پینگلیش (فینگلیش)، ترکیب پرشین و انگلیش است. به معنی نوشتن متن فارسی با حروف انگلیسی که البته بعضی‌ها هم بهش می گن فارگلیسی (. این تکنیک نوشتن، قبل از مرسوم شدن کامپیوترها یه شوخی بود. مثلا توی کلاس زبان یکی می‌نوشت:

Zoor nazan baba farsi neveshtam

و چند دقیقه طول می‌کشید تا کسی بتونه اینو بخونه. چون اصولا مغز ما منتظر نبود کسی کلمه فارسی با حروف انگلیسی در یک جمله مرسوم ببینه. اون زمان‌ها حتی لوگو تایپ‌ها هم از حروف انگلیسی کمتر استفاده می‌کردن و مثلا این لوگوی ایران خودرو بود:

اما بعد که کامپیوترها و بخصوص ارتباطات کامپیوتری عمومی تر شد، ارسال متن یک نیاز واقعی شد و پینگلیش یکی از تنها راه‌هاش. در دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ هنوز فارسی واقعی در کامپیوترها نداشتیم و سیستم‌عاملها از جدولهای اسکی استفاده می‌کردن که چیزی شبیه این بود:

همونطور که می‌بینین نصف اول جدول (زیر ۱۲۷) حروف مرسوم انگلیسی و اعداد و کاراکترها هستن و نصف دوم چیزهای کم استفاده تر. کاری که اون زمان می‌شد، نصب فارسی ساز بود. برنامه‌ای که می‌یومد شکل کاراکترهای نیمه دوم جدول (۱۲۷ به بالا) رو شبیه کاراکترهای فارسی می‌کرد و بعد شما می‌تونستین فارسی تایپ کنین. اگر هم متنی می دیدیدن که توش ü و این چیزها داشت، فارسی ساز رو اجرا می‌کردین و فاسی می‌شد. اما کاملا امکان داشت که شما متنی رو به این روش به فارسی بنویسین و ارسال کنین و دریافت کننده چیز درستی نگیره، چرا؟ چون یکی از سرورهایی که این رو ارسال می‌کرد، به جای ۸ بیت، فقط ۷ بیت رو می‌فهمید و در نتیجه متن شما خراب می‌شد. در اون زمان استفاده از پینگلیش، کاملا یک نیاز فنی بود.

بعدها با اومدن UTF8 و دوستانش، کامپیوترها تونستن همه کاراکترهای مورد نیاز همه زبان‌های مرسوم رو بفهمن و در نتیجه مشکل نیاز به فارسی ساز حل شد. همچنین این روزها همه ابزارهای مرسوم، کمابیش، امکان تایپ فارسی رو دارن و عملا استفاده از پینگلیش غیرمرسوم و بد حساب می‌شه، حداقل فعلا در دایره ای که من می‌بینم.

همه اینها رو گفتم که این عکس که آرش تهران توییتش کرده رو اینجا آرشیو کنم که در آینده بتونم پیداش کنم؛ شما هم ببینین (: تلگرام اردشیر زاهدی است به پدرش در مورد سفر حج عمه.

مجله بایت در دوران پیش از اینترنت عمومی، یکی از تاثیرگذارترین مجلات دنیای کامپیوتر بود. بخشی از شکل دهنده فرهنگ دنیای کامپیوتر در دهه ۱۹۷۰ تا اواسط ۱۹۸۰. اون دوران بر خلاف مجله های دیگه،‌ بایت واقعا سعی می کرد علاوه بر کل بیزنس کامپیوترهای خونگی، چیزهای مدرن‌تر مثل سوپرکامپیوترها رو هم پوشش بده و این باعث شده بود برای کسانی که به شکل عمومی کامپیوتر دوست داشتن، یک مرجع ماهانه فوق العاده بشه. این مجله برای ۴۲ سال منتشر شد و حالا آرشیو اینترنت به ما اجازه داده صفحه های شماره های مختلفش رو ورق بزنیم و لذت ببریم.

مفهوم «اسکرین شات» در زمان‌های دور مفهومی کاملا لینوکسی بود. لینوکس رو می‌شد با میزکارهای مختلف و تنظیمات مختلف به قیافه‌های بسیار متنوع درآورد و این هیجانی ایجاد می‌کرد که آدم‌ها اسکرین شات کامل صفحه‌شون رو با یکدیگه به اشتراک بذارن – چیزی که هنوزم در دنیای ویندوز خیلی کم قابل انجامه و در دنیای مک تقریبا با روش‌های مرسوم قابل انجام نیست. یکی از سایت‌هایی که مرکز این اسکرین شات‌ها بود، سایت LinuxScreenshots.org بود که حالا دیگه اعلام کرده به کارش خاتمه می‌ده. نکته مثبت؟

۱- آشنا شدن با مفهوم و دونستن اسم این سایت برای کسانی که تاریخچه کامپیوتر رو دوست دارن
۲- یادآوری اسمش برای کسانی که باهاش خاطره دارن
۳- سایت آرشیو همه اسکرین شات هاش رو برای دانلود گذاشته: نزدیک ۵۰ گیگ اسکرین شات از لینوکس‌ها در همه تاریخ و همه توزیع ها. شاید سرگرمتون کنه و خوشحال و البته اگر در ایران هستین که مدعی ارزونترین اینترنت ها است، ۱۵۰ هزار تومن هم پول به سرویس دهنده تون برسونه!

وقتی شرکت کمودور در حوالی سال ۱۹۸۵ آمیگا ۱۰۰۰ رو تولید کرد، تحول بزرگی توی دنیا کامپیوتر اتفاق افتاد. ما شاهد نسل جدیدی از کامپیوترها با یک سیستم عامل گرافیکی شبیه چیزی که ما الان داریم بودیم که علاوه بر ماوس و قدرت پردازشی و کارت گرافیک فوق العاده و بر خلاف پی‌سی ها، می تونست موسیقی فوق العاده ای پخش کنه و حتی «حرف بزنه». این کامپیوتر عجیب به یکی از آرزوهای آدم های تکنولوژی دوست تبدیل شد و سری ۵۰۰ موفقیت عجیبی داشت – هرچند که در نهایت من یک آمیگا ۶۰۰ پر از باگ خریدم که قرار بود «بهتر» باشه ولی عملا همون پونصد به بهترین آمیگای دوران تبدیل شد.

حالا آرشیو اینترنت‌ در یک حرکت فوق العاده حجم عظیمی از بازی ها و برنامه‌های آمیگا رو به شکل آنلاین منتشر کرده که توی براوزر قابل بازی هستن. شیفت شلیک است و چپ و راست و بالا پایین کارهای سنتی خودشون رو انجام می‌دن و احتیاط کنین.. بازی های اون دوران علیرغم گرافیک بسیار ساده‌ و موسیقی دیجیتالشون، game play خیلی خوبی دارن و ممکنه اعتیاد آور باشن.

عکس بالا کامپیوتری در نیوزلند است که کارش محاسبه احتمالات شرط‌بندی و نتایج مالی شرط بندی در میدان‌‌های اسب‌دوانی نیوزلند بود. این کامپیوتر رو جرج جولیوس در ۱۹۱۳ در آوکلند نصب کرد. اندازه این کامپیوتر اندازه یک سالن بزرگه و وزنه‌های آهنی که به پایین فشار می‌یارن نیروی کارش رو تامین می‌کنن. هر فروشنده بلیت شرط بندی که در اتاقکش نشسته به ازای هر اسب یک اهرم داره که سیمی اون رو به سیلندر مرتبط در این اتاق می‌کنه و در نهایت وقتی بعد از هر شرط در هر باجه هر نفر اهرم مربوط به هر اسب رو فشار بده، این ماشین با استفاده از این ۹۰۰ کابل و استوانه‌هاش و وزنه‌ها می‌تونه بدونه روی هر اسب دقیقا چند بار شرط بسته شده و به این طریق نسبت برد و باخت و میزان برد و باخت هر نفر به ازای هر اسب رو حساب کنه و نمایش بده.

سازنده این دستگاه یعنی جولیوس یک مهندس مکانیک بود که توی راه‌آهن کار می‌کرد و با مرسوم‌شدن این شکل از محاسبه شرط بندی روی اسب مبتنی بر میزان شرط بندی روی هر اسب، شروع به طراحی و ساخت این ماشین کرد تا کارمندهای قبلی که شغلشون انجام این محاسبات بود رو از میدون به در کنه. این دستگاه پنج سال کار کرد و بعد توسط یک دستگاه ماشین حساب بهینه‌تر (و حوصله سربرتر) الکترومکانیکی جایگزین شد. اون ماشین‌حساب الکترومکانیکی بعد از تست در نیوزلند به میدون‌های اسب‌دوانی بسیاری فروخته شد و تا پنجاه سال شرکتش رو چرخوند.
منبع

چند روز پیش رایان پاورز در درختزارهای اطراف کالیفرنیا به این کامپیوتر برخورده. یک اپل ۳. اون فکر کرده دیگران از دیدن این تاریخچه کامپیوتر هیجان زده یا خوشحال خواهند شد و من فکر کردم شما هم دوست دارین ببینینش.

کامپیوترهای اپل ۳ یکی از شکست‌های بزرگ این کمپانی بودن و در ۱۹۸۱ تقریبا ماهانه تنها ۵۰۰ نمونه از اونها فروخته می شد – اکثرا هم به عنوان جایگزین کامپیوترهای خراب شده. جابز گفته که این کامپیوتر باعث ضرر بی نهایت شرکت اپل شد، وزنیاک افسانه ای می گفت سخت افزار صد در صد این کامپیوترها دچار مشکل بودن و مدیر سابق اپل تیلور پوهلمن می گه:

زمان ساخت بسیار کوتاه بود. زمانی که تصمیم گرفتیم این محصول را به بازار معرفی کنیم تنها سه نمونه از اپل ۳ وجود داشت که همگی با وایرپ ساخته شده بودند.
بدنه اپل ۳ قبل از بقیه اجزا ساخته شده بود و مجبور بودیم بردهای الکترونیکی را جوری بسازیم که در آن جا شوند. ما از سه شرکت مختلف کمک گرفتیم ولی هیچ کدام نتوانستند مدار مورد نظر را روی بوردی با آن شکل خاص سوار کنند.
در نهایت مهندسان از نازکترین مدارهای ارتباطی که می شد استفاده کردند. ما هزار بورد اولیه را به عنوان نمونه ساختیم و به فروشنده‌ها دادیم تا بتوانند محصول را به دیگران نشان دهند اما این بردها کار نمی‌کردند و بعد مجبور شدیم همه‌شان را عوض کنیم. مسائلی دیگری هم داشتیم مثلا چیپ‌هایی که روی برد جا نمی‌شدند. یک میلیون مشکل داشتیم که معمولا باید در پیش‌تولید و اجراهای آزمایشی حل شوند ولی ما کامپیوتر ر ابه بازار عرضه کرده بودیم. عملا مشتریان اپل تبدیل به تست کنندگان نمونه‌های اولیه شدند.

یک مشکل دیگر این شکست تجاری، حرارت بود. جابز اصرار داشت که کامپیوترها باید بدون فن باشند تا صدایی تولید نکنند و نتیجه این بود که بسیاری از مشکلات سخت افزاری به حرارت بالای آن مربوط می شدند.

اما …. عکس بالا را نگاه کنید. ما از دوره جذابی از دنیای کامپیوترها عبور کرده ایم.