رفتگر دبیان یا همون دبیان جنیتور سیستم اتوماتیکی است برای حل مشکلات ریز در بسته‌هایی که برای مدیر بسته دبیان درست می شن؛ یعنی همون dpkg. این رفتگر به شکل خودکار پیشنهادهای اصلاح رو بررسی می‌کرد و اونهایی که برای نرم افزار هم واضح بودن رو قبول می‌کرد اما حالا یه قدم جلوتر رفته: شخصا مشکلات رو پیدا می‌کنه و بعدش هم اصلاح (:

این سیستم برای بررسی اینکه باید روی کدوم پکیج‌ها کار کنه، اول خروجی lintian رو می‌بینه و بسته‌هایی رو انتخاب می‌کنه که مشکلات بیشتر و حادتری دارن که حلش از عهده خودش برمیاد. وقتی پکیج انتخاب شد، اونو توی رپوزیتوری کلون می‌کنه و بعد لینتین براش رو روش اجرا می‌کنه. این سیستم شامل یکسری اصلاح کننده است که می‌تونن برای مشکلات مختلفی نوشته و اجرا بشن.

این اصلاح کننده ها یا فیکسرها، در واقع یکسری کد هستن که روی یک چک آوت تمیز بسته اجرا می‌شن و می‌تونن توش تغییر ایجاد کنن. اکثرا با شل یا پایتون نوشته شدن ولی چون فایل اجرایی هستن، می تونن هر چیزی باشن. اگر فیکسر با استتوس غیرصفر بیرون اومد، حساب می کنه که به مشکل خورده ولی اگر خروجی اش صفر بود، باید گزارشش رو روی خروجی بنویسه. به عنوان یک نمونه از فیکسر این رو ببینین:

#!/usr/bin/python3

from debmutate.control import ControlEditor
from lintian_brush.fixer import report_result, fixed_lintian_tag

with ControlEditor() as updater:
    for para in updater.paragraphs:
        if para.get("Priority") == "extra":
            para["Priority"] = "optional"
            fixed_lintian_tag(
                para, 'priority-extra-is-replaced-by-priority-optional')

report_result("Change priority extra to priority optional.")

این سیستم تا حالا حدود ۶۰هزار اصلاح روی پکیج های دبیان زده که به نوبه خودش اتفاق خیلی بزرگی است که قبلا با دست و در مقیاسی بسیار کمتر و کندتر و پر خطاتر انجام می‌شد. این نمونه‌ای است از اینکه چطوری می شه کدها رو اتوماتیک کرد و کارهای دستی رو به ماشین ها سپرد. نگرانی خاصی هم برای «از دست رفتن شغل برنامه نویسی» نیست چون همیشه با اینجور پیشرفت ها، افق های جدیدی باز می شن که ما هنوز توشون لازمه کار کنیم. در واقع در اینجور موارد همون اتفاقی می‌افته که با اختراع تراکتور افتاد. آدم ها بیکار نشدن بلکه کشاورزی راحتتر شدن و بقیه رفتن سراغ چیزهای دیگه (:

البته بذارین دو نکته رو هم بگم:

۱. این توضیح در مورد همه اختراعات نیست. واقعا شاید برسیم به جایی که ماشین ها کار کنن ما بخوابیم یا صاحب هامون بخوابن و ما تو خرابه ها دنبال غذا بگردیم (:

۲. اصطلاح رفتگر اصطلاح قشنگی است. الان مد شده بعضی ها می گن «پاکبان»‌ چون ظاهرا احساس می کنن رفتگر توهین آمیزه. رفتگری هم یه شغله و لازم نیست اگر فکر می کنیم تحقیر کننده است، اسمش رو عوض کنیم که راحت بشیم. اگر فکر می کنین رفتگرها زندگی سختی دارن، بهتره آشغال کمتری روی زمین بریزین، بهشون خوراکی های باحال بدین، باهاشون سلام علیک کنین و … عوض کردن اسم چیزها مشکلی رو حل نمی کنه (: مگر اینکه بخوایم بگیم پاکبان شمول بیشتری از رفتگر داره (: که قبوله.

[ این مطلب عامدانه عکس نداره اما اگر بخواین می تونین دنبال deep nude سرچ کنین ]

از زمانی که ما بچه بودیم شایعه بود که دوربین هایی هست که اجازه می ده یک نفر زیر لباس یک نفر دیگه رو ببینه. حالا اینکه چطوری ممکن بود فقط لباس رو رد کنه و مثلا از پوست رد نشه رو نمی دونم (: بعدها این مساله با اسپمرهای میهن عزیز تحت عنوان «دوربین لخت کن» ادامه پیدا کرد. برنامه هایی که قول می دادن کافه دوربین موبایل رو به سمت یک نفر بگیرین تا لخت اونو ببینین و البته معمولا در پروسه نصب به مشکلاتی بر می خوردن یا می گن دوربین شما از این قابلیت پشتیبانی نمی کنه یا پولی که واریز کردین مشکل داشته یا هزار تا دلیل دیگه و این وسط خودشون با یکسری اسمس شما رو عضو یکسری سرویس پولی کرده بودن یا حساب بانکی تون رو به یکی دیگه داده بودن یا اصولا به همین اکتفا کرده بودن که ۲۰هزار تومن به حسابشون ریخته باشین و الان هم نخواین به پلیس شکایت کنین.

اما یادگیری ماشین و هوش مصنوعی در حال پیشرفت است و وقتی چیزی مثل ربات رنگی کننده عکس سیاه و سفید داریم و دیپ فیک رو داریم که توش می شه هر صورتی رو روی هر ویدئویی گذاشت، اومدن چیزی مثل دیپ نود هم دور از ذهن نیست: برنامه ای که می تونه تصویر هر خانمی رو بگیره و لباسها رو ازش حذف کنه، حداقل در حدود تخیل یک آدم.

این برنامه فعلا به عنوان یک اپ گرونه اما بدون شک به سرعت نه فقط نمونه های ارزون و رایگانش خواهد اومد که مدل‌هاش هم عمومی خواهد شد و هر کس می تونه تو کامپیوتر خونگی اش اجراشون کنه و برهنه هر کسی که ازش عکسی داره رو تولید کنه. اینکار احتمالا غیراخلاقی و شاید غیرقانونی باشه اما با ارزون و همگانی شدن تکنولوژی، جلوگیری ازش غیر ممکن می شه. احتمالا پلیس هیچ توجهی نمی کنه اگر من اعتراض کنم که فلانی عکس منو لخت کرده و اگر هم بکنه، با رویش ناگزیر جوانه چه می کنه (:

اما چرا می گم این قابل درک نیست؟ حداقل در ابتدا اتفاقات زیادی خواهد افتاد. به چیزی نمی تونین اعتماد کنین و مساله «پورن انتقامی» به شکلی جدید نمودار خواهد شد. پورن انتقامی این بود که فیلم خصوصی کسی که قبلا با توافق گرفتین رو حالا بدون توافق پخش کنین – مثلا به عنوان انتقام ترک کردن شما توسط اون (که البته کار درستی بوده اگر چنین آدمی هستین!). فرض کنین استادی که سر کلاس درس می ده، همکلاسی، فامیل، آدم های مشهور و … همه و همه عکس هایی برهنه خواهند داشت که ما نمی تونیم دقیق تشخیص بدیم واقعی است یا نه. این یک تجاوز به حریم جنسی آدم ها است که ظاهرا باید بهشون عادت کنیم.

از نظر فنی برنامه روی pix2pix ساخته شده و با حدود احتمالا ۱۰هزار عکس برای یادگیری. در مورد عکس مردها و عکس هایی با لباس کامل هم کار می کنه ولی خروجی در مورد عکس زنانی که در نور خوب مستقیما به دوربین نگاه می کنن و بیکینی پوشیدن، از همه دقیق تره.

برنامه نویس در مقابل انتقادها گفته این کاری است که قبلا با فتوشاپ کاملا قابل انجام بود و فقط الان به خاطر بودن تکنولوژی، سرعت گرفته.

آمریکا در حال تلاش است که با قوانین مثل قانون مسوولیت دیپ فیک هر کسی که با تکنولوژی دیپ فیک چیزی درست می کنه رو مجبور کنه که حتما دیپ فیک بودن ویدئو رو مشخص کنه ولی در نهایت حتی اگر این قانون هم تصویب بشه و شامل دیپ نود هم بشه، کسی نمی تونه جلوی فعالیت عموم رو بگیره. مساله اینه که معناهایی مثل برهنگی و جنسیت و سکس و غیره در حال تغییر هستن و دنیا داره به جایی می ره که ما فعلا درکش نمی کنیم؛ در نتیجه کمی ازش می ترسیم. احتمالا وقتی که برسه، ساز و کارهاش رو هم خواهیم فهمید.

به گفته مدیر تحقیقات IBM کامپیوترهای کوانتومی با توجه به سرعت رشدشون، به زودی خواهند تونست رمزنگاری‌هایی که ما الان باهاشون اطلاعات حساسمون رو امن می‌کنیم، بشکنن. به گفته آرویند کریشنا، این اتفاق تقریبا در ۵ سال آینده خواهد افتاد. و «هرکسی که می‌خواد اطلاعاتش رو بیشتر از ۱۰ سال امن نگه داره، باید از تکنولوژی‌های جدیدتر رمزنگاری استفاده کنه».

البته این حرفها مربوط می‌شه به یک پنل در مورد کامپیوترهای کوانتومی در صنعت و در نتیجه بعید نیست که کمی هم تبلیغات آی بی امی قاطیش شده باشه. کامپیوترهای کوانتومی می‌تونن در شکل‌های خاصی از مساله، جواب‌هایی تقریبا آنی به مسائلی بدن که برای کامپیوترهای ما میلیون‌ها سال طول می‌کشه. در همین پنل، یک متخصص فیزیک از دانشگاه استنفورد می گه از نظر اونهم هر رمزنگاری‌ای که ما الان داریم در طول چند سال آینده با کامپیوترهای کوانتومی قابل شکستن خواهد بود و «من فکر می کنم این ترسناکه».

البته از دهه ۸۰، این مساله رو می دونستیم که مساله ای که الان رمزنگاری بهش وابسته است، در دنیای کوانتوم به راحتی قابل شکسته ولی خب اون زمان ساخت کامپیوترهای کوانتومی چندان نزدیک به نظر نمی‌رسید. اما حالا با پیشرفت در مواد بی اثر و فیزیک دمای پایین، رشد خیلی سریع شده و در طول پنج سال آینده کامپیوترهای کوانتومی در بازار شرکت‌های بزرگ خواهند بود.

البته بحث فقط هم سر رمزنگاری نیست. بحث انرژی هم هست. به گفته آی بی ام، کامپیوترهای کوانتومی مصرف برق بسیار کمتری خواهند داشت و جوابی خواهند بود به مشکلاتی که الان با چیزهایی مثل بیت کوین داریم: مصرف برق بسیار عظیم و در حال رشد. البته کریشنا (مدیر تحقیقات‌ای بی ام) گفته که هنوز همه مسائل حل نشدن و هرچند آی بی ام داره تلاش می کنه یک سیستم تجاری مبتنی بر کوانتوم بده (عکس بالا به اسم ای بی ام کیو)، هنوز نیاز به پیشرفت‌های علمی دیگه ای هم هستیم اما به هرحال قدم در راه گذاشته‌ایم. توی همین پنل یک روش رمزنگاری به Lattice Field هم اسم برده شد که انتظار می ره در مقابل حملاتی که توسط کامپیوترهای کوانتومی انجام می‌شه، مقاوم است (اگر خواستین سرچ کنین، من براتون کردم).

آیا سیستم گوارش شما به خوبی کار می کنه؟ جواب این سوال تا حدی در دست قرص قورت دادنی جدیدی است که به سنسور گاز مجهزه و بعد از قورت داده شدن در طول مسیر اکسیژن، هیدروژن و دی‌اکسید کربن رو اندازه می‌گیره. این کپسول توی استرالیا و توسط کورش کلانتر زاده درست شده که مهندس الکترونیک است. در حال حاضر راه حل کلونوسکوپی رو داریم که چندان دلچسب نیست و فقط هم توان «دیدن» داره و به گفته کلانتر زاده که تیم تحقیق رو رهبری می‌کنه، خیلی دیر خبر بیماری رو می‌ده. اما در عوض اگر سالی یکی دو بار کپسولی مثل چیزی که در عکس رو می‌بینین رو قورت بدین و صبر کنین تا دفع بشه، کل مسیر از نظر گازی بررسی می‌شه و نتایج به شکل زنده به گیرنده کوچیکی که می تونه ۳۰ متر هم اونطرف تر باشه فرستاده می‌شه. منطقا طول روز گیرنده رو توی جیب گذاشتین و شب هم کنار تخت. در قدم بعدی اطلاعات گیرنده با بلوتوث به گوشی منتقل می‌شن.

در آزمایش اولیه، ۵ نفر زیر نظر متخصصین گوارش کپسول رو بلعیدن و زیر نظر گرفته شدن. میزان اکسیژن می تونه جای نسبی کپسول در مسیر تقریبا ده متری گوارش رو مشخص کنه و هیدروژن که در هنگام کار باکتری ها تولید می‌شه، میزان فعالیت اونها رو. معلومه که تکنولوژی تازه اول راه است ولی احتمالا شروع خواهد بود برای دسترسی دقیق تر پزشکان به داخل بدن با روش هایی کمتر دردسرزا. شرکت آتمو که این کار توش انجام گرفته یکی از شش شرکتی بود که در برنامه شتابنده‌های سلامتی دیجیتال استرالیا مورد حمایت قرار گرفته بود.

منبع

یوتوب داره ابزار جدید تبلیغش رو فعال می کنه: «دایرکتور میکس». این ابزار به تبلیغ دهنده ها اجازه می ده بر اساس مکان، سرچ ها، علاقمندی ها و اطلاعات دموگرافیک آدم‌ها، هزاران نسخه مختلف از هر تبلیغ رو نمایش بدن.

در حال حاضر تبلیغ سازها، عملا با اینترنت هم مثل تلویزیون برخورد می کنن و در نهایت یک فایل تبلیغ چند ثانیه ای می سازن که قبل از ویدئو پخش می شه اما حالا دایرکتور میکس اجازه می ده شرکت تولید کننده تبلیغ، بخش های مختلف اون رو جدا جدا آپلود کنه. مثلا صداهای مختلف، نوشته های مختلف در لحظات مختلف، حتی قطعات تصویری مختل و در نهایت تصمیم بگیره که بر اساس سن و جنس و سرچ و مکان و غیره، کدوم ها باید ترکیب شده، نمایش داده بشن. این یک قدم جدید توی مسابقه جلب توجه در اینترنت است.

مثلا ممکنه اگر یک مغازه آنلاین داره خودش رو تبلیغ می کنه به یکی لپ تاپ نشون بده و به یکی دیگه دوچرخه یا برای یک پسر نوجوون یک خانم حرف بزنه و برای یک مرد مسن که قبلا دنبال مطالب بخصوصی گشته، یک صدای رباتیک. همچنین با این ابزار جدید این امکان هست که یک تبلیغ دهنده چندین ترکیب مختلف رو تعیین کنه تا یکی یکی به شخصی با شرایط خاص نمایش داده بشن تا تبلیغ در طول چندین روز، نه فقط تکراری نباشه که یک خط منطقی رو هم دنبال کنه.

این کار در واقع داره هدف دقیق تری رو به افراد می گیره و فشار بیشتری بریا خریدن ایجاد می کنه. توی کشورهای درست و حسابی تر تبلیغ ها قواعدی دارن. مثلا گاهی شما نمی تونین به یک کودک بگین «فلان چیز رو که بخری خیلی خوشحال می شی» چون توان تصمیم گیری اش در این مورد خیلی کمتره یا در کشورهای دیگه تبلیغ کردن به شکلی که افراد ناخوداگاه تصمیم به خرید بگیرن غیرقانونیه. حالا این اسلحه جدید، هدفگیری دقیق تری داره که شاید حتی ازش خوشمون هم بیاد ولی یک هل دیگه است به انگولک کردن بخشهای ضعیف آدم ها به نفع خریدن.

مرتبط: اگر گوش نکردین، داستان انسان ناخودآگاه رو حتما گوش بدین.

والمارت فروشگاه های زنجیره ای هایپرمارکت آمریکایی است و حالا می خواد یکی از آرزوهای آدم ها رو برآورده کنه؛ البته شاید به روشی عجیب. این آرزو «کاش یخچال خود بخود پر می شد» است. البته اجرا خیلی هم عجیب نیست و از یک سفارش آنلاین کلاسیک فقط یکی دو قدم بیشتر داره.

در این پروژه والمارت با شرکت دلیو که دلیوری «همان-روز» کالاها رو بر عهده داره قرار دادی بسته که طبق اون مسوول تحویل کالا اول به شما زنگ می زنه و اگر خونه بودین که در رو براش باز می کنین و میاد تو و وسایل رو می ذاره تو و چیزهایی که باید بره توی یخچال رو هم می بره می ذاره توی یخچال. اما اگر خونه نبودین ولی به جاش قفل در رو از شرکت آگوست هوم خریده بودین، یک نوتیفیکیشن روی گوشی دریافت می کنین و شرکت آگوست هوم یک رمز یکبار مصرف ورود به خونه تولید می کنه و اونو به مسوول تحویل کالا می ده. مسوول داخل می شه، وسایل رو می ذاره توی خونه و می ره آشپزخونه و چیزهایی که مال یخچاله رو می ذاره اون تو و خارج می شه. رمز استفاده شده هم دیگه معتبر نخواهد بود و البته شما هم این امکان رو دارین که از طریق اپ آگوست هوم، همه مراحل رو آنلاین از گوشی نگاه کنین.

معلومه که این سیستم جدید اول فقط در سیلیکون ولی که قلب استارتاپ های آمریکا است تست می شه و حتی خود وال‌مارت هم می دونه که فضاش کمی عجیب و غیرمرسوم است. مدیر استراتژی تجارت الکترونیک والمارت در این مورد می گه «این شاید برای همه مناسب نباشه – و مطمئنا الان برای افراد بیشتری عجیب به نظر می رسه – اما ما می خواهیم این رو به کمک مشتری ها امروز تست کنیم تا کشف کنیم که فروش آنلاین در آینده باید چطوری باشه».

این ایده امروز شاید عجیب به نظر برسه ولی به زودی ما دفاع شخصی از حریم خونه هامون رو به دوربین ها و ربات هایی خواهیم سپرد که انتظار می ره در غیاب ما در رو برای پستچی و مامور آب و تعمیرکار و غیره باز کنن و انتظار می ره فقط از ما دستور بگیرن.