کاندوم‌هایی که در مقابل بیماری‌های مقاربتی تغییر رنگ می‌دن، نه عملی هستن نه احتمالا مناسب

هفته قبل چند نفری برام ایملی زدن و خبری رو گفته پایه اش چنین چیزی است:

کاندومی که چند نوجوان انگلیسی ابداع کردن و در صورت مبتلا بودن یکی از طرفین به بیماری مقاربتی (شامل اچ پی وی، ایدز، سوزاک، هپاتیت بی و سی و ..) رنگش به سبز و ابی و … تغییر می کنه تا دو طرف متوجه این جریان بشن.

اما آیا این قابل دستیابی است؟ بدون شک حالا حالا ها نه. این بچه‌ها هم این رو فقط «پیشنهاد» کردن و اونهم در سمیناری که قراره بچه ها توش به این باور برسن که دانشمند شدن هم بد نیست ها (: و خب معلومه که ترکیب «دانش آموز» و «اختراع» و «کاندوم» برای خیلی رسانه ها جذابه.

مشکلی اصلی در ساخت تکنیکی چنین چیزی اینه که فعلا همه تست های مرتبط با تشخیص بیماری های مقاربتی بسیار پیچیده تر از اون هستن که بشه روی چیزی مثل کاندوم سوار بشن و حتی د رمواردی بحث پیچیده تر هم هست، مثلا در مورد سوزاک باید دی ان ای باکتری تشخیص داده بشه و نه با یک ماده شیمیایی که در صورت برخورد یک ماده دیگه تغییر رنگ بده. همچنین در اکثر تست ها نیاز به ترشحات بدن هست و نمی شه با برخورد ساده با پوست، تشخیص بیماری داد.

تازه سوالی که باقی می مونه اینه که حتی اگر هم روزی به چنین موادی برسیم آیا امکانش هست اونها رو دو طرف یک کاندوم بذاریم بدون اینکه کسی رو اذیت کنه یا کاربرد اصلی کاندوم مختل بشه…

اما حتی اگر تکنیکی تونستیم، آیا کار خوبیه؟

این بحث خوبیه که نویسنده فوربس مطرح میکنه. فرض کنیم مشکلات فنی حل شده و می تونیم چنین کاندومی بسازیم. آیا خوبه؟

یک بحث اینه که آیا ما باید از همه بیماری ها مطلع باشیم؟ بعضی تحقیقات می گن ندونستن سرطان پروستات در مردان کیفیت زندگی رو بالاتر می بره. درسته که اکثر ما ایرانی‌ها رسم داٰریم برای هر عطسه و سردرد بریم دکتر آنتی بیوتیک بخوریم یا تزریق کنیم ولی در عمل خیلی وقت ها این سطح سلامتی ما رو پایینتر می یاره و کیفیت زندگی رو خراب می کنه. نمونه مرتبط با بحث اچ پی وی است که زنان زیر ۳۰ سال برای اچ پی وی تست نمی شن و گفته می شه تقریبا ۸۰ درصد آدم های فعال از نظر جنسی این ویروس رو دارن. بسیاری موارد دیگه هم فقط در موردی که پزشک لازم ببینه تست انجام می شه.

اما خب اگر واقعا تست راحت، رایگان و سریع باشه هم نباید دائما خودمون رو تست کنیم؟
جواب اینه که خیلی خوبه و باید خودمون رو تست کنیم ولی نه توی خونه و حین سکس (: حداقل در سطح دانش جامعه فعلی، جواب تست باید توسط متخصص خونده بشه که بتونیم راهنمایی و اطلاعات صحیح در موردش بگیریم. همچنین سیستم بهداشتی درمانی هم باید از میزان شیوع و انواع مطلع بشه که بتونه براش برنامه ریزی کنه.

بحث تشخیص های اشتباه هم هست. ما همیشه تشخیص اشتباه داریم که تاثیری منفی توی زندگی می ذاره. اگر طرف خودش رو با کاندوم – که مطمئنا خیلی از تست آزمایشگاهی غیر دقیق تر است – تست کنه و ببینه کلامیدیا داره چی می شه؟ باید بروشور رو بخونه؟ یا تو وبلاگ ها بگرده ببینه کی قراره کور بشه؟ (:

مدیر هات لاین خشونت خانگی هم به نکته دیگه ای اشاره می کنه «مفهوم رابطه سالم داره از بین می ره». آیا من باید با کسی بخوابم که در حین سکس ازش تست سلامت می گیرم؟ آیا اگر در مورد کسی اطلاع ندارم لازمه در لحظه سکس از چنین چیزی مطلع بشیم؟ مطمئنا آگاهی در هر مرحله ای خوبه ولی نباید به شکلی پیش بریم که اگر با کسی اونقدر راحتیم که سکس می کنیم، اونقدر هم راحت باشیم که در مورد سلامت جنسی حرف بزنیم.

در نهایت به پیچیدگی سکس فکر کنین و استرس های همراهش. حاضرم قول بدم که اگر به اکثر آدم ها بگن این کاندوم قراره بیماری شما رو تست کنه، کلا توان فیزیکی گذاشتن کاندوم رو از دست بدن (: چیزی که از کاندوم تست کننده بیماری بهتره، امکان آزمایش سریع و بی دردسر برای تعداد زیادی از بیماری ها با دسترسی به متخصص است است که احتمالا از نظر فنی هم خیلی خیلی نزدیکتر از کاندوم تست کننده است.