دیروز یه اتفاق خیلی عجیب برای من افتاد. حوالی ۹ شب وارد متروی میرداماد شدم. دوچرخه تاشو رو بستم و رفتم روی سکو و منتظر قطار. روی سکو یه پسر هیکلی بدنساز با لباس های چسبون چسبیده بود به یه دختری داف-طور و با هم حرف می زدن – ولی فضاشون دوستانه نبود. شروع کردم خوندن روی موبایلم که یکهو زیر چشمم یه حرکت تند دیدم، انگار پسره زده بود توی گوش دختره. نگاهشون که کردم دیدم پسره هم داره بقیه رو نگاه می کنه تا ببینه مردم چیزی دیدن یا نه. کسی چیزی نگفت بهشون. بعد دست دختره رو گرفت و برد توی ورودی یه در بسته که از دید عمومی دورتر بود و دستش رو پیچوند و دستش رو گذاشت روی گلوش!
تقریبا همه خودشون رو به ندیدن زده بودن، حتی مسوول ایستگاه. سرش داد کشیدم و گفتم «آقا چیکار میکنی؟» اولش خودش رو به نشنیدن زد ولی با داد بعدی دختره رو ول کرد و خطاب به من تهدید کرد که «به تو چه؟» گفتم «اولا که اینجا ایستگاه مترو است و در ضمن چنین رفتاری منطقا به همه مربوطه». جواب داد «زن و شوهر هستیم» که گفتم «مگه من پرسیدم رابطه طون چیه؟». خلاصه داد کشیدن های نسبتا خشن ادامه پیدا کرد و بقیه مردم هم شروع کردن بهش اعتراض کردن و بالاخره یه مسوولی از ایستگاه هم مجبور شد بیاد و فقط با ایستادن و نگاه کردنش دخالت کنه.
در حین این شلوغی دو تا قطار رفته بود و سوار نشده بودیم هیچ کدوم. تلفن من زنگ زد و برنامه ام عوض شد و نمی خواستم دیگه با قطار برم. مسوول ایستگاه هم رو سکو بود و دختر و پسره ایستاده بودن منتظر قطار بعدی. من اومدم بیرون ایستگاه و نمی دونم چی شد یا دیگه چیکار می شد کرد. ولی واقعا یادآوری اش مهمه که وقتی شاهد چیز بدی هستیم، باید عکس العمل نشون بدیم. معمولا هیچ کس نمی خواد نفر اول باشه – نمی دونم چرا. ولی لازمه یکی نفر اول باشه و بعدش بقیه مشارکت می کنن. هزار و یک مدل استدلال می شه کرد. از «به من چه» تا «فیلمه» تا «خودشون اوکی هستن» و … ولی وقتی چیز بدی می بینیم، بهتره سریع عکس العمل نشون بدیم. چه مردی که زنی رو می زنه، چه موتوری که از تو پیاده رو میاد و چه هر چیز مشابه. حتی اگر عکس العملمون خیلی کوچیک باشه.
اگر ایده ای هم دارین خوشحال بشنوم، منم خیلی مواقع گیجم و نمی دونم باید چیکار کنم و پشت هزار بهانه قایم می شم. گاهی هم آدم اصلا نمی دونه باید چیکار کنه. ولی ظاهرا هر جور مداخله ای بهتر از ساکت موندنه.