جادی

یک هنرمند دیوانت آرت نقشه خونه شلدون-لئونارد و پنی از سریال بیگ بنگ تئوری رو از روی فیلم ها کشیده (: اگر اهل بیگ بنگ تئوری باشین – که اگر از این وبلاگ لذت می برین منطقا باید از اونهم لذت ببرین – نگاهش کنین. بامزه است (:

به صفحه Iñaki’s برین تا نقشه بقیه خونه ها از جمله فریند رو هم ببینین.

در مطلب قبل در مورد پادکست هایی نوشتم که گوش کردنشون رو توصیه می کنم. اونجا یک مطلب جا موند: چطوری به پادکست گوش بدیم. در حالت عادی و معقول که یک برنامه نصب می کنین و فهرست پادکست هایی که می خواین رو بهش می دین و خودش پادکست ها رو دانلود می کنه و هر وقت خواستین گوش می دین. اما در مورد وضعیت ما … خب… زندگی مون عجین با سانسوره و هیچ چیز معقول نیست (:

ولی فدای سرمون… بذارین قدم به قدم بریم.. ما دو سه تا مشکل اصلی داریم در گوش کردن به پادکست: سرعت اینترنت کم، اینترنت بسیار غیرپایدار که ممکنه یک لحظه وصل باشه بعد قطع بشه بعد کند بشه بعد وی پی ان قطع بشه بعد باز بشه تند بشه و بعد قطع بشه و باز کند بشه و … و در نهایت سانسور بودن بودن همه دنیا در اینترنتی که دومین اینترنت محدود جهانه.

یک راه حل بسیار معقول برای گوش کردن به پادکست اینه که از یک برنامه استفاده کنین که پروکسی / وی پی ان باهاش کار می کنه و بعد پادکست ها رو بهش بدین و هر بار که به وی پی ان وصل می شین پادکست هاتون رو دانلود کنین… اما راهی که من استفاده می کنم کمی فرق داره. این راه رو توصیه نمی کنم چون کلی بازی داره و کلی کلی پیچ و بیشتر هم یک پروسه تاریخی است و الزاما بهترین روش نیست ولی بدون شک بامزه است و مناسب برای گفتن. بذارین اول شماتیک جریان رو بکشم:

هاها.. دیدین چه عالیه؟! اون ابر همیشه نشون دهنده اینترنت است و اینحا نشون دهنده یک کامپیوتر متصل به اینترنت (هاست).

قدم اول) دریافت پادکست ها

من برای پادکست هام همیشه از gpodder استفاده می کردم. یک برنامه عالی برای مدیریت پادکست. اگر در یک کشور درست زندگی می کردم همون رو روی گوشی هم نصب می کردم و فهرست رو بهش می دادم و روزی یکبار خودش رو آپدیت می کرد. اما اینجا باید هم بهش بگم از فیلتر بگذره و هم دردسر اینو داشته باشم که سرعتش خیلی کمه و هی توی دانلود پادکست ها (که بین ده تا پنجاه مگ هستن و گاهی صد مگ) قطع می شد و … کاری که من کردم اینه که نسخه کامندلاین همون برنامه رو روی سرورم نصب کردم. مثلا برای مشترک شدن توی رادیو گیک می تونم بهش بگم:

$gpo subscribe http://feeds.feedburner.com/radiojadi

اگر فکر می کنید کامند لاین سخته به این فکر کنین که باید یک برنامه گرافیکی رو اجرا می کردم، بعد دستم رو از کیبورد بر می داشتم می ذاشتم روی ماوس بعد می رفتم روی منوی پادکست ها بعد اضافه کردن رو می زدم بعد در جایی که ظاهر می شد کلیک می کردم و دستم رو از روی ماوس می آوردم روی کیبورد و این رو می زدم و بعد دوباره می رفتم روی ماوس و اوکی رو فشار می دادم – اگر مایکروسافت برنامه رو نوشته بود احتمالا یک پنجره هم ظاهر می شد که می گفت «پادکست اضافه شد» و باید دوباره اوکی رو می زدم ((:

و وقتی همه پادکست هام رو داشت می تونم اول با دستور آپدیت بگم لیست پادکست های جدید رو آپدیت کنه و بعد با دستور download اونها رو دریافت کنه.

$gpo update
$gpo upgrade

و هر لینوکس کاری می دونه که برای اجرای روزانه این دستور، می تونه اونو به cron اضافه کنه. که در نتیجه اش مثلا هر شب ساعت سه صبح، سیستم خود به خود این دو تا دستور رو اجرا کنه و در نتیجه هر روز ساعت سه و ربع صبح همه پادکست ها توی دایرکتوری من توی سرور باشه.

خب حالا من پادکست هام رو روی سرور دارم. قدم دوم منتقل کردن اونها به روی کامپیوتر شخصی ام است.

قدم دوم) انتقال به پی سی

برای انتقال پادکست ها از سرور به پی سی راه های مختلفی هست. مثلا می شد من هر روز یک rsync اجرا کنم که این دو دایرکتوری با هم سینک بشن یا کپی کنم یا اف تی پی یا هر چی… ولی من در نهایت استفاده از dropbox رو ترجیح دادم. الان یک دراپ باکس روی سرور در حال اجرا است و یک دراپ باکس روی کامپیوترم و این دو اکانت فقط یک فولدر رو با هم سینک نگه می‌دارن. برای گفتن به دراپ باکس که فلان دایرکتوری که پادکست های هر دو طرف قراره توش باشن رو سینک کنه، به سادگی یک سافت لینک ساختم از فولدر پادکست ها توی فولدر مشترک دو تا دراپ باکس.

مزیت بزرگ دراپ باکس برای من اینه که آروم آروم کارش رو می کنه. در اصل نیازی نیست من دخالتی داشته باشم. قدم اول پادکست های جدید رو می ریزه توی سرور و هر وقت من وصل بودم به اینترنت و دراپ باکس پهنای باند کافی داشت خودش خورد خورد فایل ها رو منتقل می کنه اینطرف. سرعت مورچه ای هم که باشه بالاخره فایل ها خورد خورد می یان (:

مشخصه که سانسورچی دراپ باکس رو هم کامل ببنده، می شه رفت سراغ یک سیستم دیگه و قدم دوم رو اجرا کرد و حینش هم فاتحه ای خوند برای پدر و مادر طرف – فاتحه حتما مال مرده نیست. خیلی از زنده ها و به ظاهر زنده ها هم بهش احتیاج دارن (:

با این شیوه من همیشه بدون اینکه حتی حواسم باشه یا بدونم در حال انتقال هر فایل جدیدی هستم که توی پادکست ها اومده باشه به کامپیوترم. پس وقت گوش کردنشون است.

قلق کنکوری: من پروکسی محل کارم رو دادم به دراپ باکس در نتیجه دراپ باکس فقط توی محل کار می تونه کار کنه (: نتیجه اش اینه که پهنای باند محدود خونه ام مصرف نمی شه و پادکست هام فقط توی شرکت آپدیت می شن.

قدم سوم) انتقال به تبلت

البته من گاهی سر کار که هستم پادکست ها رو از تو دایرکتوری اجرا می کنم و گوش می دم و حتی گاهی توی خونه می ذارم از روی کامپیوتر رومیزی پخش بشه (قشنگی اش اینه که ممکنه کلا از یک کامپیوتر دیگه که همین دایرکتوری توش شر شده پخش کنم و وقتی تموم شد پاک کنم و از طریق دراپ باکس اول از سرور و بعد از لپ تاپ هم پاک بشه) ولی در کل، من پادکست هام رو از روی تبلتم گوش می دم. یک تبلت هفت اینچی سامسونگ. قدیمی و ارزون که فقط وایرلس داره ولی برای من کاملا کافیه. در ضمن چون هفت اینچ است توی جیب پشت شلوارم جا می شه و برای حمل و نقلش نیازی به کیف ندارم.

برای انتقال فایل ها به تبلت، اول تبلت رو مثل یک کول دیسک با سیم به کامپیوتر وصل می کنم و بعد این دستور رو اجرا می کنم

jadi@jabayon ~ $ podcast.sync.media.sh

بله بله!‌ داخلش مهمه.. اینجاست:

jadi@jabayon ~ $ cat ~/bin/podcast.sync.media.sh 
#!/bin/sh

rsync -vr ~/folan/bahman/gpodder-downloads/ /media/3E61-0413/Music/podcasts/
echo press enter to delete all podcast files from the dropbox
read
find /home/jadi/Dropbox/jadis/gpodder-downloads/  -type f -exec rm "{}" \;
echo press enter to unmount the tablet
read
umount /media/3E61-0413

اول دایرکتوری ای که فایل های جدید توش هستن رو با دایرکتوری موزیک روی تبلت سینک می کنه. بعد من یک انتر می زنم تا دنبال همه فایل های توی دایرکتوری سینک شده دراپ باکس بگرده و همه فایلهاش رو پاک کنه (چون دراپ باکس است از رو سرور و کامپیوتر خونه هم پاک می شن)‌ و بعد که من یک دگمه دیگه زدم تبلت رو آنماونت می کنه. همین!

بله می دونم این قدم پرفکت نیست. می شد وایرلس باشه،‌ می شد خودش وصل شدن رو تشخیص بده و اگر این دستگاه خاص وصل شد شروع به کار کنه و … ولی برای من فعلا بسه و به اندازه کافی بانمک (:

چرا اینقدر سخت؟

از این راحت تر تصور می کنید؟ من هیچ کاری نمی کنم… هر وقت اینترنت بود بدون دغدغه سرعت و سانسور و قطع و وصل شدن و … پادکست ها روی همه دستگاه های مختلفم کپی می شن و هر وقت خواستم ببرم روی تبلت، با سیم وصلش می کنم و یک دستور اینکار رو می کنه. روش های «ساده»تر به معنی «قابل فهم تر» داریم ولی روش ساده تر از این به معنی «کاربردی تر و سریع تر» از نظر من کمه و خوشحال می شم بشنوم (نگین اول فلان برنامه رو باز کنم بعد روی فلان جاش کلیک کنم بعد دگمه آپدت رو بزنم بعد دستگاه رو وصل کنم بعد رایت کلیک کنم بگم سینک بعد روی safe remove کلیک کنم – این روش سینک کردم در کمتر از یک ثانیه شروع می شه (: ).

یک روش سریعتر کردن اینه که قدم سوم رو اتوماتیک تر کنیم که چیزی نیست که من بخوام چون اولا یکسری پادکست ها رو آنلاین گوش می دم و پاک می کنم و سراغ سینک کردن با تبلت نمی رم و ثانیا دراپ باکس اندروید اونقدر عالی نیست و اگر هم باشه من نمی خوام تبلتم همیشه در تلاش برای دانلود باشه یا باز برای دسترسی.

من الان با این روشم راحتم چون یک دایرکتوری جادویی دارم که هر وقت نگاهش می کنم یکسری فایل جذاب برای شنیدن توش هست (:

و چجوری گوش می دم؟

معمولا روی اندرویدم با برنامه Astro Player. یادش نگه می داره هر فایل تا کجاش گوش شده و راحته. توی ماشین بلوتوث رو روشن می کنم و پادکست ها رو پخش می کنم و توی خونه پخش معمولی و توی پیاده روی با هدفون. صبح ها موقع صبحانه تصویری ها رو نگاه می کنم (TED) و اونهایی که خیلی کشدار هستن رو توی حموم که بخش بزرگی اش رو نمی شنوم و رد می شه می ره (:

حالا همه چیز رو می دونین (: سوالی نبود؟ بذارین حداقل یک بار دیگه این عکس قشنگ رو بذارم (:

داریم به راه عجیبی می ریم – عجیب که نه… بهتره بگم مخالف شعارها و غیره. ده سال پیش برای من عجیب بود یکی برای نوشیدن آب بخره. پنج سال پیش توی کنیا با شعار «آب باید رایگان باشد» تعجب می کردم چون فکر می کردم که درسته بعضی ها آب می خرن ولی خب اونهایی هم که نمی خرن بالاخره دسترسی به آب قابل آشامیدن دارن دیگه. دو سال پیش تو نیجریه دیدم که فقرا اصولا دسترسی به آب ظاهرا تمیز (و نه بهداشتی) ندارن و باید اونو تو کیسه پلاستیکی از کسانی که خونشون نزدیک رودخونه است بخرن که اکیدا توصیه می شد ما یکهو نخریم چون اصلا بهداشتی نیست و فقط آب زلال رودخونه است. الان هم بعد از چند وقت دیدن آب های کدر و کثیف لوله کشی شهر و شنیدن از همه که بهتره آدم آب شیر نخوره، می بینم که تبلیغ می شه که اگر می خوام آدم خوبی باشم بهتره یک کمی از آب سالمی که من بهش دسترسی دارم رو به «فقرا» هم بدم.

جادی می شه یک لینک توی سایتت درست کنی که همیشه به آخرین فایل پادکست رادیو گیک اشاره کنه؟

کار که نشد نداره. خب از نظر من RSSها درست شدن برای این ولی شاید یکی بخواد یک شورتکات داشته باشه روی گوشی اش که هر وقت فشار داد مشغول دانلود / پخش رادیوگیک آخر بشه. برای ما هم یک لینوکس-بازی جذابه. خب اول پیش فرض ها!

۱- من همه فایل ها رو توی مسیر public_html/audio آپلود می کنم
۲- اسم فایل همیشه اینطوری است: jadi-net_radio-geek_014_nofooze_ettelaat.mp3 که تیکه اولش ثابته

پس کافیه همه فایل های اون مسیر رو بگیرم:

 find /home/jadi/public_html/audio/ -type f -name "jadi-net*mp3"

و بعد به ترتیب حروف الفبا مرتبشون کنم که آخری بیافته از همه پایینتر:

 find /home/jadi/public_html/audio/ -type f -name "jadi-net*mp3" | sort

و در نهایت خط آخرش رو جدا کنم:

 find /home/jadi/public_html/audio/ -type f -name "jadi-net*mp3" | sort | tail -1

و حالا اسم جدیدترین فایل رو دارم. در لینوکس چیزی هست به اسم سافت لینک که یک چیزی است تا حدی شبیه شورتکات. کافیه با بالایی یک سافت لینک درست کنم توی یک مسیر ثابت:

 ln -s `find /home/jadi/public_html/audio/ -type f -name "jadi-net*mp3" | \
        sort | tail -1` /home/jadi/public_html/radiogeek.mp3

و کافیه این رو بذارم توی یک کرون تب تا هر روز ساعت ۲ ظهر یکبار اجرا بشه. با اینکار آخرین شماره پادکست همیشه از این آدرس در دسترس خواهد بود: http://jadi.net/radiogeek.mp3 (:

لایک و آگاهی دهی و اینها خوبه ولی برای کسی غذا، آب، دمپایی/کفش، نواربهداشتی، سقف و .. نمی‌شه. چند تا از دوستان من که اینکار رو بلدن با وانت‌هاشون دارن می رن اونجا برای کمک. کمک نقدی ما باعث می شه بتونن مواد بیشتری برای بردن بخرن. من می شناسمشون و مورد اعتمادم هستن. اگر شما هم دوست دارین کمک مستقیمی بکنین به کسی که در این لحظه درگیر رنج های بعد از زلزله است می تونن از طریق این حساب بهشون کالاهای ضروری رو برسونین:

پول هایی که امروز ریخته بشن با قیمت خوب به کالا تبدیل می‌شن و با ماشین‌های امروز می‌رن و پول‌های روز بعد توسط همین بچه‌ها در روزهای بعد برای خریدهای بعدی مصرف می‌شن.

خیلی خوشحالم که حالا روشی واقعی و مورد اعتماد دارم برای کمک. اگر شما هم دنبال راه دارای اطمینانی بودین و اینقدر به من اعتماد داشتین که به کسی که من اعتماد دارم اعتماد کنین، همین راه رو پیشنهاد می کنم. اگر کمک کردین و خواستین ، توی کامنت ها بنویسین که رد کلی رو داشته باشیم.

آپدیت:
این بچه ها رو هم کاملا می شناسم. ساکن تبریز هستن و از همونجا فعال. با وجود مشکلات متنوع کمک مستقیم مردم به مردم رفتن دنبال انواع مجوز و شخصا با پول ها چیزهای مفید می خرن و می دن به دست خود مردمی که نیاز دارن بهش. پیشنهادشون می کنم حسابی و البته با این توضیح که اون شماره کارت است نه شماره حساب (:

فاجعه بدی بود و تاسف برانگیز که ما باید اینهمه کشته بدیم. کار مفید بکنیم براشون. سرازیر شدن به آذرباییجان مفید نیست و یک پله بالاتر از لایک فیسبوک است. وقتی کسی بره آذرباییجان که اینکاره نباشه فقط دست و پا گیر می شه و یک وعده غذایی و یک سرپناه رو برای خودش مصرف می کنه.

اگر واقعا دوست دارین کار مفید بکنین پول کمک کنین (مشخصه به سیستم های مورد اعتماد) ، کمک جنسی بدین (مشخصه به سیستم های مورد اعتماد) و از همه مهمتر آماده باشین برای آینده. هم برای خودتون و هم برای بقیه. به جای جو گیر شدن در این لحظه سیستمی بریزین برای کمک های آتی که دفعه بعد اگر چنین چیزی شد یک نیروی مفید باشین. از همکاری داوطلبانه با هلال احمر تا برنامه ریزی برای زیرساخت های مواقع بحران.

این مطلب مدت ها است که قراره نوشته بشه. چون مدت ها قبل یک دوست خیلی عزیزم ازم پرسیده:

من سالهاست که وبلاگت رو می خونم و از طرفدارای پر پر و پا قرصشم. طرز نوشتن و بیانت حرف نداره. خیلی وقت ها پیش میاد که بعد از هفته ها یا حتی ماه ها برمیگردم و بعضی از مطالبت رو می خونم. مثل پست «چیزهایی که در مدرسه یاد نمی دهند» که دو باری خونده بودمش و برای بار سوم امروز خوندم.

…

سوالی که برام پیش اومده اینه که آیا واقعا باید هر روز به خودت اون قوانین رو تکرار کنی و بمونی و بجنگی به قیمت به تحلیل رفتن زمان، سلامت روح و جسم و توانایی هایی که می تونی شکوفاشون کنی اما فرصتی برات نیست، یا که نه، شرایط مطلوب تری هم یه جایی ممکنه پیدا بشه؟

تو تجربه ای که در کار با شرکت های خارجی دارم، دستم اومده که همچین جاهایی هستن که قدر بدونن و احترام بذارن و البته به نظرم شاید بی عدالتی هم نباشه اگر وقتی کاری رو درست انجام نمی دی، رفتار خوب دریافت نکنی، اما وقتی کارت به بهترین نحو ممکن انجام می شه، آیا بازم باید رفتار زشت و بد ببینی؟

متاسفانه جواب من خیلی دلگرم کننده نیست. شرکت ها بهتر و بدتر دارن ولی چیزی به اسم شرکت قدردان خوب مهربون باشعور قابل وفاداری دوستانه فلان فلان وجود نداره. دلیلش هم ساده است: سرمایه داری. هدف سرمایه داری شکوفا کردن انسان ها نیست بلکه کسب سود بیشتره.

ما توی عصری توی کره‌ای زندگی می کنیم که سیستم تولیدش سرمایه داری است. شاید کشورها اسم خودشون رو بذارن «جمهوری خلق» یا «جمهوری اسلامی» یا هر چیز دیگه ولی در نهایت چیزی که کشورها و در سطح بالاتری کل سیاره رو می چرخونه سرمایه داری است. سرمایه داری یعنی کسی که سرمایه داره قوانینی رو وضع می کنه برای بیشتر کردن سرمایه اش و اگر هم این وسط یکی دلش برای بقیه بسوزه و سعی کنه مهربونتر باشه یا مثلا خدمات بیشتری بده یا کار کمتری بکشه یا هر چی، سریعا توسط شرکت هایی (یا در سطح کلان بخونین کشورهایی) که این «سوسول بازی»ها رو ندارن خورده می‌شه. مثلا شرکت اروپایی فنلاندی من که توش شخصیت آدم ها مهم بود و انسان ها حق داشتن در ابعادی که دوست دارن توش پیشرفت کنن و سفرهاشون کاملا راحت و نسبتا لوکس باشه و … سریعا توسط شرکت چینی رقیب که توش همه باید مثل سرباز کار کنن وگرنه با یکی از اون یک میلیارد و دویست میلیون و خورده ای (که رقم یکان اون خورده‌ای اش برابر جمعیت فنلاند است) جایگزین می‌شن، تهدید می شه و مجبوره اون خدماتش رو قطع کنه.

البته نه اینکه همه جا مثل هم باشه و همه جا وحشتناک باشه و اینها. ولی یکسری توهم رو نباید داشته باشیم. مثلا این توهم که در خارج کار راحت تره و توی ایران ما خیلی زحمت می کشیم یا مثلا این توهم ریشه ای تر که می رم یک شرکتی و خیلی مهم می شم و توش به من احترام میذارن و ارزش کارم رو درک می کنن. مشکل این نیست که شرکت ها نفهم هستن، مهم اینه که هدف شرکت ها با هدف ما فرق داره. شرکت ها دنبال حداکثر کردن سودشون هستن و ابتکار و خلاقیت و .. شما معمولا هنر خیلی بزرگی در این جریان بازی نمی کنه. همونطور که گفتم بعضی شرکت ها بهتر هستن چون بهتر میفهمن که یک کارمند راضی می تونه سود بهتری برسونه یا مثلا شرایط کاری بهتر باعث جذب نیروهای بهتر می شه که در نهایت سود بهتری می دن یا مثلا با شعورترهاشون شروع می کنن به جایگزین کردن سیستم هرمی با سیستم‌های ماتریسی که توش شما یک رییس ندارین که بتونه شما رو ناراحت کنه (دو تا دارین که تا حدی با هم تضاد منافع دارن و در نتیجه شما راحت تر زندگی می کنین). اینها شرکت ها رو با هم متفاوت می کنن. به قول سوفیا لورن «پول خوشبختی نمی آره ولی من ترجیح می دم توی یک کادیلاک گریه کنم تا توی یک فولکس». شرکت ها هم با هم فرق دارن. شرکت خیلی جذابی وجود نداره که به شما هم حقوق بده هم توش کاملا خوشحال باشین ولی معلومه که بدون شک بعضی شرکت ها از بعضی شرکت ها بهتر یا با شعورتر هستن اما هیچ تضمینی نیست که در دوران بد اقتصادی، لوس بازی‌های اروپایی رو بذارن کنار تا بتونن با رقبایی که مثل ماشین جنگی کار می کنن، رقابت کنن.

توصیه من؟ اگر واقعا دنبال جایی برای خلاقیت یا پیشرفت چند بعدی یا پولدارشدن یا اینجور چیزها هستین حتما برین سراغ شرکت خودتون یا شرکت‌هایی اونقدر کوچیک که با ورود بهش می تونین صاحبش باشین نه حقوق بگیرش. در غیراینصورت امید بیخودی رو قطع کنین و بدونین که هیچ جای دنیا بر اساس سیستم «قدر دانی از کار خوب»‌ کار نمی کنه. اگر واقعا قرار بود شما برین جایی و خوشحال باشین که دیگه بهتون حقوق نمی دادن (: حالا ممکنه بعضی مزایای خوب وجود داشته باشه یا در دوره هایی از چیز یاد گرفتن یا هر چیز دیگه شاد باشین ولی در کل دلیل اینکه این شرکت ها به آدم ها حقوق می دن اینه که کسی حاضر نیست اون کارهاشون رو داوطلبانه انجام بده. امید بیخودی رو قطع کنین و بدونین که با اینکه شرکت ها خوب و بد دارن ولی همه شون بر اساس منطق «سود»‌ کار می کنن و در یک دنیای پر از رقابت.

خودتون رو هم گول نزنین. نمی تونین یک شرکت خوب شاد درست کنین چون شرکت های خشن بیشتر-از-شما-سود-محور بهتون اجازه نفس کشیدن طولانی نخواهند داد.

اما چاره چیه؟ توصیه بودایی ها رو جدی بگیرین «خواستن رنج است». اگر با این دید می رین به یک شرکت که خیلی باشعور باشه، اشتباه میکنین و چیزی رو می خواین که باعث رنج خواهد شد. در مقابل بدونین که وقتی به جایی می رین برای منافع خودتون رفتین (از چیز یاد گرفتن تا سفر رفتن تا حقوق سر ماه تا …) و به توصیه اولین مدیرخط من آقای شهپر هم گوش بدین: «غر نزنین خودتون رو هم با بقیه مقایسه نکنین. تا لحظه ای که حس می کنین کار کردن در اینجا راتون می صرفه اینجا باشین و اگر فکر کردین به نفعتون نیست، برین. خیلی ساده». موقع پیدا کردن شرکت به چیزهایی که واقعا براتون مهمه (مثلا برای من سفر، دوست خوب، محیط کار جالب، رزومه جذاب در آینده و … مهمتر از حتی حقوق است) توجه کنین و سعی کنین به جایی برین که برای آینده به دردتون بخوره. حس نکنین که بهترین جا رو پیدا کردین و گول زرق و برق سرمایه داری رو نخورین چون پشت ظاهر جذاب بهترین شرکت‌ها، منطق خشک و خشن سود است که کار می کنه.