این روزها ما با دو تا چیز درگیر هستیم: زلزله و آدم هایی که توی خیابون دارن با زندگی شون بازی می کنن تا بتونن فریاد بکشن که چی می خوان؛ از سقوط رژیم تا نان. این دو تا شباهت ها و تفاوت های زیاد دارن. بذارین یه نگاه بندازیم:

• زلزله و جنبش خیابانی از این نظر شبیه هستن که امکان وقوع هر دو رو می شه سنجید ولی زمان دقیق وقوع هیچ کدوم رو نمی شه پیش بینی کرد. تو تهران بالاخره زلزله خواهد اومد چون روی گسل است و در ایران حتما جنبش های خیابانی خواهیم داشت چون شکاف هایی مثل فقر و نبود آزادی های مدنی و عدم دخیل بودن مردم در تصمیم گیری و فساد و … هست و دائما بزرگتر می شه. اما هیچ کس نمی تونه بگه دقیقا چه روزی زلزله اتفاق می افته؛ زلزله سورپریز می کنه؛ درست مثل جنبش خیابانی که یکهو اتفاق می افته و همه از خودشون می پرسن «اینها از کجا هماهنگ شدن؟»
• یک شباهت دیگه هم اینه که وقتی علم پیش می ره، آدم ها می فهمن که جنبش زمین، نتیجه اتفاقات زمین شناسی است نه نفرین علیه مردم. علم هم که پیش بره آدم ها می فهمن جنبش خیابانی محصول شرایط محیط است نه دستور یک نفر یا یک گروه.
• و در نهایت می رسیم به شباهت نهایی: برای مقابله با زلزله می شه برنامه داشت و هم برای مقابله با جنبش خیابانی هم همینطور. حالا در کشور ما برای یکیش میلیاردها خرج شده و کلی آدم پرورش پیدا کردن و حقوق گرفتن و وسیله خریداری شده و براش تو خیابون خط ویژه کشیدن و پادگان کنار جاهای مهم گذاشتن و … ولی برای یکیش بیشتر متمرکز بر دعا و تند به بیرون دویدن و رفتن زیر مثلث هستیم

اما فرق..

• فرق زلزله و جنبش خیابانی اینه که وقتی روی گسل هستین، تقریبا هیچ کاری به جز آماده شدن برای زلزله احتمالی نمی تونین بکنین. اما وقتی بحث از جنبش خیابانی باشه، به راحتی امکان پیشگیری داریم. برای جلوگیری از جنبش خیابانی، کافیه شکاف ها رو کم کنیم یا اجازه ندیم شکاف های مختلف (مثلا فقر، نداشتن حقوق مدنی، نداشتن حقوق فردی، عدم مشارکت سیاسی، …) روی هم بیافته. مثلا الزاما خودی های هم فکر ما پولدار و غیرخودی ها فقیر نباشن. یا الزاما حق تحصیل و آزادی مدنی و آزادی بیان و کار رو از یک گروه خاص نگیرن و این شکاف ها رو تقسیم کنن بین افراد مختلف. حکومت با شعورتر هم برای غیرلازم کردن جنبش خیابانی،‌ می‌ره به این سمت که به همه اجازه مشارکت بده. مثلا یکی از رهبران جنبش خیابانی آلمان بعدها از طرف حزب سبز،‌ وارد مجلس می شه و خواسته هاش رو اونطوری پیگیری می کنه. وقتی در یک حکومت همه حق نظر دادن پیدا کنن – به اندازه رای شون – اصولا جنبش خیابانی غیرمحتمل می شه. «براندازی»‌ اصولا مربوط به شرایطی است که فقط یک ایده حق اظهار نظر داشته باشه؛ به فکرتون می رسه مثلا کسی بخواد حکومت آلمان رو براندازی کنه؟ نه؛ چون اگر رای داره حکومت رو برای مدتی که رای داره، می دن دستش. به این می گن دموکراسی که البته به ما گفتن ترسناکه و شبیه زلزله؛ ولی واقعیت اینه که خیلی فرق داره.

سال ها پیش این رمان منو شوکه کرد و بعد از چند فصل، شروع کردم به ترجمه هر فصلی که می خوندم. دوستی زحمت ادیت رو قبول کرد و حالا بعد از سال ها دارم کتاب رو فصل به فصل روی اینترنت می ذارم. چند روز سفر خواهم بود و گفتم چه زمانی بهتر از الان که این مطلب طولانی رو منتشر کنم.

اسنوکرش کتابی در ژانر پست سایبرپانک است از نیل استفنسون. کتابی که کلی از چیزهایی که امروز می‌بینیم رو وعده داده بود: واقعیت مجازی، سایبراسپیس، دنیای به سمت تباهی و حتی کلماتی رو ابداع کرده بود که الان مصطلح هستن؛ مثلا آواتار و متاورس. در این کتاب پیک های موتوری امروزی عنصری مهم از آینده آمریکا هستن و برنامه نویس ها و تولید کنندگان مواد مخدر در فضایی مجازی حادثه می‌آفرینن. شاید یک روز کتاب رو به شکل فیزیکی هم چاپ کردیم ولی فعلا ۱۰ فصل اولش رو بخونین تا من از سفر برگردم و بقیه فصل ها رو آپلود کنم: اسنو کرش، رمانی از نیل استیفنسون

موسسه سلامت عمومی انگلیس در تحقیقی از ۲۰۰۰ نفر به نتیجه ای شگفت انگیز رسیده. بر اساس این تحقیق نزدیک به ۵۰ درصد پاسخ دهنده‌های ۱۵ تا ۲۴ سال گفتن که تجربه این رو دارن که در سکس با آدمی جدید، از کاندوم استفاده نکرده باشن. قراره نتیجه این تحقیق کاهش تعداد افراد مبتلا به بیماری‌ها و عفونت‌های منتقل شونده از راه‌های جنسی باشه.

بخش دیگه ای از این تحقیق به این اشاره می کنه که ۵۸٪ افراد اعلام کردن که صحبت کردن در مورد سلامت و بهداشت با شریک جنسی‌شون براشون سخت بوده. مسوول تحقیق می گه میزان شیوع عفونت های جنسی در بین جوانان هنوز خیلی زیاده. مثلا از هر ۱۰ مورد شیوع سوزاک، شش تای اون مربوط به آدم های زیر ۲۵ سال است و به همین خاطر لازمه در این مورد آگاهی های بیشتری به آدم ها داده بشه.

در عکس قشنگ بالای مطلب، شاخک های مقاوم به آنتی بیوتیک سوزاک رو می بینین که نسبت به دهه‌های قبل بسیار کلفت‌تر و قوی‌تر شدن. این گونه‌ها تقریبا در همه کشورها مشاهده شدن و تقریبا بهترین شیوه مقابله باهاشون، استفاده از کاندوم است. یادمون باشه (:

یکی از چیزهای بسیار عجیب ویندوز، نداشتن ابزارهای گنو است. این ابزارها که احتمالا روی هم ۱۰۰ مگ هم نیستن بخش بزرگی از قدرت کامند لاین لینوکس رو می‌سازن. یکی از مهمترین این ابزارها ssh برای وصل شدن به سرورهای راه دور بود که نبودنش توی لینوکس و اجبار به استفاده از کلاینت های دهه ۹۰ی مثل پاتی (مشهور به پوتی) یکی از شکنجه هایی است که می شه به هر مدیر سیستم لینوکسی داد.

حالا خوشبختانه ویندوز داره قدم به قدم خودش رو اصلاح می کنه و ظاهرا در ویندوز ۱۰ قراره نه فقط کلاینت که سرور اس اس اچ رو هم داشته باشیم. دقیقا بودن این ابزارها در مک یکی از دلایلی است که مدیر سیستم ها حتی اگر دوست نداشته باشن می تونن با مک کار کنن ولی با ویندوز نه.

اگر این گزینه بتا روی سیستم شما فعال شده، می تونین به Manage Optional Features برین و با زدن Add a feature فهرست رو ببینین و اوپن اس اس اچ کلاینت و سرور و فعال کنین. البته ایده اجرا کردن یک سرویس شبکه ای بتا روی ویندوز شاید خیلی عالی نباشه اما به هرحال شروع خوبیه.

اگر توضیحات من ویندوز ندیده در مورد راه اندازی سرویس بتا مناسب نیست، اینجا اصل مقاله رو ببینین

البته قبرستان رو که از خودم در آوردم (: این سایت شت کد کلکسیونی است از کدهای بد که خب می تونن هم تمرینی مقدماتی برای کد خوندن باشن هم خنده ای بعد از خوندن کد (: چند تاش واقعا بامزه بودن و حیفم اومد شما هم نبینین.

برنامه جدید دیپ مایند نه فقط فوق العاده و قابل تطابقه، که کمی هم عجیبتر از اون چیزی شده که انتظارش رو داشتیم. گروه دیپ مایند توی مقاله جدیدشون برنامه جدید یادگیرنده بازی ای رو که توسعه کردن توضیح می دن، این برنامه تونسته شطرنج و یک بازی ژاپنی رو بعد از یاد گرفتن بازی گو یاد بگیره.

دمیس حسابیس که مدیر دیپ مایند (و البته موسس) است و خودش هم شطرنج باز است می گه برنامه حرکاتی انجام می ده که برای یک شطرنج باز انسانی قابل درک نیستن.

سبک بازی ای که یاد گرفته نه شبیه آدم است و نه شبیه برنامه های قبلی. این سیستم به یک شیوه سوم و شاید شیوه ای بیگانه بازی می کنه.

برنامه آلفا زیرو نسخه جهانشمول‌تر برنامه آلفا گو گوگل است که مخصوص بازی گو طراحی شده بود و با فقط ۲۴ ساعت زمان و بررسی بازی و بازی کردن با خودش تونسته یاد بگیره برنامه استاک فیش که یکی از قوی ترین موتورهای کامپیوتری جهان برای شطرنج است رو نه فقط با اختلاف زیاد،‌ که بدون حتی یک شکست،ِ در هم بکوبه. لازم به ذکر نیست که هیچ انسانی نمی تونه در مقابل استاک فیش برنده بشه. عکس العمل قهرمانان شطرنج جهان به این پیروزی همراه با شوک،

اما اینجا مساله «یک موتور شطرنج قوی تر» نیست بلکه یک موتور شطرنج است که قربانی های عجیب می کنه. مثلا حاضر می شه فیل و وزیر رو بده تا موقعیت برتر به دست بیاره و با اون موقعیت، ببره. چنین بازی ای در بین انسان ها تقریبا دیده نمی شه. یا مثلا در جایی دیگه موتور شطرنج جدید وزیر رو به گوشه صفحه می بره که در شطرنج حرکتی کمیابه. حسابیس می گه نگاه کردن به شطرنج بازی کردن این موتور مانند نگاه کردن به شطرنج از بعدی دیگه است.

این «آموزش به خود» باعث شده موتور آلفازیرو طبق الگوهای مرسوم ما و ارزشهایی که به مهره ها می دیم بازی نکنه و از خوردن مهره هاش نگرانی ای نداشته باشه. ممکنه اصولا درک ما از شطرنج خیلی محدود و مبتنی بر به دست آوردن برتری نسبی از نظر ارزش مهره‌ها و تبدیل اون به پیروزی بوده. شاید این برنامه یکبار دیگه شطرنج هیجان انگیز رمانتیک که همراه با قربانی دادن و کارهای پر هیجان و عجیب بود رو به بازی برگردونه و البته شاید این برنامه شروعی باشه برای ما که کم کم قبول کنیم کامپیوترها دارن دنیا رو بهتر از ما می فهمن.

وزارت مخابرات [و بقیه چیزها] به شدت داره فشار میاره که تعرفه های به اصطلاح نامحدود‌ جدید رو به همه شرکت ها و مشتری ها اجبار کنه. این فشار تا جایی زیاده که وزیر شخصا در نقش روابط عمومی دو سه شرکت بزرگ، فهرست تعرفه هاشون رو توی صفحه اینستاگرامش منتشر می کنه در حالی که هنوز خود این شرکت دارن سعی می کنن به راه حل معقولی برای کنار اومدن با این اجبار برسن.

این تعرفه ها که مثلا قراره نامحدود‌ باشن همه شون سقفی دارن که اتفاقا چندان هم بالا نیست و عملا فقط به درد کاربران خانگی مرسوم می خوره و مثلا اگر مشتری های وب باشین، در کل امکان داشتن اینترنتی بیشتر از ۱۶۰ گیگ در ماه رو ندارین، یعنی روزی حدود ۵ گیگ که اگر بذارینش مثلا کنار ۲۰ نفر آدم شرکت یا ۵ گیگ آپدیت های سیرا معلومه چه وضعی پیش میاد.

اما چرا؟‌ تقریبا مدت ها بود که همه بدون غر زدن داشتن سرویس های اینترنتشون رو استفاده می کردن و هر کسی کشف کرده بود چی براش مناسبه. این سرویس های جدید چی ممکنه داشته باشه که یکهو کل وزارت خونه بسیج شده تا اجبارش کنه؟ اگر قرار بود واقعا اینترنت نامحدود باشه که همه خوشحال می شدیم ولی الان چیزی که داره اجبار می شه، اینترنت با سقف مصرف ماهیانه محدود‌ است که فقط تو سیستم های تحت ریاست می شه بهش گفت نامحدود (:

این حجم محدود ماهیانه قراره بین ترافیک داخلی و ترافیک خارجی تقسیم بشه. یعنی مثلا اگر شما ایکس تومن پول بدی در ماه، حق داری آ گیگ ترافیک سایت های تایید شده توسط دوستان رو استفاده کنی و ب گیگ ترافیک بقیه اینترنت رو. و حالا غول نقض کننده شبکه بی طرف ظاهر می شه: وزارت خونه می گه اگر از سایت های مورد تایید ما استفاده کردی، ما برات نصف حساب می کنیم ولی اگر رفتی سراغ سایت هایی که ما شخصا تاییدشون نکرده ایم، دو برابر سهم ازت کم می کنیم.. اینطوری در واقع دارن به ما می گن که «پول ثابتی می دین ولی اگر شروع کردین به استفاده از اینترنت جهانی، زودتر اینترنت شمار و قطع می کنیم» و خب معلومه که من مجبورم برای رسوندن اینترنت به آخر ماه برم سراغ چیزی که دوستان تایید کردن که اتفاقا «سایت های داخلی» هم نیست و دقیقا «سایت های مورد تایید خودمون» است. فرض کنین دو ماه بعد بگن

ایران خودرو و سایپا رو دیدین که محصولاتشون چقدر با کیفیت و ارزونه؟‌ برای رسوندن شرکت های آی تی ایرانی به همون سطح، لازمه ازشون حمایت بشه پس از این ماه نسبت ترافیک سایت های مورد تایید به نسبت اینترنت واقعی رو ۴ به یک می کنیم.

و این یعنی اگر کسی خبط کنه و از اینترنت واقعی استفاده کنه، سهم استفاده از اینترنتش خیلی خیلی زودتر از کسی تموم می شه که فقط از سایت های مورد تایید استفاده کرده و هیچ روشی هم برای دادن پول بیشتر و گرفتن سهم بیشتر وجود نداره. چه سانسوری کاراتر از این؟