جادی

مثل هر هفته اخبار دنیای آزاد رو در پنج دقیقه آخر رادیو ۲۴ می گم…

مایکروسافت در بین بیست کانتریبیوتر سورس کرنل

موسسه لینوکس گزارش سالانه نرم افزار کرنل رو منتشر کرده و جالب است که امسال شرکت مایکروسافت یکی از بیست شرکت اصلی پشتیبان توسعه لینوکس بوده. تا نسخه ۲.۶.۳۶، مایکروسافت رتبه هفدهم در اهدا کد به کرنل را داشته و از این نظر تقریبا یک درصد تغییرات را انجام داده. شرکت‌های ردهت ، اینتل و ناول در بالای فهرست بوده اند و سامسونگ و تگزاس اینسترومنتز سریعا در حال رشد هستند.

جواب محکم ردهت به اوبونتو از نظر تعداد سرورها

دو هفته ای می شود که شاتلورث، سرمایه گذار شرکت کنونیکال که لینوکس اوبونتو را عرضه می کند در وبلاگش نوشته این لینوکس، در دنیای سرورهای وب ردهت را پشت سر گذاشته است. شاید این حرف درست باشد – در صورتی که دبیان و سنت او اس که با اختلاف در بالای این فهرست هستند را به حساب نیاوریم اما جواب اصلی ردهت این هفته منتشر شد: یک بیلیون دلار درآمد سالانه. شاید تعداد نصب های اوبونتو از ردهت جلو زده باشد اما هنوز در جایی که پول جریان دارد، اسم ردهت می درخشد که درآمدی تقریبا بیست برابر کنونیکال دارد.

بازی! لینوکس تایکون.

اینبار یک بازی پولی رو برایتان معرفی می کنم. می دانم که احتمالا کسی چهار دلار را نخواهد داد و آن را نخواهد خرید ولی کماکان ارزش معرفی دارد! اگر از بازی های تیراندازی و استراتژی جنگی و فکری خسته شده‌اید، باید تایکون را تست کنید. در این بازی شما یک توزیع لینوکس می سازید و سعی می کنید آن را مشهور کنید! هاها… واقعا! در این شبیه ساز ساخت توزیع باید بسته‌ها را انتخاب کنید، باگ‌ها را فیکس کنید، با داوطلب‌ها تعامل داشته باشید و به کارمندها پول بدهید و کم کم توزیع لینوکس خودتان را مشهور کنید! ایده فوق العاده ای است و شاید مفید برای ظاهر شدن هر روزه توزیع هایی که خودشان هم مطمئن نیستند برای چه کاری ساخته شده اند (:

لینوکس روی میکروپروسسور هشت بیتی

یک هکر روسی موفق شده است اوبونتوی ۹.۰۴ را روی یک پروسسور هشت بیتی بوت کند. احتمالا بارها در مورد حداقل سیستم مورد نیاز یک سیستم عامل حرف زده اید ولی از حالا حق دارید در مقابل سوال «حداقل سیستم مورد نیاز اوبونتو چیست» جواب بدهید یک میکروپروسسور هشت بیتی، یک رم سی پین مناسب کامپیوترهای ۲۸۶ و یک کارت اس دی یک گیگ! مشخصا پورت کردن اوبونتو به این سیستم زمان زیادی می خواهد و همینطور بوت کردن آن (رسیدن به شل تقریبا دو ساعت وقت می گیرد و لود شدن کامل اوبونتو در محیط متنی تقریبا شش ساعت) اما چرا؟ هر هکر خوبی جواب این را بلد است: چون می توانم! (:

گیک ها و هکرها مشخصه ای دارن تحت عنوان اتوماسیون. گیک ها اسکریپت می نویسن، برنامه درست می کنن، قطعات اطرافشون رو مثل لگو به هم می چسبونن و کارهای تکراری رو – حتی گاهی در زمان بیشتر! – به شکلی جذاب حل می کنن.

البته اگر مثل OzzyDweller@ پنج هزار دیسک آمیگا داشته باشین که لازم باشه کپیشون کنین، دو راه بیشتر ندارین:

۱- کراود کردن ماجرا (مثلا دادن هر پنجاه دیسک به یک نفر برای کپی)‌ که البته مستلزم داشتن صد دوست آمیگا دار است که این روزها سخت گیر می یاد

و

۲- ساختن!

و اوزی دومی رو انتخاب کرده:

این دستگاه که با چوب، یک آمیگا و یک درایو سه و نیم اینچ درست شده دیسک ها رو یکی یکی به داخل درایو هل می ده، آمیگا اونها رو می خونه و به یک فرمت امروزی تبدیل و ذخیره می کنه و بعد به درایو دستور می ده که دیسک رو به بیرون پرت کنه و یک رابط یو اس بی یک دیسک دیگه رو به داخل درایو هل می ده.

خوندن هر دیسک تقریبا سه تا چهار دقیقه طول می کشه و بعدش دیسک از یک شکاف به بیرون می افته. البته سر راه به یک گیره کوچیک گیر می کنه که باعث می شه دوربینی فعال بشه و از لیبل دیسک یک عکس بگیره:

تا آرشیو موجود باشه. سازنده می گه که قسمت اصلی دستگاه رو از یک کپی-کننده توی ای-بی خریده و اونو با یک برنامه بنا به نیازش تغییر داده و تا اینجا هم فقط یک دیسک داشته که توی سیستم گیر کرده که دلیل اونهم لیبل کاغذی پاره شده اش بوده. پروژه خوب پیش می ره و همه نه فقط شاد، که خلاقتر از قبل هستن (:

ویدئوی کامل رو در یوتوب ببینین

خبر برام غیرقابل باور بود. کسی که مثلا نقش حفظ امنیت بخشی از این کشور رو داره ظاهرا گفته که امروز مردم افغانستان که توی ایران هستن اجازه ندارن برن به فلان بخش شهر تا… گفتن بقیه اش برای من غیر ممکنه.

واقعا نمی دونم چی بگم. من سه چهار ماه از زندگی ام رو مهمون شما بودم توی کابل. الان قطر هستم و کلی کشور دیگه هم بودم و به جرات می تونم بگم که توی همه اونها از آدم های مختلف در اکثر موارد خوبی دیدم و گاهی هم بدی. این موضوع مستقل بوده از نژاد و رنگ پوست و حتی به شکل جالبی – در تجربه من – مستقل از طبقه اجتماعی و وضعیت مالی و شغل. به نظرم این فرمول «آدم ها در رفتار طبیعی معمولا خوب هستن و گاهی هم بد می شن» در همین کلیتش درست باشه.

این ماجرا برای ایرانی و افغانستانی و آلمانی هم فرق خاصی نداره. واقعا متاسفم که اینو اون کسی که این توهین بزرگ رو کرده درک نمی کنه. ببخشید که پراکنده حرف می زنم. نمی تونم ذهن عصبانی ام رو نظم بدم و نمی تونم هم چیزهایی که واقعا می خوام رو بگم چون اهل بی ادب حرف زدن یا نوشتن نیستم.

به هرحال.. بسیار متاسفم و خجالت زده از این حرف / اتفاق. امیدوارم به دروغ هم که شده تکذیب بشه که «نه من نگفتم» تا حداقل بفهمیم که طرف فهمیده که حرف بدیه. من به پلیس پول می دم (در اصل پلیس از پول من بر می داره) که امنیت رو فراهم کنه و احمقانه ترین روش تامین امنیت اینه که بگن «پسرهایی که موی بلند دارن بیشتر مزاحم خانواده ها می شن پس ما جادی رو راه نمی دیم». من صدها ایرانی رو دیدم که مخل امنیت زندگی خودم بودن ولی هیچ وقت از پلیس انتظار ندارم ورود ایرانی ها به حریم من رو ممنوع کنه. نمی فهمم چرا فکر می کنن … بگذریم…

حتما می دونین که من در انتخاب این آدم ها و شیوه صرف شدن پول هایی که ازم بر می دارن دخیل نیستم پس حداقلش اینه که با کمال تواضع و با کمال ادب، معذرت خواهی کنم ازتون. دوستان افغانستانی، من به عنوان یک ایرانی از این حرف خجالت کشیدم، شرمنده شدم و با همه وجود معذرت می خوام.

یک زمانی بود که جنگ سرد فعالیت های ابرقدرت ها رو شکل می داد – مثلا باعث می شد کلی پول خرج کنن تا زودتر از جو زمین خارج بشن. جنگ جهانی تموم شده بود و بلوک شرق و غرب باید ثابت می کردن که کی پیشرفته تره. یکطرف یک کشور بزرگ و فقیر و تنها بود که با تمام قوا تلاش می کرد صنعتی بشه و پیشرفت کنه و تازه تونسته بود با سی سال کار خودش رو به کشورهای رده اول دنیا برسونه و یک طرف سرمایه داری آمریکا که آهسته و پیوسته پیش اومده بود و نمی ترسید اعتراف کنه که بیکاری براش مفیده، جنگ براش مفیده و مشکلی با استثمار نداره و تنها مشکلش وقتیه که کسی سود رو پایین بیاره.

در اوج این جریان ماه قرار داشت. کی زودتر به ماه می رسه؟ رفقای روسی اول موجود زنده به فضا فرستاده بودن (یک سگ) و اول انسان به فضا فرستاده بودن و فقط مونده بود اول به ماه برسن. قدم قبل از اینکار، گذاشتن کارت ویزیتی روی ماه بود و چه کارت ویزیتی بهتر از این توپ که الان یک نمونه مشابه اش در موزه کسموسفر کانزاس موجوده:

این توپ با سفیه لونا۲ پرتاب شد و اولین جسم ساخت انسان بود که به سطحی به جز سطح زمین برخورد کرد. این توپ تبلیغاتی از قطعاتی ساخته شده بود که روی تک تکشون حروف اول اسم اتحاد جماهیر شوروی و سال ۱۹۵۹ حک شده بود و درست بعد از ورود لونا۲ به محدوده ماه، از اون جدا شد و بعد هم قطعه قطعه. این قطعات الان روی ماه پخش هستن تا اثباتی باشن بر پیروزی خلق (:

روسیه خیلی خوب پیش رفت ولی بعد جنگ سرد رو به ماشین لباسشویی و آدامس و مدادرنگی و حق انتخاب رابحه صابون و غیره باخت.

منبع انگلیسی

سوال در ایمیل:

تو ابونتو 11.10 وقتی میخوام لاگین کنم وارد محیط گنوم نمیشه، و چون محیط دیگه ای هم نصب نیست کلا حتی نمیشه محیط رو تغییر داد.
یعنی به این شکل هست که وقتی یوزر و پسورد صحیح رو میزنم، لاگین میشه و میخواد صفحه لود بشه، اما زود ازش خارج میشه.

چند تا پروژه مهم و بزرگ متاستفانه روو دسکتاپم هست. * میدونم مسخره هست که پروژه بزرگ رو بزنی رو دسکتاپ ولی این ماجراش فرق میکنه.

جواب ها چند مرحله هستن:

۱) پرسیدن سوال به شکل شخصی کار خوبی نیست. سوال ها باید در جمع پرسیده بشن. هم برای احترام به وقت و انرژی بقیه و هم برای گرفتن جواب کاملتر و هم برای ماندگار شدن جواب ها برای نفرات بعد و چیز یاد گرفتن بقیه (: اما همونطور که من همیشه فقط کاری که خوبه رو نمی کنم ، قبول هم می کنم که بقیه در شرایطی احساس کنن که بهتره یک کاری که می دونن خوب نیست رو بکنن. ما کی قول دادیم هر لحظه بر اساس اصول اخلاقی تصمیم بگیریم؟ (:

۲) ذخیره اطلاعات در دسکتاپ کار بدی نیست. دسکتاپ هم یک فولدر است دیگه (: توی ویندوز گاهی می گفتیم بده چون دسکتاپ ویژگی‌های کمی متفاوت از یک فولدر کاملا عادی داشت ولی توی لینوکس HOME هر آدم یک دایرکتوری است که دایرکتوری های توش فرق خاصی با هم ندارن. من هم اکثرا پروژه های در حال کارم روی دسکتاپم هستن.

۳) حواست باشه که تو اولین نفر در تاریخ نیستی که این کار رو کردی. حتما قبلا یکی دیگه کرده، به شکل خوبی توی یک فروم پرسیده و جواب گرفته و اون جواب برای تو هم کار می کنه. اگر هم واقعا کاری کردی که اولین نفر در تاریخی خیلی خیلی بهتره که خیلی جدی بگیریش، عمومی بنویسی و جوابی که بهش رسیدی رو هم اضافه کنی به نوشته ات تا بقیه بتونن توی جای پایی که ساختی راه برن. گنو/لینوکس یک جامعه زیباست. یک فرهنگ جمعی.

۴) راه حل! سه تا می تونه باشه: نصب یک محیط کار دیگه و لاگین کردن توی اون و راه انداختن علی الحساب کار، پاک کردن صورت مساله و شبیه کردن تنظیمات محیط گرافیکی اوبونتو به روز اول، کشف و حل مشکل.

اما چجوری

در لینوکس همه چیز فایله. تازه اونهم فایل های متنی قابل ادیت. فایل های تنظیمات عمومی معمولا توی etc/ قرار دارن و تنظیمات شخصی هر کس توی فولدر خونگی اش در دایرکتوری هایی که اسمشون با یک نقطه شروع می شه ( مثلا compiz-1. ) اگر این فایل ها رو پاک کنی (از رو اسم باید تشخیص بدی کدوم ها مفید هستن) اون برنامه ای که تنظیماتش پاک شده مثل روز اول می شه.

اما چجوری به این فایل ها دسترسی پیدا کنی؟ از طریق کامند لاین که مثل بالا زدن کاپوت ماشینه. برای اینکار کافیه Ctrl و Alt رو فشار بدی و یکی از دگمه‌های اف.فلان رو بزنی. مثلا Ctrl+Alt+F3 یک کامند لاین بهت می ده که می تونی توش لاگین کنی. یا مثلا اف۴ یا اف۶ یک کامند لاین دیگه. انگار همزمان پشت پنج شش تا کامپیوتر نشستی و بینشون سوییچ می کنی. این یکی از خصوصیات خیلی منحصر به فرد لینوکس بود از روز اول. در سیستم های مختلف زدن کنترل+آلت+اف۱ یا کنترل+آلت+اف۷ ممکنه کارهای جالبری بکنه (مثلا باز کردن اون یک یوزری که به محیط گرافیکی وصله). به هرحال همه اف ها رو امتحان کن و ببین چی می شه.

از محیط گرافیکی که وارد شدی توی خونه خودت هستی. پاک کردن دایرکتوری های تنظیمات یونیتی ممکنه کمک خوبی باشه:

cd
rm -rf .compiz-1
rm -rf .config/compiz-1/

و خب مشخصه که اگر کار خاصی کرده باشی باید اونها رو هم پاک کنی. مثلا اگر توی گنوم شل تم نصب کرده باشی باید اونم پاک کنی. اگر بالایی کار نکرده می تونی تنظیمات بیشتری رو پاک کنی:

cd 
rm -rf .gnome .gnome2 .gconf .gconfd .metacity .compiz-1 .config/compiz-1 .config/dconf

یا حتی از روش های معقول وارد بشی که البته روش من نیست:

 gconftool-2 --recursive-unset /apps/compiz-1
 unity --reset
 unity --reset-icons
 gsettings reset com.canonical.Unity.Launcher favorites

راه دیگه اینه که کامپیوتر رو به اینترنت وصل کنی (از توی همون کامند لاین که می تونه به سادگی وصل کردن کابل اترنت باشه) و یک دسکتاپ جدید نصب کنی:

sudo apt-get install lubuntu-desktop

وبعد لاگین کردن توی این دسکتاپ. در ضمن توی هون کامند لاین همه فایل های روی دسکتاپ از اینجا قابل دسترسی هستن:

cd Desktop
ls

(: دوستانی که می خوان بگن «دیدین لینوکس خراب شد» زود بگن تا من برم سراغ پست بعدی که مقایسه انواع سیستم عامل با انواع خودرو است (: از حالا بگم که ویندوز ایکس پی پرایده!

نکته آخر: همیشه قبل از کپی و پیست کردن هر دستوری توی سیستم عاملتون وقت کوتاهی بذارین و یاد بگیرین که این دستور چیکار می کنه (: اینجوری هم لینوکس یاد می گیرین هم کنترل کامپیوتر و زندگی تون رو نمی دین دست یک آدم ناشناس توی اینترنت که ممکنه هر جور مریضی ای داشته باشه (:

قصه این مطلب عجیبه! جاوید ( مشهور به مهمترین جاوید دنیا که نمی دونم ربطی به جادی خوشتیپترین و باحالترین پسر وبلاگستان داره یا نه) یک ایمیل زده به یکی دیگه و گفته که چرا ما نمی تونیم همینجوری الکی اندروید رو از سایت گوگل دانلود کنیم و روی گوشی نصبش کنیم. بعد گفتیم شاید سوال بعضی های دیگه هم باشه و گفتیم اصلا همینجا منتشر کنیم (:‌

هی رفیق! گوگل اندروید چهار رو منتشر کرده، بریم دانلود کنیم رو گوشی مون نصبش کنیم؟

اندروید یه سیستم عامله که گوگل ساخته و آزاد منتشر کرده، هر کسی میتونه ازش استفاده کنه. مثل بقیه سیستم عامل ها یکی از وظایفش اینه که سخت افزارها رو شناسایی کنه، مثلا دوربین، جی پی اس، فلش، هدفون، میکروفون و … ، تلاشش رو برای این کار میکنه ولی بعضی وقت ها هم راه انداز لازم داره.

نوع سخت افزارهای گوشی های مختلف هم یکی نیست، گوشی ها هم (هنوز) این امکان رو ندارند که مثل کامپیوتر راه انداز سخت افزار (درایور) رو جداگانه براشون نصب کرد، پس برای هر نوع گوشی اول کارخانه سازنده آندروید رو از گوگل میگیره، برنامه هایی که خودش طراحی کرده (مثلا HTC یه برنامه به اسم Sense برای ظاهر صفحات گوشی داره، سامسونگ یه برنامه برای اسمس داره و …) رو به اون اضافه میکنه، راه انداز سخت افزارهای مرتبط با گوشی رو اضافه میکنه و در نهایت این پکیج کامل (که به اسم ROM مشهوره) رو روی گوشی نصب میکنه که گوشی قابل استفاده میشه، معمولا کارخانه ها بعد از اینکه پکیج خودشون رو روی گوشی نصب کردن گوشی رو قفل میکنن که این پکیج نصب شده آسیبی نبینه.

حالا این وسط هکرهایی هم پیدا میشن که همین کاری که شرکت سازنده میکنه رو انجام میدن، چون نون خور کارخانه سازنده ی گوشی هم نیستن پس برنامه های اضافی (و معمولا الکی ) رو هم با آندروید مخلوط نمیکنن؛ راه باز کردن اون قفل رو هم به بقیه یاد میدن و شما میتونید پکیج خاصی (که بهشون میگن Custom ROM) رو روی گوشیتون داشته باشید.

کارخانه های سازنده گوشی ها معمولا تنبل هستن و وقتی نسخه ی جدیدی از آندروید میاد خیلی حال ساختن مجدد اون پکیج رو ندارن! شاید هم درگیر ساختن پکیج برای گوشی های جدید هستن و خلاصه خیلی طول میکشه تا بالاخره آپدیت رسمی برای یک گوشی از آخرین نسخه آندروید بیاد.

ولی اون هکرها زرنگ، با حوصله، خلاق، باهوش و باحال ان! به همین خاطر همیشه Custom ROM های خوب تر، سریعتر، سبک تر و به روزتر پیدا میشه.

حالا اگه شما آندروید به روزتر و بهتری میخواهید باید از اون قفل ها رد بشید و با نصب یه Custom ROM علاوه بر احساس رهایی از چنگال یه شرکت تجاری به آغوش یه هکر مهربان پناه ببرید. برای اینکار باید اول از همه اون قفل هایی که گفته شد رو باز کنید که این کار گارانتی گوشی شما رو از بین میبره و ممکنه خطرناک باشه(چون شرکت های تجاری بدجنس ان و فقط به فکر پول هستن!) بعد از باز کردن اون قفل ها پکیج مخصوص گوشی خودتون رو از سرورهای یه هکر محترم و دوست داشتنی دانلود میکنید و نصب میکنید و آندروید بهتری خواهید داشت.

منم اضافه کنم که مشهورترین کاستم رام ها مال ساینوژن هستن و از طرفی هم استدلال شرکت های فروشنده گوشی اینه که مگه چند درصد براشون آپدیت کردن گوشی مهمه؟ و چند درصد هستن که یک گوشی خریدن و دوست دارن همونطور که دیروز کار می کرده امروز هم کار کنه؟ احتمالا هفتاد درصد آدم ها یک گوشی خریدن که یکسری منو داره و دارن باهاش کار می کنن و جا افتادن باهاش و علاقه خاصی ندارن چهارصد مگ دانلود کنن و بعد آپدیتش کنن و یک چیزهایی اش عوض بشه و شاید چند تا باگ هم پیدا کنه (: واقعا هم حرف بدی نیست. البته جنبه منفی هم کاملا تو چشم می زنه: تلاش شرکت ها برای بستن گوشی هاشون و دیگه آپدیت نکردنش تا اون درصد گیک هم مجبور باشن هی چیز بخرن و مصرف کنن و مصرف کنن.