امروز سالگرد توقف اجرای نمایشنامه فنتستیکز است – بعد از ۴۲ سال و بعد ۱۷۱۶۲ اجرا. این نمایشنامه طولانی ترین نمایشنامه موزیکال تاریخ است و چندین نسل از هنرمندها توی اجراش مشارکت داشتن و الهام بخش خیلی از اجراهای دیگه شد. فنتستیکز صحنه‌هایی ساده و گروه موسیقی‌ای کوچیک داره و علاوه بر آمریکا در ۶۷ کشور دیگه اجرا شده و تا سال ۲۰۱۰ تخمین زده می شه که سرمایه گذارهاش به درآمدی معادل ۲۴۰ برابر هزینه اولیه رسیده باشن.
این اتفاق چرا می افته؟ دلایل بسیار متنوع است اما اینجا می خوام به کپی رایت اشاره کنم. نویسنده و آهنگساز و نوازده از اینکار امرار معاش می کنن و سرمایه گذارها پولدار می شن و خود شو دلیلی می شه برای هزاران نفر دیگه که دست به تولید محصول فرهنگی بزنن. این رو مقایسه کنین با یک تولید کننده موسیقی در کشور خودمون که بعد از رد شدن از سانسور و غیره خیلی هنر کرده اگر بتونه هزینه هایی که کرده رو در بیاره.
به خاطر همه این بهانه ها و به خاطر استارت خوب موضوع با مطلب طولانی و خوب سالار با عنوان قانون کپی رایت و فرهنگ رعایت آن، می خوام دعوت کنم که یک هفته در این مورد بنویسیم و دیدگاه هامون رو در مورد کپی رایت بگیم. خیلی چیزها هست که باید در موردش حرف زده بشه. چیزهای زیادی هست که جامعه اصولا نمی دونن (مثلا مورد داشتیم که می گفته فتوشاپش ناقض کپی رایت نیست چون خودش سی دی اش رو از پایتخت خریده) و چیزهای زیادی هست که نخبه‌ها لازمه در موردش حرف بزنن (مثلا این گزاره که کپی رایت باعث اعتلای فرهنگه).
پس این هفته دعوت هستین به مهمونی کپی رایت و خوشحال می شم اگر ازش چیزی نوشتین، برام بفرستین یا همینجا کامنت بذارین که اضافه کنم به لیست مطالب.