داریم به راه عجیبی می ریم – عجیب که نه… بهتره بگم مخالف شعارها و غیره. ده سال پیش برای من عجیب بود یکی برای نوشیدن آب بخره. پنج سال پیش توی کنیا با شعار «آب باید رایگان باشد» تعجب می کردم چون فکر می کردم که درسته بعضی ها آب می خرن ولی خب اونهایی هم که نمی خرن بالاخره دسترسی به آب قابل آشامیدن دارن دیگه. دو سال پیش تو نیجریه دیدم که فقرا اصولا دسترسی به آب ظاهرا تمیز (و نه بهداشتی) ندارن و باید اونو تو کیسه پلاستیکی از کسانی که خونشون نزدیک رودخونه است بخرن که اکیدا توصیه می شد ما یکهو نخریم چون اصلا بهداشتی نیست و فقط آب زلال رودخونه است. الان هم بعد از چند وقت دیدن آب های کدر و کثیف لوله کشی شهر و شنیدن از همه که بهتره آدم آب شیر نخوره، می بینم که تبلیغ می شه که اگر می خوام آدم خوبی باشم بهتره یک کمی از آب سالمی که من بهش دسترسی دارم رو به «فقرا» هم بدم.