برچسب: خلوت

از دیروز که پلیس استهکلم به پایرت بی حمله کرده و سرورها پایین اومده، هیچ خبری از سرورهای جدید نیست. بعضی روزنامه ها می گن سایت های جایگزین ایجاد شدن ولی این امر واقعیت نداره و اشتباه روزنامه ها مربوط به سایت های پروکسی ای است که شبیه پایرت بی بودن ولی سرچ و اطلاعاتشون فقط وابسته به پایرت بی اصلی بوده که حالا بسته بوده.

مورد قبلی حمله پلیس سال ۲۰۰۶ بود که با تظاهرات گسترده در مقابلش مقاومت شد ولی اینبار ظاهرا برای همه مساله چیزی بیشتر از خبرهای توی سایت و روزنامه نیست. حمله پلیس به دیتاسنتر به درخواست گروه ضد-پایرسی Rights Alliance بوده.

بعضی ها حتی معتقد هستن که این مساله نگرانی خاصی نداره و شکایت کپی رایتی از پایرت بی و بسته شدنش به روح مساله صدمه خاصی نمی زنه چون پایرت بی در واقع نشونه ای بوده از فرهنگی که حداقل این سایت تورنت خاص، دیگه نماینده اش نبوده. ایده اصلی پایرت بی در هنگام افتتاح این بود که در ده سالگی بسته بشه اما اینکار رو نکرد و حالا ظاهرا تمرکزش بیشتر روی درآمد زایی است و اضافه کردن تبلیغات و مهمونی گرفتن. در این شرایط که روح هکر پسند اولیه این سایت کم رنگ تر شده، طبیعی است که عکس العمل مردم هم نسبت به هشت سال قبل متفاوت باشه.

خلاصه اینکه پیش بینی من اینبار عکس العمل مستقیم ضعیف است و در مقابل شکل گرفتن هسته هایی دیگه با افکار و عملکردی شبیه پایرت‌بی‌ای که ده سال پیش اونقدر برای همه هیجان انگیز بود. اتفاقات بد می افتن ولی معمولا منجر به اتفاقاتی بهتر می شن.

آپدیت ساعت ۱۸ دهم دسامبر: همونطور که علی و امین در کامنت ها اشاره کردن، دامین thepiratebay.cr در این لحظه امکان سرچ هم داره. کند است ولی کار می کنه (:

پویا در هفته وایبر برام نوشته:

مسله ی وایبر و نا امنی و مشکلات چتهای تلفن همراه و اینجور مسائل خیلی داغ شذه. ولی چیزی که کسی ازش حرفی نمیزنه، یه مسنجر امنه که همه میتونیم بهش مهاجرت کنیم.

یه نرم افزار چت هست که مدتیه بهش مهاجرت کردم و با کمال پررویی گفتم «هرکی با من کار داره بیاد اینجا. هرکی هم نمیاد …!»

نرم افزار تلگرام به نظر من از همه جهات بهتر از برنامه های مشابهه.

– از نظر امنیت که فکر میکنم مهمترین مساله باشه، باید بگم به گفته ی خودشون، ۲۰۰٪ امنه. (البته در صورتی که از چت امن(secure) استفاده کنیم). حتی اخیرا گفته شده که اگر کسی بتونه کد تلگرام رو بشکنه، دویست هزار دلار جایزه داره
– برای هر کانکشن هم یه اسکریپت کد گذاری خاص وجود داره که امکان نداره چت دون نفر با یه کد، انکریپت بشه. (از نظر تئوریک)
– سرعتش بالاتر از سیستمهای دیگست، حجم فایلهایی که میتونیم برستیم و نوع فایلها خیلی بیشتره. (فکر کنم نامحدود باشه)
– روش کارش در چت امن اینه که اصلا اطلاعات ما رو توی سرور خودش نگهداری نمیکنه و اگه دقیق نگاه کنیم اصلا سروری بین افراد چت کننده وجود نداره. (کانکشنها به صورت «فرد به فرد» ایجاد میشه)
– نکته ی خیلی باحالش اینه که میتونیم در چت امن، برای پیامهامون تاریخ انقضا تعیین کنیم! یعنی بعد از چند ثانیه یا چند دقیقه یا هر زمانی که ما تعیین میکنیم، پیاممون پاک بشه و کاربر مقابلمون بهش دسترسی نداشته باشه. این خیلی باحاله (به جاسوسها خبر بدید که به جای ایستگاه اعداد، از تلگرام استفاده کنن :D)

ویژگیهای دیگه ای هم هست که نیاز به گفتن نداره.

اوه راستی! نسخه ی دسکتاپ هم داره.

و البته فراموش نشه که امنیت در دنیای دیجیتال صد در صد نیست و مثلا طرف می تونه از عکسی که شما در چت امن براش فرستادین، با یک دوربین عکس بگیره و شما نفهمین! اما خب واقعا تلگرام در حال حاضر یکی از خوش دست ترین، جذابترین و با-پرایوسی-ترین راه حل های چت موبایل است و خوبیش هم اینه که دوست های کمتری توشن و حداقل تا حالا کسی منو توش به هیچ گروهی دعوت نکرده.

جواب کوتاه به این سوال بسیار ساده است. در اصل جواب دادن به هر سوال با الگوی «آیا فلان امن است» بسیار ساده است. جواب کوتاه، قاطع، دندان شکن و راحت به همه سوال‌های کامپیوتری به شکل «آیا X امن است» این است که «خیر» و اگر بخواهیم کمی هم توضیح بدهیم می توانیم بگوییم «خیر! در دنیای کامپیوتر و در فضای دیجیتال هیچ چیز کاملا امن نیست».

بله درست متوجه شدید. اینجا کلمه پیچاننده بحث، کاملا است. می تونیم اصولا مدعی بشیم که منظور ما هم کاملا امن نبوده بلکه می خواستیم بدونیم وایبر تا چه حد امنه. اصلا بذارید سوال رو با خط مرزهای مشخص بپرسم:

۱- وایبر در کجاها امن است
۲- وایبر در کجاها امن نیست

وایبر در کجاها امن است

وایبر برای انتقال پیام های متنی از رمزنگاری استفاده می کنه و در نسخه های جدیدتر روی بعضی سیستم عاملها اینکار رو برای پیام های تصویری و نقشه و غیره هم انجام می ده. معنی این حرف اینه که مثلا مدیر شبکه شما یا یک دزد اطلاعات که داره به خط شما گوش می ده یا آدم خبیثی که توی همون شبکه ای که شما باهاش به اینترنت وصلین حضور داره یا رییس کشوری که فکر می کنه باید کل اینترنت مردم رو شنود کنه، نمی تونه مستقیما پیام های شما رو از روی کابل های اینترنت بخونه و ببینه چی می گین – مگر اینکه بتونه رمز وایبر رو بشکنه.

از این نظر وایبر نسبت به چیزهای مهملی مثل یاهومسنجر یا یک سایت آنلاین که یک باکس چت گذاشته و چیزهای مشابه، مزیت خوبی داره و می تونین مطمئن باشین که وقتی دارین با وایبر چت می کنین، همسایه ای که پسورد وایرلس شما رو دزدیده، همکارتون که روی همون شبکه است و مسوول شبکه با اینکه می بینن شما از وایبر استفاده می کنین، نمی تونن محتوای پیام‌های شما رو بخونن. اما وایبر کجاها امن نیست؟

وایبر در کجاها امن نیست

وایبر روی تلفن شما اجرا می شه

وایبر روی تلفن شما اجرا می شه، کیبورد شما توش اطلاعات وارد می کنه و آرشیوش هم روی تلفن شما ذخیره می شه. منطقا اگر کسی به تلفن شما دسترسی (فیزیکی یا از طریق یک برنامه دزدی اطلاعات) داشته باشه، مکالمات، عکس ها و همه چیزهای دیگه نه فقط وایبر که هر چیز دیگه رو هم می بینه. این اتفاق اخیرا با لو رفتن عکس‌های اسنپ‌چت توسط یک اپلیکیشن اضافی که مردم روی موبایلشون نصب کرده بودن، صورت واقعی تری به خودش گرفته.

وایبر از طریق سرورهاش کار می کنه

وایبر چند سرور مرکزی داره که هر چیزی اول به اونجاها مخابره و بعد از اونجاها به مخاطبین فرستاده می شه – حداقل آخرین باری که من چک کردم به نظرم اینطور بود. در این وضعیت قابل پذیرش است که کل اطلاعات شما روی اون سرورها موجود باشه و اگر روزی اون سرورها به مشکل بربخورن، اطلاعات شما دیگه امن نخواهد بود. این مساله شاید دور از ذهن باشه ولی دور از ذهن‌تر از فپینینگ‌دی نیست که توش عکسهای خصوصی یکسری از هنرپیشه‌ّای مشهور از روی سرورهای آی‌کلاود اپل لو رفت.

وایبر توسط شرکتی قانونی اداره می شه که شغلش پول درآوردنه

وایبر یک شرکت خصوصی است. اوائل ترکیبی از یک شرکت آمریکایی/قبرسی/اسراییلی و این روزها خریده شده به قیمت ۹۰۰ میلیون دلار توسط یک شرکت ژاپنی. این شرکت لازمه پول در بیاره و فعلا استراتژی اصلی اش فروش استیکر است! این شرکت در هر کشوری تابع قوانین است و احتمالا اگر قانون اون کشور بهش بگه باید اطلاعات فلانی رو به ما بدین، مقاومت خاصی نمی کنه. از اونطرف شغل این شرکت در آوردن پول است و من اصلا تعجب نمی کنم اگر مثلا حکومت گواتمالا که رو الماس نشسته بره بهشون بگه «من یکمی از این الماس ها رو بهتون می دم به شرطی که اطلاعات هر کسی خواستم رو به من بدین» و اونها هم بگن «باشه ولی صداش رو در نیار». این اتفاق با توجه به هویت ژاپنی این شرکت احتمالش کمتر شده ولی هنوز هم غیر ممکن نیست.

وایبر نگفته از چه الگوریتمی استفاده می کنه

وایبر یک برنامه متن بسته است و حداقل من ندیدم جایی بگه دقیقا از چه الگوریتم رمزنگاری استفاده می کنه. حمله هایی مثل MITMA (بخصوص اگر پول کافی داشته باشین که از شرکت های مشکوک سرتیفیکیت بخرین) به خوبی می تونن علیه اش کار کنن و از اونطرف کامپیوترهای عجیب غریب که می شه با پول خریدشون هم می تونن خیلی رمزها رو بشکنن – گفته می شه حتی NSA سخت افزارهای مخصوص شکستن رمزهای مرسوم رو داره و در این چند وقت باگ های امنیتی الگوریتم های رمزگزاری هم کم نبودن.

و البته بعد از همه اینها، بحث اصلی اینه که:

جریان اون آپدیت عجیب چی بود؟

به نظر من اون لینک واقعا از شرکت وایبر بود. تماس ها نشون می داد که خود وایبر باهاش اوکی است و معتقده خودش اونو داده ولی هیچ توضیحی نمی دادن که «چرا؟!». نکته عجیب این بود که آدرس خوب bit.ly/getviber برای اون استفاده شده بود در حالی که اگر برای کشورهای دیگه هم اینکار می شد باید چیزی مثل bit.ly/getviber_persian می بود مثلا. در ضمن نقشه زیر که آمار اون صفحه است می گه تقریبا همه مراجعین این صفحه ایرانی های عزیز بوده اند:

من این نسخه رو با نسخه اندروید تست نکردم ولی یکی دو نفر که تست کرده بودن بهم گفتن که شبیه هستن. منم دقیق نمی دونم این کار عجیب چی بود و ترجیح می دم همیشه فقط گوگل پلی رو داشته باشم و کل برنامه هام رو از اونجا نصب و آپدیت کنم و سراغ بازارهای متفرقه و نسخه های عجیب غریب نرم هرچند که در صورت یک توافق جذاب، گوگل پلی هم می تونه برام نسخه مخصوص ایران رو آپدیت کنه (:

برای بحث بیشتر در مورد این لینک اینجا رو هم ببینین

جمع بندی

گفتیم که هیچ برنامه کامپیوتری امن نیست و اتفاق‌های اخیر هم اینو تایید می کنن؛ از لو رفتن عکس هنرپیشه‌ها در آی کلاود تا افشا شدن عکسهای خصوصی مردم در اسنپ‌چت به خاطر نصب یک برنامه اضافی و باگ‌هایی مثل خونریزی قلبی و …

اما اینم گفتیم که وایبر در حد معقولی شما رو در مقابل یک مدیرسیستم بی اخلاق و همخونه‌ای فضول و بچه اسکریپتی توی یک کافی شاپی که نشستین حفاظت می کنه.

و در نهایت تذکر دادیم که اگر دولتی بخواد اطلاعات رو بدزده کاملا این امکان رو داره (بخصوص اگر کل اینترنت شما رو هم مال خودش بدونه) و از اونطرف هم اطلاعات شما روی کلی جای دیگه مثل سرورهای وایبر و موبایل خودتون ذخیره می شن و همیشه ممکنه لو برن یا فروخته بشن.

اما باید این رو هم اضافه کنم که «امنیت برای چی؟». اگر بحث حفظ خلوت شخصی / پرایوسی است وایبر خیلی بد نیست ولی مثلا اگر قراره کاری امن از نظر دولت‌ها‌ بکنین معلومه که حماقت باره از یک برنامه تجاری استفاده کنیم که کاملا طبیعی است طبق یک قرارداد هر مکالمه ای حاوی کلماتی مثل انفجار رو سریعا به سازمان امنیت ملی هم بفرستن یا مثلا یک کارمند ناراضی شون کل مکالمات رو یک روزی به یک تبلیغات چی بفروشه و با پولش بره کانادا پیش مفسدان اقتصادی زندگی شادی رو بگذرونه (:

سازمان وبی که ما می خوایم از کاریکاتوریست‌ها و هنرمندها دعوت کرده در روز ۱۱ فوریه به حرکت The Day We Fight Back بپوندن و کاریکاتورها و کارتون‌هاشون در مورد حق خلوت شخصی (پرایوسی) و شنود رو در یک مسابقه شرکت بدن.

به نظر من ما توی ایران کاریکاتوریست‌های بسیار خوبی داریم پس گفتم بنویسم تا برسه به دست صاحبش! متاسفانه فرصت شرکت فقط تا ۸ فوریه (فردا) است پس باید سریع باشین

جوایز

نفر اول ۱۰۰۰ دلار
نفر دوم ۵۰۰ دلار
نفر سوم ۲۵۰ دلار

برای شرکت و کمی اطلاعات بیشتر مثل اینکه کارتون رو باید به کجا بفرستین به این صفحه مراجعه کنین

جی پی اس گوشی‌تون رو خاموش کنین و برنامه‌ای رو اجرا کنین که می خواد جای شما رو بدونه (مثلا Foursquare) و ببینین که اون برنامه هنوز می تونه با تقریب خوبی بگه شما کجا هستین! اما چطوری؟‌ این اتفاق از روی دکل‌های مخابراتی شبکه تلفن موبایل و وایرلس‌هایی که دیده می شن می افته. قبلا هزاران نفر از اینجایی که شما بودین رد شدن و گوشی‌شون روشن بوده و جی پی اس به یک سرور مرکزی (مثلا گوگل) گفته که «علی دقیقا از روی جی پی اس اینجاست، این وایرلس‌ها رو می بینه ، به این دکل مخابراتی وصله و این دکل‌ها رو هم می بینه». حالا اگر دوباره از گوگل بپرسیم «سارا یه جایی است که جی پی اس نداره اما دقیقا همون وایرلس ها رو می بینه و همون دکل‌ها رو» گوگل با خودش فکر خواهد کرد «خب پس لابد همون جایی است که علی بوده دیگه» و جواب می ده «سارا دقیقا فلان جا است».

اما این اطلاعات فقط در دست چند شرکت محدود به سرکردگی گوگل است و گرفتن این اطلاعات برای افراد و برنامه‌ها نیازمند اشتراک و پول و این چیزها. حالا شرکت موزیلا (که پشت فایرفاکس و تاندربرد است و مدتیه داره نقش رابین هود اینترنت رو بازی می کنه تا ما رو از دست شرکت‌های تجاری کمی نجات‌ بده) وارد صحنه شده و می خواد همین سرویس رو رایگان راه اندازی کنه. در اصل می خواد اطلاعاتی که شرکت های خصوصی از وایرلس‌های دنیا، دکل‌های مخابراتی دنیا و مکان اونها دارن رو تا حد ممکن جمع کنه و مجانی به همه بده.

من این ماجرا رو توی پادکست رادیو پدید شنیدم و توی دو روزی که به پروژه پیوستم، در تمام دنیا رتبه ۲۰۰۶ رو کسب کرده‌ام و به کمکم ادامه می دم. پیشنهادم به شما هم اینه که به پروژه موزیلا لوکیشن سرویس پیوسته، حداقل در یک جای درست و حسابی هم ایران رو سربلند کنیم و به برنامه نویس ها کمک (:

برای اینکار باید روی گوشی اندرویدی خودتون برنامه MozStumbler رو نصب کنین و هر وقت در بیرون خونه حرکت می کنین اجراش کنین و دگمه Startش رو بزنین. باتری عجیبی مصرف نمی کنه و خوشحال و خرم هم هست و کلی اطلاعات و نمودار بامزه بهتون می ده که همه شرکت ها به شکل مخفی – البته قانونی و در لوای لایسنس اگریمنت‌های دستگاه‌هایی که می خرین – مشغول جمع کردنش هستن و تنها فرقش اینه که این اطلاعات رو به رایگان به همه می ده تا برنامه‌های بهتری بنویسن. این برنامه اطلاعات شخصی از شما ذخیره نمی کنه بلکه فرصت می ده به برنامه نویس های دیگه تا بتونن با حداقل دردسر و بدون هزینه، در صورت درخواست کاربر، مکانش رو تشخیص بدن.

نقشه بالا وضع فعلی ایرانه که ظاهرا توش فقط یک نفر از تهران رفته اصفهان (؟)‌ و امیدوارم یک ماه دیگه کلی بهتر شده باشه. درست‌ترین راه کم کردن از انحصار اطلاعاتی گوگل، پشتیبانی از این تیپ پروژه‌ها است.

بخش آی تی شهرداری پولداره و خوب و پروژه‌های قابل قبولی رو هم پیش می بره. جدیدترینش این نقشه کامل شهر تهران است که چندان دور از ذهن نبوده ولی یک جنبه‌اش می تونه همه ما رو هیجان زده کنه: نمای شهری یا همون Street View گوگل. در این نقشه می شه با انداختن یک فلش کوچیک در هر جای نقشه، نمای شهری رو مشاهده کرد. مشکلات فنی متنوعی هست مثلا اینکه در تک تک عکس ها سقف ماشین قابل دیدنه که سعی شده با گذاشتن یک لوگوی گوگل جبران بشه یا بعضی جاها که ترافیک بوده عکس ها شدیدا به هم نزدیک هستن و جاهایی که اتوبان بوده فاصله عکس ها زیاد شده.

اما.. یک تفاوت بزرگ دیگه این پروژه با پروژه گوگل، پرایوسی است. در اینجا اتوموبیل فقط راه رفته و عکس گرفته. مردم، نوشته ها، تبلیغ ها، پلاک ماشین ها و … همه و همه هنوز اونجا هستن. ظاهرا یک الگوریتم (یا آدم؟!!) داره تیکه تیکه پلاک ماشین ها رو محو می کنه ولی به نظرم حذف کردن کل پلاک ها و مناطق عکس برداری ممنوع (که فعلا تو نقشه قشنگ و دوستانه متر به متر دیده می شن) کلی کلی کار می بره و تازه بعدش اینکه نقشه سوراخ سوراخ رو بذاریم جلومون یک جورهایی تابلو می کنه که کدوم کوچه ها اجازه ورود نداشتن و این خودش ماجرا رو یک پله ناامن تر می کنه… و برای ما مردم معمولی هم این سوال هست که آیا پرایوسی ما مهم نیست؟ گوگل الان صورت ها رو هم حذف می کنه اما اینجا تک تک آدم های توی خیابون که جای خود، پنجره ها و حیات های نرده دار و .. هم معلوم هستن و آیا قراره برای این فکری بشه؟

اما مسابقه! از الان تا یک هفته اسکرین شات به همراه ذکر محل دقیق بهترین عکس هایی که می تونین ببینین رو برام ایمیل کنین به آدرس jadijadi@gmail.com تا من در یک پست ویژه این عکس ها رو با حفظ پرایوسی نشون بدم (منطقا نباید توش چیز غیر قابل نشون داده باشه ولی اگر بود اینکار رو میکنم) و در دو بخش «خنده دار / جالب» و «نقض حریم شخصی» به بهترین هاش جایزه بدم! این شما و این منبع مسابقه:‌ http://map.tehran.ir/streetview/

گوگل با تلاش تمام سعی می کنه گوگل+ رو فعال کنه. اول گوگل ریدر رو کشت و حالا اگر کسی بخواد به هر کسی ایمیل بزنه، از طریق گوگل+ این امکان رو بهش می ده. ماجرا اینه که اگر من فکر کنم ایملیم باید فقط در اختیار دوستانم باشه، می تونم به هیچ کس نگم که jadijadi روی جیمیل هستم و مطمئن باشم که وقتی می رم توی ایمیلم، فقط از آشناها چیزهایی اونجاست – درست مثل تلفنم. اما حالا این ماجرا داره عوض می شه.

حالا شما اگر اسم من رو بدونین و من توی گوگل پلاس باشم، می تونین برین توی ایمیلتون و بزنین که می خواین یک ایمیل جدید بنویسین و توی «گیرنده» شروع کنین به نوشتن اسم من و بدون دونستن ایمیلم و فقط به خاطر که توی گولاس عضو هستم، بهم ایمیل بزنین.

چجوری می شه جلوی این جریان رو گرفت؟ خیلی ساده: جیمیل رو باز کنین، از اون چرخ دنده بالا () به بخش تنظیمات (settings) برین و در بخش +Email via Google در تب General بایستین تا دراپ داونی باز بشه و بپرسه کی حق داره به شما از گوگل پلاس ایمیل بزنه: Anyone، حلقه‌هاتون یا هیچ کس. Save رو بزنین و توی ایمیلتون با دوستاتون تنها بمونین.

پ.ن. از نظر من این قابلیت بدی نیست ولی اینو نوشتم تا بدونیم که اطرافمون چی می گذره و در موردشون انتخاب آگاهانه کنیم.

جادى جان سلام؛
دوست دختر من قبلاً با يك پسر مراکشی ارتباط اينترنتى داشت.

چند وقت پيش اين پسر گفت كه ازش ويديو گرفته و تهديد كرد كه به تمام كسايى كه تو اكانتش هستند مى فرسته و آبرو ريزى مى كنه.

دوست دخترم كمى باهاش صحبت كرد و پسر رو متقاعد كرد كه همچين كارى تاثيرى تو برگشتن رابطه شون نداره و پسر هم خيلى منتقى كنار اومد با موضوع و دوست دخترم از كانتكتاش حذفش كرد.

الآن بعد از چند هفته دوباره سر و كله اش پيدا شده و اينبار تو فيس بوك ريكوئست داده و تو چندتا گروه كه دوست دخترم عضو هستش رفته و عضو شده. دوست دخترم نگرانه كه اونجا بخواد آبرو ريزى كنه. چه كارى مى شه در رابطه با اين آدم انجام داد؟

علی

شرایط سختی است. نصیحتی مثل اینکه «توی اینترنت به هیچ کس اعتماد نکنید و اگر فیلم یا عکسی به کسی می دین انتظار داشته باشین که روزی کس دیگه هم اونو ببینه» اینجا اضافی است و به نظرم مفیدترین حرف اینه که :

۱- اگر ممکنه اقدام قانونی بکنین
۲- اگر اقدام قانونی ممکن نیست، به طرف بی‌توجهی کامل بکنین و همزمان آمادگی عملیات دفاعی داشته باشین

قسمت اول بر می گرده به چیزهایی که داره داخل ایران اتفاق می افته. ما یک پلیس فتا داریم که گاهی پلیس خوبیه و توی شکایت‌هایی مثل این معمولا سریع و خوب و معقول عمل می کنه. من مواردی رو می شناسم که طرف شکایت کرده «گوشی ام رو به تعمیرگاه داده بودم و عکس های نامناسبم روش بوده و حالا می بینم که عکس ها در فروم هایی که نباید منتشر شدن» و پلیس بدون تحقیر و توهین و غیره مثل یک پلیس درست و درمون رفته موضوع رو پیگیری کرده.

مورد دوم برای حالتی که تو توصیف کردی معقولتره. پلیس ما کاری در این مورد نمی تونه بکنه پس بهتره وارد بازی نشی. چیزی که طرف از شما می خواد توجه است و اصلی‌ترین توصیه در مقابله زورگویی اینترنتی (Cyber Bully) اینه که برای طرف مقابل سوخت هیجانی فراهم نکنین. اینکه شما ازش خواهش التماس کنین یا هی چت کنین یا سعی کنین متقاعدش کنین فقط کارها رو بدتر می کنه. در چنین موردی بی توجهی کامل معمولا بهترین استراتژی است و همزمان آماده بودن برای حالت‌های خاص.

در اینجا حالت خاص اینه که واقعا طرف چیز نامناسبی روی فیسبوک منتشر کنه. در این حالت باید اون پست به فیسبوک گزارش داده بشه و خود فرد هم به فیسبوک درخواست حذف پست رو بده و گزارش مزاحمت توسط اون کاربر. برای این کار کافیه موضوع کلی رو به بیست سی نفر از دوستان گفته باشین که ممکنه چنین کمکی بخواین. معلومه که این دوستان نبود دوستان درجه یک باشن چون دقیقا همونها هستن که شما نمی خواین اون پست رو ببینن. برای عملیات سریع خوبه یک لیست بیست سی نفره از آدم هایی داشته باشین که اگر موضوعی پیش اومد می خواین بهش یک مسیج بدین که «لطفا به فلان پست برین و اون رو ریپورت کنین» تا حتی در صورتی که طرف واقعا اینقدر عقده‌ای بود که کاری واقعی بکنه، بتونین سریع حذفش کنین.

تکرار می کنم که شرایط استرس زا و بدی است و مهمترین فاکتور هم اینه که بدونیم اینجور شرایط بر اساس سوخت هیجانی که دریافت می کنن پیش می رن پس شما هر چقدر کمتر موضوع رو هیجانی و داغ و استرس‌زا کنین، احتمال دردسر هم کمتر خواهد بود. خودتون رو سرگرم چیزهای دیگه بکنین و مطمئن باشین که چنین آدم‌های مریضی معمولا این مرض رو همزمان در چند جا مصرف می کنن و خطر خیلی زیادی برای کسی که بهشون هیجان نده، ندارن.

برای خاتمه این رو هم بگم که ما معمولا دنیا رو خیلی تنگ می گیریم و فکر می کنیم یک اتفاق کل زندگی یک انسان رو حروم می کنه. به زمانی فکر کن که تو مدرسه بهمون می گفتن «اگر فلان کار رو بکنی پرونده ات رو می زنیم زیر بغلت» یا روزی که چون گزارش کارگاه دانشگاه رو ننوشته بودیم استرس داشتیم وف کر میکردیم الان زندگی مون تموم می شه یا عشق اول و … زندگی طولانی است و دنیا بزرگ. حتی اگر عکس برهنه یک نفر یک جای اینترنت باشه، احتمالا هیچ کدوم از دوستانش نخواهند دید و اگر ببینن هم خبر خاصی نمی شه. بنا به یکسری نظریه بیولوژی تکاملی، ذهن ما اصولا کارش اینه که خطرات رو توی ذهن خیلی بزرگ کنه تا ما زنده بمونیم ولی در دنیای واقعی – بخصوص صد سال اخیر – خطرهای این شکلی دیگه اونقدرها هم بزرگ و حاد نیستن و تقریبا هیچ عاملی نیست که کل زندگی ما رو به فنا بده.

فکر می کنم اگر جوابی ندین و وارد بازی و دیالوگ نشین، این مشکل هیچ وقت پیش نیاد ولی اگر هم اومد یک واکنش سریع می تونه حذفش کنه و زندگی به روال همیشه ادامه خواهد داشت. مهمترین وظیفه تو و دوست دختر گرامی هم اینه که دلگرم باشین و زیاد بهش فکر نکنین و بدونین مغز انسان متخصص بزرگ کردن چیزهای کوچیک و وحشت‌زده شدنه (:

جادی