ایران – برگه 50

آذرباییجان

فاجعه بدی بود و تاسف برانگیز که ما باید اینهمه کشته بدیم. کار مفید بکنیم براشون. سرازیر شدن به آذرباییجان مفید نیست و یک پله بالاتر از لایک فیسبوک است. وقتی کسی بره آذرباییجان که اینکاره نباشه فقط دست و پا گیر می شه و یک وعده غذایی و یک سرپناه رو برای خودش مصرف می کنه.

اگر واقعا دوست دارین کار مفید بکنین پول کمک کنین (مشخصه به سیستم های مورد اعتماد) ، کمک جنسی بدین (مشخصه به سیستم های مورد اعتماد) و از همه مهمتر آماده باشین برای آینده. هم برای خودتون و هم برای بقیه. به جای جو گیر شدن در این لحظه سیستمی بریزین برای کمک های آتی که دفعه بعد اگر چنین چیزی شد یک نیروی مفید باشین. از همکاری داوطلبانه با هلال احمر تا برنامه ریزی برای زیرساخت های مواقع بحران.

رادیو گیک شماره ۱۴ – نفوذ تکنولوژی

به نظر خودم این یکی از رادیوگیک های خوب است. پر از انسان های باحال و اخباری از سطح و عمق دنیای گیک ها. با بخش آخری که توش اریک اشمیت در مورد نفوذ تکنولوژی و فروریختن فایروال بزرگ چین حرف می زنه.

توضیح: ضبط قبل از زلزله آذرباییجان بوده. تسلیت می گم و امیدوارم کار مفیدی بکنیم (کمک نقدی، جنسی به کسانی که دارن می رن، دادن خون)

رادیویی برای کسانی که تکنولوژی براشون فقط تلاش دائمی برای خوندن و حفظ اینکه فلان مدل فلان چیز فرقش با فلان مدل بهمان چیز چیه و تو بازار چنده و شایعه اینکه قراره کی مدل فلانترش بیاد نیست و ترجیح می‌دن یک پله عمیق تر بشن و تو تقاطع تکنولوژی و جامعه، دغدغه‌های انسانی‌شون رو مطرح کنن. رادیو گیک برای گیک های سرگردان در تقاطع جامعه و تکنولوژی.

[audio:http://jadi.net/audio/jadi-net_radio-geek_014_nofooze_ettelaat.mp3]

یا از اینجا دانلود کنید و اگر به دلیلی نامشخص، کشورتان رادیوگیک را سانسور می کند، از جای دیگه اونو بگیرین یا به احترام آزادی نسخه OGG اون رو دریافت کنین.

آرس اس اس رادیو گیک

رادیو گیک در آیتونز

اخبار

به بیگاری گرفتن زندانی‌ها و اخراج کارگران
توی جنوب ولز یک کال سنتر هست به اسم بیکامینگ گرین. این کال سنتر در یک برنامه دولتی قبول کرده که زندانی‌های یک زندان رو به محیط کارش بیاره تا با روزی ۳ پوند حقوق کار کنن و کار یاد بگیرن اما ظاهرا بعد از شروع این برنامه از جریان خوشش اومده و با اخراج کارمندهاش همین زندانی‌ها رو با حقوق روزی ۳ پوند نگه داشته. این حقوق شش درصد حداقل دستمزد کشور است. قابل یادآوری است بندهای زندان خودمون که توش کلا کسی حقوق نمی گیره و یکسری از زندانی ها با گرفتن حقوقی که منطقا باید جزو حقوق اولیه شون باشه (مثلا تلفن) کارهایی که منطقا افراد باید براش حقوق بگیرن رو بر عهده دارن.

سایت قاچاق مواد مخدر و سود ۲۲ میلیون دلاری
یک تحقیق جدید در مورد سایت سیلک رود که سایتی است برای فروش مواد مخدر غیرقانونی می گه این سایت در سال حدود ۲۲ میلیون دلار فروش داره. اکثر این فروش از طریق بیت کوین و تور انجام می شه تا قابل ردگیری نباشه. بنا به این تحقیق تعداد فروشنده های این سایت در شش ماه گذشته از ۳۰۰ به ۵۵۰ افزایش پیدا کرده؛ فروشنده هایی که هر چیزی از کوکائین تا اکستازی رو آنلاین می فروشن. همچنین این افزایش باعث شده درآمد گردانندگان سایت از کمیسیون معاملات از روزی ۲۵۰۰ دلار به روزانه ۶۰۰۰ دلار برسه. شیوه کار این تحقیق یک کراولر بوده که هر روز همه سایت رو یکبار می چرخه و از روی فیدبک ها و قیمت های پیشنهادی، درآمد کلی سایت و از روی اون درآمد گردانندگان به خاطر کمیسیون ۶.۲۳٪ی شون رو حساب می کنه.

دریافت خدمات پیشگیری از بارداری رایگان برای زنان آمریکایی
توی ماه آگوست هستیم و اول آگوست روز جشن ۴۷ میلیون زن آمریکایی با بیمه خصوصی است که حالا می تونن بدون پرداخت هزینه اضافی به خدمات پیشگیری از بارداری دسترسی داشته باشن. البته بر اساس این قانون که جدیدا تصویب شده، شرکت های بیمه می تونن بگن که ارزونترین برند هر کدوم از روش های پیشگیری رو تقبل می کنن ولی کماکان این یک قانون عالیه که همچنین تست های پاپ اسمیر (برای پیش-تشخیص سرطان) و ماموگرام و سرویس های مربوط به خشونت خانگی و بارداری رو هم به شکل کاملا رایگان پوشش می ده.

تست دوپینگی که تقلب هشت سال پیش رو آشکار کرده
حالا که بحث پزشکی است و المپیک هم داغه اینم بگم (: نیوساینتیست گزارش می ده که پرتاب کننده چکش بلاروس یعنی ایوان تسیخان این هفته از کمپ المپیک اخراج شده چون مشخص شده که هشت سال قبل توی المپیک آتن دوپینگ کرده بوده. نکته جالبش برای من این بود که چطور بازی موش و گربه جریان داره و متقلب ها هی داروهایی می سازن که می تونه از تشخیص داده شدن فرار کنه و از اونطرف ازمایش کننده های دوپینگ چطوری باید هی تلاش کنن که تکنیک های جدید رو کشف کنن و داروهاش رو برملا. طبق قانون فعلی کمیته بین المللی المپیک، زمان نگه داشتن نمونه های مربوط به دوپینگ هشت ساله و در صورت کشف شدن تخلفی در طول هشت سال گذشته، اعمال قانون می شه. یکی از تکنیک های زیر نظر گفتن آدم ها هم چیزی است به اسم پاسپورت بیولوژیک که فعالیت های زیستی ورزشکارها رو زیر نظر می گیرن تا وضعیت های غیرنرمال اون رو ببینن. ظاهرا دارویی که این به اصطلاح ورزشکار استفاده کرده بوده دارویی بوده که تعداد گلوبول‌های قرمز خون رو افزایش می ده و روش کشفش هم در همین دوره برای اول بار معرفی شده و روی نمونه‌های قبلی هم تست شده و تقلب این پرتاب کننده چکش در هشت سال قبل رو آشکار کرده.

کی کی رو می خره؟ اینتل نوکیا رو؟
بحث بخربخر که داغه. همه دارن می گن کی قراره نوکیا که به گل نشسته رو بخره. یکسری شایعه هست (مثلا می گفتن لنووو ممکنه بخره و ..) ولی مستقل از شایعه اگر بخوایم بحث فنی بکنیم یکی از شرکت های خوب برای اینکار اینتل است. اینتل لازم داره حضور پروسسورهاش توی موبایل ها رو زیاد کنه. در حال حاضر اکثر تولید کننده های بزرگ (اچ تی سی، سامسونگ و اپل) دستگاه های موفقشون رو توی بازار دارن و روی همون ها هم ادامه می دن و احتمالش کمه که به این راحتی ها حاضر بشن از آرم به سراغ اینتل بیان.

تنها تولید کننده جدی که فعلا از اینتل استفاده می کنه اینتل در حال سقوط است که البته تجربه تلفن اینتلی موفق و خوبی با میگو هم داشته و الان هم رابطه خوبی با مایکروسافت داره و قراره به شکل جدی تولید کننده گوشی های ویندوز هشت باشه.

در حال حاضر کاملا معقوله بگیم که اگر اینتل می خواد با تسلط مطلق پروسسورهای آرم در بازار موبایل مقابله کنه، باید شدیدا نوکیا رو تقویت کنه و در شرایط فعلی نوکیا اصلا عجیب نخواهد بود اگر این «تقویت» به معنی خریدن یا سرمایه گذاری جدی در شرکت باشه.

در اعماق

هکرهای «دروغ‌گو»ی دفکن

در کنفرانس اخیر دفکن که اکثر هکرهای بزرگ دنیا توش شرکت دارن یک غرفه جدید اضافه شده: یک اتاق ساوند پروف که هکر توش می شینه و بیست دقیقه فرصت داره تا به یک جای مهم زنگ بزنه و با تلفن اطلاعات بسیار مهمی رو ازشون بگیره. در یک نمونه شخصی که خودش رو گری دارنل معرفی می کنه به یک شعبه وال مارت زنگ می زنه و توی بیست دقیقه نه فقط اسم تمام ساب کانتراکتورها که حتی مدل کامپیوترها و انتی ویروس و غیره رو هم به دست می یاره و مدیر فروش رو هم مجاب می کنه که توی یک سایت که بهش می گن لاگین کنه و یکسری فرم رو پر کنه.

صحبت در مورد مهندسی اجتماعی و کوین میتنیک و اینکه اینهمه در مورد امنیت هی می رن سراغ هزینه های سنگین فایروال و .. بدون دان کامون سنس به کارمندها. در همین هک هاا، فدکس، وریزون، تارگت، سیسکو، هیولپ پاکارد و ای تی اند تی هم هدف قرار گرفتن.

بعد از هک تاریخی، اپل ریست تلفنی پسورد رو متوقف کرد
می دونیم که وایرد یکی از بهترین سایت‌های تکنولوژی است و اخیرا هم اکانت اپل یکی از نویسنده‌های مهمش هک شد. شیوه هک رو هم همین الان گفتیم: مهندسی اجتماعی. کافیه زنگ بزنین اپل (کافی بود!) و با دادن اسم صاحب اکانت، ایمیلش، آدرس پستی اش و چهار رقم آخر کردیت کارتش پسورد رو عوض کنین. اپل بعد از اون هک مشهور یکی از مشهورترین نویسنده های یکی از مشهورترین سایت ها تصمیم گرفته فعلا ریست پسورد از طریق تلفن رو متوقف کنه تا بعدا در مورد اون تصمیم بگیره. اتفاق مشابهی برای آمازون افتاده و اونها هم فعلا شرایط ریست کردن پسوردشون رو سخت تر کردن. این خبر رو یک کارمند اپل که خواسته ناشناس بمونه به وایرد گفته و تلفن به اپل برای ریست کردن و اجتناب کارمند جواب دهنده هم اونو تایید کرده.

ایلینویز اول ایالت با این قانون: کارفرما حق نداره از شما پسورد شبکه های اجتماعی تون رو بگیره

فرض کنید رفتین سر کار و طرف می گه برای استخدام باید پسورد فیسبوکتون رو به کارفرما بدین تا روابط شما رو چک کنه. حتی ممکنه این درخواست شامل پسورد هم نباشه و فقط اکانت های شما رو بخوان. این درخواست به نظر مسخره می یاد ولی اگر واقعا بشه چیکار می کنین؟ می دین و استخدام می شین؟ نمی دین و استخدام نمی شین؟ هر دوش مسخره و تحقیر کننده است. برای جلوگیری از این شرایط قانونگذارها دست به کار شدن. در حال حاضر قانون ۳۷۸۲ خلوت شخصی در اینترنت ایالت ایلینویز جلوی اینکار رو گرفته. این قانون می گه هیچ کارفرمایی حق نداره در پروسه استخدام یا بعد از اون از کارمندان درخواست شناسه یا پسورد شبکه های اجتماعی شون رو بکنه.

آقامون وز: اسکناس دو دولاری چپ کرده می فروشه

اگر وز رو نمی شناسین ولی جابز رو می شناسین بدونین که گول رسانه های بزرگ رو خوریدن و مثل یک الوار دارین در جهت رودخونه پیش می رین. استیو وزنیاک که یک هکر و مهندس برای عمره، اسکناس های دو دلاری خودش رو چاپ کرده و هر چهار تاش رو پنج دلار می فروشه. لینک مطلب رو نگاه کنین برای ویدئو و مصاحبه اش. عالیه. هیچ کار غیرقانونی ای انجام نشده: یک نفر گیک اسکناس های دو دلاری طراحی کرده و با بهترین کاغذ ممکن چاپش کرده و اونها رو می فروشه. هر اسکناس دو دلاری برای خودش سه دلار در اومده و تازه اونها رو کمتر از قیمت واقعی می فروشه ولی تا وقتی فان هست.. زندگی باید کرد.

شلیک موفق اولین تفنگ ساخته شده با یک پرینتر سه بعدی

بعله.. درست شنیدین. طرف توی خونه اش با پرینتر سه بعدی یک تفنگ سه بعدی پرینت گرفته و باهاش یک گلوله شلیک کرده! هفته پیش هم این خبر رو داشتیم که یک هکر با پرینتر سه بعدی کلید برای دستبندهای سه بعدی پرینت گرفته! البته خبر کمی اغراق آمیز گفته شد… در اصل طرف همه تفنگ رو پرینت نگرفته بلکه فقط بدنه اصلی تفنگ رو پرینت گرفته و بقیه اجزا رو از مغازه خریده و توی اون گذاشته اما قابل توجه است که از نظر قوانین آمریکا تنها بخشی از تفنگ که دولت روش کنترل داره همون بخش بدنه است که شماره سریال روش می خوره و باید مشخص باشه هر کس اونو از کجا خریده و متعلق به کیه (چیزی شبیه به شماره سریال ماشین).

سازنده که از اسمHaveBlue استفاده می کنه گفته نقشه های تفنگ رو از سایت ها گرفته و با یک پرینتر اونها رو با پلاستیک مقاوم پرینت کرده و تفنگ خودش رو ساخته و از این طریق هیچ قانونی رو هم نشکسته. اون با تفنگش تقریبا ۲۰۰ گلوله موفق شلیک کرده. حیوونکی دولت های در حال انقراض (:

تبریک ها و تقبیح ها

یک تبریک می گیم به همه ورزشکاران خوبمون. بخصوص به آزاده هاشون که مثل تختی حاضر نیستن سرشون رو جلوی شاه خم کنن.

تبریک بعدی رو هم می گیم به ناسا که مریخ نورد کنجکاوی اش رو روی مریخ فرود آورد.. رباتی با ۳.۵ میلیون خط کد سی و اسکریپت های تستی به زبون پایتون.

تبریکی هم داریم برای هارودز که اولین مغازه اسباب بازی فروشی مستقل از جنسیتش رو باز کرده. اسباب بازی فروشی ای که به آدم ها و بچه ها حق انتخاب می ده و سعی نمی کنه بکنه تو حلقشون که چطوری باید رفتار کنن

همه تبریک ها رو گفتیم، تبریکی هم بگیم به شرکت معظم نوکیا که اخیرا لاک صورتی همرنگ با گوشی های صورتی لومیا ۹۰۰ رو توط شرکت دوالیتی کاسمتیک عرضه کرده. البته در یک برنامه تبلیغاتی یکروزه.

بخش آخر

نفوذ تکنولوژی و اطلاعات در چین در نهایت فایروال بزرگ چین را فرو خواهد ریخت و تی باعث باز شدن فضای سیاسی آن کشور خواهد شد. این را اریک اشمیت – چیرمن گوگی می گوید.

اشمیت که پارسال از مدیرعاملی گوگل استعفا داد هنوز عضو هیات مدیره و سخنگوی آن شرکت است. او در دنیا اینطرف و‌آنطرف می رود و کشورهایی را کشف می کند که گوگل می‌تواند در آنها بازارش را گسترش دهد. او را حالا «سفیر گوگل در جهان» می‌نامند و این مقاله در مورد حرف هایش در چند هفته قبل با The Cable است.

او می گوید «من معتقدم که در نهایت سانسور شکست می خورد. چین تنها دولتی در جهان است که به شکل فعال و دینامیک درگیر سانسور است و از این مساله خجالت هم نمی کشد» (نگران نباشین ).

اشمیت معتقد است که وقتی رژیم سانسور چین فرو بریزد، نفوذ اطلاعات در آن کشور باعث آزادی‌های بیشتر سیاسی و اجتماعی‌ای خواهد شد که به شکل پایه ای ماهیت دولت و رابطه آن با شهروندان را تغییر خواهد داد.

«من شخصا معتقدم که نمی شد با اینطور رفتارها به سمت یک جامعه دانش محور جدید رفت و فکر می کنم اکثر گوگلی‌ها هم با من موافق باشند. سوال طبیعی این است که چه زمانی چین تغییر خواهد کرد و کسی جوواب این را نمی داند اما در دوره زمانی به اندازه کافی طولانی من بدون شک معتقدم که چنین رژیمی به پایان کارش خواهد رسید».

به گفته اشمیت چین فعالیترین دولت جهان در سانسور و خرابکاری‌های اینترنتی است. گوگل و چین از ۲۰۱۰ که گوگل اعلام کرد دیگر حاضر به سانسور نتایج جستجو در آدرس google.cn نیست به سردی گرایید. آن خبر با حملات گسترده به آدرس های جیمیل ادامه پیدا کرد که فعالان حقوق بشری چینی را هدف گرفته بودند. جواب گوگل به اینکار – که احتمالا از سمت دولت چین انجام شده بود – تلاش برای دادن آگاهی و ابزار ضد هک به کاربرانش بود از جمله پیام‌های هشداری که در صورت احساس عملیات مشکوک در مورد یک اکانت، به صاحب اکانت می‌داد. البته گوگل اعلام کرده که این فعالیت‌های علیه هیچ دولتی نیست و تنها به خاطر وظیفه شرکت در مقابل مشتریانش انجام می‌شود.

«ما اعتقاد داریم که باید کسانی که از آزادی بیان دفاع می‌کنند را حمایت کنیم. شواهد امروز می‌گویند که حملات چین از همه بیشتر برای ایجاد خرابکاری‌های صنعتی و بعد سرقت اطلاعات تجاری است و بعد از آن فعالیت‌های حقوق بشری را هدف گرفته. دولت به وضوح مشغول نقض حقوق بشر مردم است»

گوگل بعد از کشمکش های سال ۲۰۱۰، بخش بزرگی از کارمندانش را از خاک سرزمین اصلی چین خارج و به هنگ کنگ منتقل کرد اما هنوز هم صدها مهندس در آن کشور دارد که روی سرویس‌های تبلیغاتی کار می کنند. البته دولت چین هر کاری که می تواند را می کند تا دسترسی به سرویس های گوگل را برای شهروندانش مشکل کند مثلا ممکن است کاربران در صورت تلاش برای رسیدن به یکی از سرویس های گوگل نه با صفحه سانسور روبرو شوند و نه جواب بگیرن و فقط منتظر بمانند و منتظر بمانند (اشنا نیست؟ گفتم که ما دم چین هستیم).

اشمیت اضافه می کند که «ما با کشورهای بسیاری طرف هستیم که رژیم های سانسور بسیار فعال دارند ولی هنوز نتوانسته‌اند اینترنت را سانسور کنند. آن‌ها تلفن‌ها را شنود می‌کنند، تلویزیون را در کنترل خودشان دارند، روزنامه‌ها را قبل از چاپ بررسی می‌کنند و در ان کشورها بسیار سخت است که در جایی به جز اینترنت نظرات مخالف آنچه حکومت می خواهد را شنید و خواند پس می توانید تصور کنید که چرا تا این حد از آن هراسناک هستند و اگر در سانسور ناموفق باشند چه اتفاقی می افتد» و با مثال زدن یکی از کشورهای این دور و بر می گوید که اگر در یک حکومت مردم اطلاعات زیادی از شرایط داشته باشند و دولت نتواند جواب سوال هایشان را بدهد، آن کشور … باشه باشه (((: آن کشور خیلی گل و بلبل است (:

همه چی خوبه همه چی خوبه همه چی خوبه! چراغارو خاموش کن! حالا وقت دروغه… بگو همه چی خوبه

موسیقی

چراغا رو خاموش کن

آیا جایی هست که قدر بدونن؟

این مطلب مدت ها است که قراره نوشته بشه. چون مدت ها قبل یک دوست خیلی عزیزم ازم پرسیده:

من سالهاست که وبلاگت رو می خونم و از طرفدارای پر پر و پا قرصشم. طرز نوشتن و بیانت حرف نداره. خیلی وقت ها پیش میاد که بعد از هفته ها یا حتی ماه ها برمیگردم و بعضی از مطالبت رو می خونم. مثل پست «چیزهایی که در مدرسه یاد نمی دهند» که دو باری خونده بودمش و برای بار سوم امروز خوندم.

…

سوالی که برام پیش اومده اینه که آیا واقعا باید هر روز به خودت اون قوانین رو تکرار کنی و بمونی و بجنگی به قیمت به تحلیل رفتن زمان، سلامت روح و جسم و توانایی هایی که می تونی شکوفاشون کنی اما فرصتی برات نیست، یا که نه، شرایط مطلوب تری هم یه جایی ممکنه پیدا بشه؟

تو تجربه ای که در کار با شرکت های خارجی دارم، دستم اومده که همچین جاهایی هستن که قدر بدونن و احترام بذارن و البته به نظرم شاید بی عدالتی هم نباشه اگر وقتی کاری رو درست انجام نمی دی، رفتار خوب دریافت نکنی، اما وقتی کارت به بهترین نحو ممکن انجام می شه، آیا بازم باید رفتار زشت و بد ببینی؟

متاسفانه جواب من خیلی دلگرم کننده نیست. شرکت ها بهتر و بدتر دارن ولی چیزی به اسم شرکت قدردان خوب مهربون باشعور قابل وفاداری دوستانه فلان فلان وجود نداره. دلیلش هم ساده است: سرمایه داری. هدف سرمایه داری شکوفا کردن انسان ها نیست بلکه کسب سود بیشتره.

ما توی عصری توی کره‌ای زندگی می کنیم که سیستم تولیدش سرمایه داری است. شاید کشورها اسم خودشون رو بذارن «جمهوری خلق» یا «جمهوری اسلامی» یا هر چیز دیگه ولی در نهایت چیزی که کشورها و در سطح بالاتری کل سیاره رو می چرخونه سرمایه داری است. سرمایه داری یعنی کسی که سرمایه داره قوانینی رو وضع می کنه برای بیشتر کردن سرمایه اش و اگر هم این وسط یکی دلش برای بقیه بسوزه و سعی کنه مهربونتر باشه یا مثلا خدمات بیشتری بده یا کار کمتری بکشه یا هر چی، سریعا توسط شرکت هایی (یا در سطح کلان بخونین کشورهایی) که این «سوسول بازی»ها رو ندارن خورده می‌شه. مثلا شرکت اروپایی فنلاندی من که توش شخصیت آدم ها مهم بود و انسان ها حق داشتن در ابعادی که دوست دارن توش پیشرفت کنن و سفرهاشون کاملا راحت و نسبتا لوکس باشه و … سریعا توسط شرکت چینی رقیب که توش همه باید مثل سرباز کار کنن وگرنه با یکی از اون یک میلیارد و دویست میلیون و خورده ای (که رقم یکان اون خورده‌ای اش برابر جمعیت فنلاند است) جایگزین می‌شن، تهدید می شه و مجبوره اون خدماتش رو قطع کنه.

البته نه اینکه همه جا مثل هم باشه و همه جا وحشتناک باشه و اینها. ولی یکسری توهم رو نباید داشته باشیم. مثلا این توهم که در خارج کار راحت تره و توی ایران ما خیلی زحمت می کشیم یا مثلا این توهم ریشه ای تر که می رم یک شرکتی و خیلی مهم می شم و توش به من احترام میذارن و ارزش کارم رو درک می کنن. مشکل این نیست که شرکت ها نفهم هستن، مهم اینه که هدف شرکت ها با هدف ما فرق داره. شرکت ها دنبال حداکثر کردن سودشون هستن و ابتکار و خلاقیت و .. شما معمولا هنر خیلی بزرگی در این جریان بازی نمی کنه. همونطور که گفتم بعضی شرکت ها بهتر هستن چون بهتر میفهمن که یک کارمند راضی می تونه سود بهتری برسونه یا مثلا شرایط کاری بهتر باعث جذب نیروهای بهتر می شه که در نهایت سود بهتری می دن یا مثلا با شعورترهاشون شروع می کنن به جایگزین کردن سیستم هرمی با سیستم‌های ماتریسی که توش شما یک رییس ندارین که بتونه شما رو ناراحت کنه (دو تا دارین که تا حدی با هم تضاد منافع دارن و در نتیجه شما راحت تر زندگی می کنین). اینها شرکت ها رو با هم متفاوت می کنن. به قول سوفیا لورن «پول خوشبختی نمی آره ولی من ترجیح می دم توی یک کادیلاک گریه کنم تا توی یک فولکس». شرکت ها هم با هم فرق دارن. شرکت خیلی جذابی وجود نداره که به شما هم حقوق بده هم توش کاملا خوشحال باشین ولی معلومه که بدون شک بعضی شرکت ها از بعضی شرکت ها بهتر یا با شعورتر هستن اما هیچ تضمینی نیست که در دوران بد اقتصادی، لوس بازی‌های اروپایی رو بذارن کنار تا بتونن با رقبایی که مثل ماشین جنگی کار می کنن، رقابت کنن.

توصیه من؟ اگر واقعا دنبال جایی برای خلاقیت یا پیشرفت چند بعدی یا پولدارشدن یا اینجور چیزها هستین حتما برین سراغ شرکت خودتون یا شرکت‌هایی اونقدر کوچیک که با ورود بهش می تونین صاحبش باشین نه حقوق بگیرش. در غیراینصورت امید بیخودی رو قطع کنین و بدونین که هیچ جای دنیا بر اساس سیستم «قدر دانی از کار خوب»‌ کار نمی کنه. اگر واقعا قرار بود شما برین جایی و خوشحال باشین که دیگه بهتون حقوق نمی دادن (: حالا ممکنه بعضی مزایای خوب وجود داشته باشه یا در دوره هایی از چیز یاد گرفتن یا هر چیز دیگه شاد باشین ولی در کل دلیل اینکه این شرکت ها به آدم ها حقوق می دن اینه که کسی حاضر نیست اون کارهاشون رو داوطلبانه انجام بده. امید بیخودی رو قطع کنین و بدونین که با اینکه شرکت ها خوب و بد دارن ولی همه شون بر اساس منطق «سود»‌ کار می کنن و در یک دنیای پر از رقابت.

خودتون رو هم گول نزنین. نمی تونین یک شرکت خوب شاد درست کنین چون شرکت های خشن بیشتر-از-شما-سود-محور بهتون اجازه نفس کشیدن طولانی نخواهند داد.

اما چاره چیه؟ توصیه بودایی ها رو جدی بگیرین «خواستن رنج است». اگر با این دید می رین به یک شرکت که خیلی باشعور باشه، اشتباه میکنین و چیزی رو می خواین که باعث رنج خواهد شد. در مقابل بدونین که وقتی به جایی می رین برای منافع خودتون رفتین (از چیز یاد گرفتن تا سفر رفتن تا حقوق سر ماه تا …) و به توصیه اولین مدیرخط من آقای شهپر هم گوش بدین: «غر نزنین خودتون رو هم با بقیه مقایسه نکنین. تا لحظه ای که حس می کنین کار کردن در اینجا راتون می صرفه اینجا باشین و اگر فکر کردین به نفعتون نیست، برین. خیلی ساده». موقع پیدا کردن شرکت به چیزهایی که واقعا براتون مهمه (مثلا برای من سفر، دوست خوب، محیط کار جالب، رزومه جذاب در آینده و … مهمتر از حتی حقوق است) توجه کنین و سعی کنین به جایی برین که برای آینده به دردتون بخوره. حس نکنین که بهترین جا رو پیدا کردین و گول زرق و برق سرمایه داری رو نخورین چون پشت ظاهر جذاب بهترین شرکت‌ها، منطق خشک و خشن سود است که کار می کنه.

یک مجله عالی دیگه: شبکه آفتاب

ظاهرا مجلات خوب دارن زیاد می شن (قبلا دانش روز و ویژه نامه شبکه رو معرفی کرده بودم) – احتمالا دلیلش بگیر و ببند روزنامه ها است که روزنامه نگارهای خوب رو هل داده تو مجله‌ها. تازه وارد این گروه، نشریه شبکه آفتاب است. شماره اولش توی مرداد ۱۳۹۱ منتشر شده و الان روی گیشه است. قیمتش در ظاهر گرونه: ۶ هزار تومن ولی در عمل نسبت به بقیه چیزها و نسبت به ساعت‌هایی که می تونه سرگرمتون کنه و نسبت به حجم اطلاعات مفید جدیدی که برامون داره و در نهایت نسبت به کیفیت ظاهر و محتواش، کاملا معقوله.

من شخصا از طرح روی جلدش خوشم نیومد ولی صفحه بندی داخلی‌اش فوق العاده قشنگه. پرونده‌های اصلی اش اینها هستن:

المپیک لندن (یک پرونده جالب در مورد حواشی غیرورزشی المپیک لندن)
سودای شهر بر دیوار مرگ (یک بخش بسیار ارزشمند در مورد موتورسواران دیوار مرگ در ایران)
کن ۲۰۱۲
با ارد عطارپور کارگردان مستند خلیج فارس
اجرا (یک پرونده عالی با چهار مقاله در مورد پرفورمنس در هنر)
چند خاطره از ایرانگردی‌های حسین علیزاده
درباره اشتفان میکوس و دنیای موسیقی‌اش
آی وی وی: خلاق بی اخلاق (پرونده ای با پنج مقاله)
با ماندانا مقدم و سروهای واژگونش
مروری بر طرح‌های فیلیپه استارک
تن متن (داستان و شعر و …)
دنیا از دور چه زیباست (یک مجموعه عکس عالی)

من که هنوز دارم ازش لذت می برم و به شما هم پیشنهاد می کنم از رو گیشه ها برش دارین و بذارینش روی میز اداره یا خونتون تا هم خودتون هم بقیه ای که کنار اون میزها می شینن، دقایقی رو ازش لذت ببرن (:

پ.ن. به پیشنهاد محمد هادی توی کامنت ها، اینم عکس صفحه شناسنامه – ببخشید که کیفیتش بده ولی کسی که جزییات بیشتری می خواد می تونه ببینه اینجا،