خواهند گرفت؟ آیا واقعا اینترنت رو تغییر خواهند داد؟ کیوبیت؟ سوپرپوزیشن؟… با ما باشین تا در مورد غیرقابل فهم حرف بزنیم.
