برچسب: سیاست

هر جنگی از نظر من سودجویی یکسری سیاستمدار است و پولدارتر شدن چند نفر آدم و رنج یک جمعیت عظیم و کشته شدن یکسری سرباز. درسته که همیشه به ما گفته شده هر جنگ یک طرف خوب داره و یک طرف بد ولی واقعیت اینه که هر کدوم از دو طرف فکر می کنن طرف خوب هستن و وارد یک جنگ مقدس شدن. هیچ کس نمی گه «ما اومدیم سرزمین فتح کنیم و منابع به دست بیاریم» بلکه همه پشت کلی شعار قایم می شن.

اینها رو گفتم که بگم جنگ از نظر من نه قشنگه نه خوب. پیش می یاد و به سود یکسری است ولی در نهایت رنج آوره و ناراحت کننده و ناشی از حماقت انسان‌ها. تنها دلیلی که ویدئوی زیر رو می ذارم اینه که چیزیه که اکثرا ندیدیم ولی بازیش کردیم. توی این ویدئو شاهد درگیری آمریکا و طالبان در افغانستان هستیم که توش سرباز آمریکایی چهار بار تیر می خوره که البته با توجه به زره قوی، چیزیش نمی شه. سربازها رفتن برای جمع آوری اطلاعات جنگی از یک ده که با تیربار / مسلسل بهشون حمله می شه. این یک نفر بلند می شه تا جواب تیربار رو بده که بقیه سربازها بتونن آرایش جنگی بگیرن یا چنین چیزی. تصاویر از ویدئوی روی کلاه این سرباز ضبط شدن و این فوق العاده شون کرده. به شکل عجیبی شبیه چیزی هستن که ما توی بازی های کامپیوتری Firs Person Shooter می بینیم. اینش واقعا دیدن داره. بخصوص عوض کردن خشاب.

پی.نوشت. تو جامعه شناسی جنگ می گیم جنگ یک جایی از نظر کیفی تغییر کرد: با پیشرفت مخابرات! قبلن فرمانده‌ها مجبور بودن جلوی سربازهاشون بایستن و فرمان بدن و اگر قرار بود کسی کشته بشه فرمانده هم اونجا بود ولی حالا انواع فرمانده‌ و رییس و ژنرال و رییس جمهور و غیره می شینن توی قصرشون و مثل شطرنج با سربازها بازی می کنن بدون اینکه ریسکی بکنن یا رنجی ببرن. احتمالا اگر هنوز قرار بود رییس هر کشوری شخصا توی میدون جنگ و عملیات و غیره جلوی نیروهای که برای جنگ بسیج کرده ریسک مردن داشته باشه، جنگ‌های کمتری در می گرفت.

پی.نوشت.۲. نگران نباشین (: ما در امن‌ترین دوره تاریخ هستیم. کمترین جنگ ها رو داریم و کمترین گرسنگی و غیره و غیره. درسته که اخبار بد زیاده ولی کلیت بشریت کمی معقول‌تر شده و در مقایسه با ادوار قدیم، بیشترین دموکراسی و قانون رو داریم و بالاترین سطح رفاه و امنیت و غیره و غیره رو.

به گزارش الجزیره، حکومت ایران کشتار پریروز مردم سوریه رو محکوم کرده و درخواست کرده که «مسببین»‌ این «حرکت تروریستی» پیدا و مجازات بشن.

ظاهرا بعد از سال ها حکومت بدون انتخابات آزاد، تخریب مسجد، قتل عام مردم، حمله با تانک به شهرها و گلوله باران و شکنجه و مثله کردن و … بالاخره شوری آش باعث شده دوستان فاز «چیزی نشده که» رو وا بدن و حداقل برن سراغ اینکه «بدجنس ها دارن خودشون رو می کشن که برادر بشار اسد و حزب دوست و برادر بعثی اش رو بدنام کنن».

حداقل الان دیگه حرفمون یکی شده: عامل کشتار و شکنجه و بدبختی مردم باید مجازات بشه.

یک زمانی بود که جنگ سرد فعالیت های ابرقدرت ها رو شکل می داد – مثلا باعث می شد کلی پول خرج کنن تا زودتر از جو زمین خارج بشن. جنگ جهانی تموم شده بود و بلوک شرق و غرب باید ثابت می کردن که کی پیشرفته تره. یکطرف یک کشور بزرگ و فقیر و تنها بود که با تمام قوا تلاش می کرد صنعتی بشه و پیشرفت کنه و تازه تونسته بود با سی سال کار خودش رو به کشورهای رده اول دنیا برسونه و یک طرف سرمایه داری آمریکا که آهسته و پیوسته پیش اومده بود و نمی ترسید اعتراف کنه که بیکاری براش مفیده، جنگ براش مفیده و مشکلی با استثمار نداره و تنها مشکلش وقتیه که کسی سود رو پایین بیاره.

در اوج این جریان ماه قرار داشت. کی زودتر به ماه می رسه؟ رفقای روسی اول موجود زنده به فضا فرستاده بودن (یک سگ) و اول انسان به فضا فرستاده بودن و فقط مونده بود اول به ماه برسن. قدم قبل از اینکار، گذاشتن کارت ویزیتی روی ماه بود و چه کارت ویزیتی بهتر از این توپ که الان یک نمونه مشابه اش در موزه کسموسفر کانزاس موجوده:

این توپ با سفیه لونا۲ پرتاب شد و اولین جسم ساخت انسان بود که به سطحی به جز سطح زمین برخورد کرد. این توپ تبلیغاتی از قطعاتی ساخته شده بود که روی تک تکشون حروف اول اسم اتحاد جماهیر شوروی و سال ۱۹۵۹ حک شده بود و درست بعد از ورود لونا۲ به محدوده ماه، از اون جدا شد و بعد هم قطعه قطعه. این قطعات الان روی ماه پخش هستن تا اثباتی باشن بر پیروزی خلق (:

روسیه خیلی خوب پیش رفت ولی بعد جنگ سرد رو به ماشین لباسشویی و آدامس و مدادرنگی و حق انتخاب رابحه صابون و غیره باخت.

چند بار قبلا در مورد ماجرا حرف زدم: مایکروسافت طرحی داره تا بوت کامپیوترها رو محدود کنه به سیستم عامل‌های خاص. در صورت اجرای این سیستم که بهش UEFI گفته می شه، کامپیوتر فقط به سیستم‌عامل‌هایی که مجوز داشته باشن اجازه نصب شدن روی پی سی رو می ده و به عبارت دیگه ما دیگه حق نخواهیم داشت هر سیستم عاملی که دوست داریم روی هر کامپیوتری که می خریم نصب کنیم.

برای آگاهی بخشی در این مورد،‌ مقاله زیاد نوشته شده و تو پادکست‌ها هم حرف زدیم اما الان سازمان FSF یک مسابقه هم پیشنهاد کرده: طراحی کاریکاتور.

تا تاریخ ۱۷ مارس فرصت دارین کاریکاتورهایی که طراحی کردین (و مجوز آزاد دارن) رو به campaigns@fsf.org ایمیل کنین. من که شخصا تلاش می‌کنم یک چیزی درست کنم.

تا من سعی می کنم کاریکاتور بکشم، پیشنهاد می کنم این تومار اینترنتی رو هم امضا کنین که به تولید کننده‌ها می گه که تضمین کنن که کاربران خواهند تونست نرم افزارهای آزاد رو روی سیستم‌هاشون نصب کنن؛ احتمالا از طریق غیرفعال کردن گزینه بوت امن مایکروسافتی از داخل بایوس.

---

ربط کاریکاتور؟ من باید آزاد باشم و با آزادی حق انتخاب داشته باشم و از طریق حق انتخاب بگم چی می خوام چی نمی خوام. اینکه یکی دیگه بگه من چی لازم دارم و بعد حق انتخاب من رو بگیره و آزادی من رو سلب کنه تا اون چیز رو بهم بده، راه اشتباه است. این مسیر اشتباه رو هم رفقای کمونیست مدل شوروی و چین و غیره رفتن که مثلا سعی کردن بهداشت رو با گرفتن آزادی آدم ها تقسیم کنن و هم اونهایی که فکر کردن اخلاقیات آدم ها نیازمند نگهبانی شخص اونهاست و باید با گرفتن آزادیشون اونو تضمین کنن و هم مایکروسافت که الان داره سعی می کنه با محدود کردن آزادی کاربران، اونها رو امن نگه داره.

از دو تا آدم نقل قول بیارم و خلاص.

اولی دکتر عبداللهی با همه خاطرات خوبش که سر کلاس جامعه شناسی می گفت

راه عدالت باید از آزادی بگذره. مردم باید آزاد باشن تا عدالت رو انتخاب کنن. عدالت تحمیلی، دیکتاتوری می شه.

و دومی هم از بنجامین فرانکلین (از پایه گذاران آمریکا) که گفته

آنانی که آزادی را برای امنیت قربانی کنند، لیاقت هیچکدام را ندارند.

چند وقت پیش از آمریکا گفتم و اینکه ظاهرا توسط مخالفین اصولا درک نشده و فکر می کنن آمریکا مرکز جهان شده چون بهتر از ما سرکوب کرده و خاموش کرده و بهره کشی کرده. دوستان اصلا اینطور نیست.. آمریکا یک سیستم سرمایه داری پیشرفته و پیچیده است که مرکز جهان شده چون مدرنتر سرکوب و بهره کشی کرده که در نتیجه هم لذتش بیشتر بوده هم دردش کمتر.

آمریکا اوج سرمایه داری است. توش پول حرف اول رو می زنه، اینطوری نیست که چند نفر «رییس آمریکا» باشن و تصمیم بگیرن شرکت ها چیکار کنن که باعث تحقیر بقیه بشه یا هالیوود چه فیلمی بسازه که توش فلان سیاست عجیب نهفته باشه.

آمریکا ترکیبی از شرکت‌های عظیم است. شرکت های بزرگی که شدیدا در هم تنیده شدن و فقط هم به دنبال سود هستن. دولت چیزیه بالای اینها اما برآمده از اونها. مردم هم با خوشحالی دولت رو انتخاب می کنن چون اکثریتشون حرف اولشون پوله و این شرکت ها و هر چیزی که رسانه ها روش مانور بدن. دولت اصلا چیزی نیست که بخواد کل اقتصاد رو بچرخونه یا فرهنگ رو کنترل کنه یا از اینجور هنرها. دولت چیزیه برای پیش بردن چیزهایی که شرکت‌های دیگه دوست ندارن سراغش برن (مثلا مدارس مجانی) یا حفظ یک قدرت مرکزی برای برقراری تعادل در بین این شرکت ها وقتی این تعادل به هم می خوره.

بهانه این نوشته این عکسه:

فتواستریم رسمی کاخ سفید روی فلیکر. توی کشور ما فلیکر فیلتر است چون خطرناکه احتمالا اما توی کشور مرکز دنیا، کاخ سفید حاضره مثل یک مشتری ساده روی فلیکر یک اکانت بخره و عکسهاش رو اونجا آپلود کنه. بحث اینه که اگر دولت بخواد سایت شخصی عکس خودش رو راه بندازه، باید جوابگوی مردم (شرکت ها) باشه که چرا پول بیخودی حروم می کنه در حالی که میتونه به یک شرکت سود برسونه.

همین جریان رو توی یک کشور دیگه تصور کنین و ببینین چقدر ممکنه مثلا دفتر ریاست جمهوری یک فتواستریم داشته باشه که روزانه عکس های رییس جمهور رو روی یکی از سرویس های عکس خصوصی آپلود کنه. جایی که رییس جمهور هم با پرداخت هشت دلار در ماه، مثل بقیه شهروندان سرویس یک شرکت خصوصی رو استفاده می کنه.