رفتگر دبیان یا همون دبیان جنیتور سیستم اتوماتیکی است برای حل مشکلات ریز در بسته‌هایی که برای مدیر بسته دبیان درست می شن؛ یعنی همون dpkg. این رفتگر به شکل خودکار پیشنهادهای اصلاح رو بررسی می‌کرد و اونهایی که برای نرم افزار هم واضح بودن رو قبول می‌کرد اما حالا یه قدم جلوتر رفته: شخصا مشکلات رو پیدا می‌کنه و بعدش هم اصلاح (:

این سیستم برای بررسی اینکه باید روی کدوم پکیج‌ها کار کنه، اول خروجی lintian رو می‌بینه و بسته‌هایی رو انتخاب می‌کنه که مشکلات بیشتر و حادتری دارن که حلش از عهده خودش برمیاد. وقتی پکیج انتخاب شد، اونو توی رپوزیتوری کلون می‌کنه و بعد لینتین براش رو روش اجرا می‌کنه. این سیستم شامل یکسری اصلاح کننده است که می‌تونن برای مشکلات مختلفی نوشته و اجرا بشن.

این اصلاح کننده ها یا فیکسرها، در واقع یکسری کد هستن که روی یک چک آوت تمیز بسته اجرا می‌شن و می‌تونن توش تغییر ایجاد کنن. اکثرا با شل یا پایتون نوشته شدن ولی چون فایل اجرایی هستن، می تونن هر چیزی باشن. اگر فیکسر با استتوس غیرصفر بیرون اومد، حساب می کنه که به مشکل خورده ولی اگر خروجی اش صفر بود، باید گزارشش رو روی خروجی بنویسه. به عنوان یک نمونه از فیکسر این رو ببینین:

#!/usr/bin/python3

from debmutate.control import ControlEditor
from lintian_brush.fixer import report_result, fixed_lintian_tag

with ControlEditor() as updater:
    for para in updater.paragraphs:
        if para.get("Priority") == "extra":
            para["Priority"] = "optional"
            fixed_lintian_tag(
                para, 'priority-extra-is-replaced-by-priority-optional')

report_result("Change priority extra to priority optional.")

این سیستم تا حالا حدود ۶۰هزار اصلاح روی پکیج های دبیان زده که به نوبه خودش اتفاق خیلی بزرگی است که قبلا با دست و در مقیاسی بسیار کمتر و کندتر و پر خطاتر انجام می‌شد. این نمونه‌ای است از اینکه چطوری می شه کدها رو اتوماتیک کرد و کارهای دستی رو به ماشین ها سپرد. نگرانی خاصی هم برای «از دست رفتن شغل برنامه نویسی» نیست چون همیشه با اینجور پیشرفت ها، افق های جدیدی باز می شن که ما هنوز توشون لازمه کار کنیم. در واقع در اینجور موارد همون اتفاقی می‌افته که با اختراع تراکتور افتاد. آدم ها بیکار نشدن بلکه کشاورزی راحتتر شدن و بقیه رفتن سراغ چیزهای دیگه (:

البته بذارین دو نکته رو هم بگم:

۱. این توضیح در مورد همه اختراعات نیست. واقعا شاید برسیم به جایی که ماشین ها کار کنن ما بخوابیم یا صاحب هامون بخوابن و ما تو خرابه ها دنبال غذا بگردیم (:

۲. اصطلاح رفتگر اصطلاح قشنگی است. الان مد شده بعضی ها می گن «پاکبان»‌ چون ظاهرا احساس می کنن رفتگر توهین آمیزه. رفتگری هم یه شغله و لازم نیست اگر فکر می کنیم تحقیر کننده است، اسمش رو عوض کنیم که راحت بشیم. اگر فکر می کنین رفتگرها زندگی سختی دارن، بهتره آشغال کمتری روی زمین بریزین، بهشون خوراکی های باحال بدین، باهاشون سلام علیک کنین و … عوض کردن اسم چیزها مشکلی رو حل نمی کنه (: مگر اینکه بخوایم بگیم پاکبان شمول بیشتری از رفتگر داره (: که قبوله.

[ این مطلب عامدانه عکس نداره اما اگر بخواین می تونین دنبال deep nude سرچ کنین ]

از زمانی که ما بچه بودیم شایعه بود که دوربین هایی هست که اجازه می ده یک نفر زیر لباس یک نفر دیگه رو ببینه. حالا اینکه چطوری ممکن بود فقط لباس رو رد کنه و مثلا از پوست رد نشه رو نمی دونم (: بعدها این مساله با اسپمرهای میهن عزیز تحت عنوان «دوربین لخت کن» ادامه پیدا کرد. برنامه هایی که قول می دادن کافه دوربین موبایل رو به سمت یک نفر بگیرین تا لخت اونو ببینین و البته معمولا در پروسه نصب به مشکلاتی بر می خوردن یا می گن دوربین شما از این قابلیت پشتیبانی نمی کنه یا پولی که واریز کردین مشکل داشته یا هزار تا دلیل دیگه و این وسط خودشون با یکسری اسمس شما رو عضو یکسری سرویس پولی کرده بودن یا حساب بانکی تون رو به یکی دیگه داده بودن یا اصولا به همین اکتفا کرده بودن که ۲۰هزار تومن به حسابشون ریخته باشین و الان هم نخواین به پلیس شکایت کنین.

اما یادگیری ماشین و هوش مصنوعی در حال پیشرفت است و وقتی چیزی مثل ربات رنگی کننده عکس سیاه و سفید داریم و دیپ فیک رو داریم که توش می شه هر صورتی رو روی هر ویدئویی گذاشت، اومدن چیزی مثل دیپ نود هم دور از ذهن نیست: برنامه ای که می تونه تصویر هر خانمی رو بگیره و لباسها رو ازش حذف کنه، حداقل در حدود تخیل یک آدم.

این برنامه فعلا به عنوان یک اپ گرونه اما بدون شک به سرعت نه فقط نمونه های ارزون و رایگانش خواهد اومد که مدل‌هاش هم عمومی خواهد شد و هر کس می تونه تو کامپیوتر خونگی اش اجراشون کنه و برهنه هر کسی که ازش عکسی داره رو تولید کنه. اینکار احتمالا غیراخلاقی و شاید غیرقانونی باشه اما با ارزون و همگانی شدن تکنولوژی، جلوگیری ازش غیر ممکن می شه. احتمالا پلیس هیچ توجهی نمی کنه اگر من اعتراض کنم که فلانی عکس منو لخت کرده و اگر هم بکنه، با رویش ناگزیر جوانه چه می کنه (:

اما چرا می گم این قابل درک نیست؟ حداقل در ابتدا اتفاقات زیادی خواهد افتاد. به چیزی نمی تونین اعتماد کنین و مساله «پورن انتقامی» به شکلی جدید نمودار خواهد شد. پورن انتقامی این بود که فیلم خصوصی کسی که قبلا با توافق گرفتین رو حالا بدون توافق پخش کنین – مثلا به عنوان انتقام ترک کردن شما توسط اون (که البته کار درستی بوده اگر چنین آدمی هستین!). فرض کنین استادی که سر کلاس درس می ده، همکلاسی، فامیل، آدم های مشهور و … همه و همه عکس هایی برهنه خواهند داشت که ما نمی تونیم دقیق تشخیص بدیم واقعی است یا نه. این یک تجاوز به حریم جنسی آدم ها است که ظاهرا باید بهشون عادت کنیم.

از نظر فنی برنامه روی pix2pix ساخته شده و با حدود احتمالا ۱۰هزار عکس برای یادگیری. در مورد عکس مردها و عکس هایی با لباس کامل هم کار می کنه ولی خروجی در مورد عکس زنانی که در نور خوب مستقیما به دوربین نگاه می کنن و بیکینی پوشیدن، از همه دقیق تره.

برنامه نویس در مقابل انتقادها گفته این کاری است که قبلا با فتوشاپ کاملا قابل انجام بود و فقط الان به خاطر بودن تکنولوژی، سرعت گرفته.

آمریکا در حال تلاش است که با قوانین مثل قانون مسوولیت دیپ فیک هر کسی که با تکنولوژی دیپ فیک چیزی درست می کنه رو مجبور کنه که حتما دیپ فیک بودن ویدئو رو مشخص کنه ولی در نهایت حتی اگر این قانون هم تصویب بشه و شامل دیپ نود هم بشه، کسی نمی تونه جلوی فعالیت عموم رو بگیره. مساله اینه که معناهایی مثل برهنگی و جنسیت و سکس و غیره در حال تغییر هستن و دنیا داره به جایی می ره که ما فعلا درکش نمی کنیم؛ در نتیجه کمی ازش می ترسیم. احتمالا وقتی که برسه، ساز و کارهاش رو هم خواهیم فهمید.

به گفته مدیر تحقیقات IBM کامپیوترهای کوانتومی با توجه به سرعت رشدشون، به زودی خواهند تونست رمزنگاری‌هایی که ما الان باهاشون اطلاعات حساسمون رو امن می‌کنیم، بشکنن. به گفته آرویند کریشنا، این اتفاق تقریبا در ۵ سال آینده خواهد افتاد. و «هرکسی که می‌خواد اطلاعاتش رو بیشتر از ۱۰ سال امن نگه داره، باید از تکنولوژی‌های جدیدتر رمزنگاری استفاده کنه».

البته این حرفها مربوط می‌شه به یک پنل در مورد کامپیوترهای کوانتومی در صنعت و در نتیجه بعید نیست که کمی هم تبلیغات آی بی امی قاطیش شده باشه. کامپیوترهای کوانتومی می‌تونن در شکل‌های خاصی از مساله، جواب‌هایی تقریبا آنی به مسائلی بدن که برای کامپیوترهای ما میلیون‌ها سال طول می‌کشه. در همین پنل، یک متخصص فیزیک از دانشگاه استنفورد می گه از نظر اونهم هر رمزنگاری‌ای که ما الان داریم در طول چند سال آینده با کامپیوترهای کوانتومی قابل شکستن خواهد بود و «من فکر می کنم این ترسناکه».

البته از دهه ۸۰، این مساله رو می دونستیم که مساله ای که الان رمزنگاری بهش وابسته است، در دنیای کوانتوم به راحتی قابل شکسته ولی خب اون زمان ساخت کامپیوترهای کوانتومی چندان نزدیک به نظر نمی‌رسید. اما حالا با پیشرفت در مواد بی اثر و فیزیک دمای پایین، رشد خیلی سریع شده و در طول پنج سال آینده کامپیوترهای کوانتومی در بازار شرکت‌های بزرگ خواهند بود.

البته بحث فقط هم سر رمزنگاری نیست. بحث انرژی هم هست. به گفته آی بی ام، کامپیوترهای کوانتومی مصرف برق بسیار کمتری خواهند داشت و جوابی خواهند بود به مشکلاتی که الان با چیزهایی مثل بیت کوین داریم: مصرف برق بسیار عظیم و در حال رشد. البته کریشنا (مدیر تحقیقات‌ای بی ام) گفته که هنوز همه مسائل حل نشدن و هرچند آی بی ام داره تلاش می کنه یک سیستم تجاری مبتنی بر کوانتوم بده (عکس بالا به اسم ای بی ام کیو)، هنوز نیاز به پیشرفت‌های علمی دیگه ای هم هستیم اما به هرحال قدم در راه گذاشته‌ایم. توی همین پنل یک روش رمزنگاری به Lattice Field هم اسم برده شد که انتظار می ره در مقابل حملاتی که توسط کامپیوترهای کوانتومی انجام می‌شه، مقاوم است (اگر خواستین سرچ کنین، من براتون کردم).