برچسب: حقوق بشر

دقت: این نامه رو من ننوشتم. من همخوان کردم و امضا و درخواست کردم اگر خوندین و موافق بودین امضا کنین.

برای امضا یا شر کردن از این آدرس استفاده کنید

نامه سرگشاده به دکتر حسن روحانی، رییس جمهور منتخب مردم ایران، درباره‌ی وضعیت اینترنت
جناب آقای دکتر حسن روحانی٬ ریاست جمهور منتخب مردم ایران٬

انتخاب شما به این مقام مهم را تبریک می‌گوییم. شادمانی دوستان ما در شهرهای مختلف ایران و کشورهای دیگر به ما نشان می‌دهد که ایرانیان زیادی به شما امید بسته‌اند که زندگی بهتری برای آن‌ها فراهم کنید.

ما٬ کاربران شبکه‌های اجتماعی اینترنتی و وبلاگ‌نویسان٬ از حضور خود در فضای مجازی برای تشویق دیگران به شرکت در انتخابات و رای دادن به شما استفاده کردیم. برخی از ما ساکن شهرهای مختلف ایران هستیم و برخی دیگر ساکن کشورهایی جز ایران. مستقل از موقعیت جغرافیایی٬ ما از اینترنت استفاده کردیم تا به دیگر ایرانیانی که به هر دلیل تمایلی به شرکت در این انتخابات نداشتند نشان دهیم که امید به آینده‌ای بهتر تنها از طریق مشارکت در فرایندهای سیاسی حاصل می‌شود.

ما دیدیم که شما هم از اینترنت برای ارتباط با ایرانیان استفاده کردید. حضور شما در توییتر و شبکه‌های مجازی دیگر به ما نشان داد که شما هم از اهمیت اینترنت در زندگی در این روزگار مطلع هستید.

جناب آقای روحانی! وضعیت اینترنت در ایران به هیچ وجه مناسب نیست. اینترنت در ایران کند است و نظام فیلترینگ افراد را از دسترسی به اطلاعات منع می‌کند. فعالیت اقتصادی مبتنی بر اینترنت در ایران بسیار پرخطر است. اطمینان داریم که مشاورین شما با شما درباره‌ی این موضوعات صحبت کرده‌اند.

اینترنت همانند هر موجودیت دیگر نیازمند سامان‌دهی و نظام‌بخشی است. ما از شما می‌خواهیم ایجاد سازوکار مناسبی برای مدیریت اینترنت را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهید. به نظر ما، اینترنت در ایران می‌تواند با سرعت‌های بسیاری بالاتری عرضه شود. ما معتقدیم مدیریت اینترنت باید توسط نهادهایی انجام شود که با رای مردم انتخاب شده‌اند و سازوکار این ساختار باید شفاف بوده و در دسترس شهروندان باشد. ما از شما می‌خواهیم که به‌عنوان منتخب بیش از نیمی از رای‌دهندگان٬ با دستگاه‌های مرتبط برای تعریف دقیق‌تر مصادیق عمل مجرمانه در اینترنت وارد مذاکره شوید.

جناب آقای روحانی! ما در اینترنتی که سرعت آن در معیارهای امروز غیرقابل پذیرش است و با استفاده از شبکه‌های اجتماعی‌ای که حضور در آن‌ها منع شده است٬ ایرانیان را به شرکت در حیات سیاسی خود ترغیب کردیم. ما از شما می‌خواهیم که شرایطی را فراهم آورید که در سال ۱۳۹۶ قادر باشیم و انگیزه‌ای برای دعوت دوباره‌ی ایرانیان به ریختن رای خود به نام شما در صندوق‌های رای داشته باشیم.

برای امضا یا شر کردن از این آدرس استفاده کنید

چین الگوی ما در سانسوره و ارتشی هم داره برای حذف کردن هر چیز نامناسب از اینترنت، کامنت مثبت گذاشتن و … حالا هم اصلی ترین هدفشون دو تا شخصیت اصلی کارتون‌های پو خرسه و ببر است. به خاطر این عکس که هفته قبل منتشر شد.

البته این حرکات عجیب و غریب اصلا چیز عجیبی نیست و چند وقت پیش هم این عکس که فتوشاپی از عکس مشهور مقاومت یک شهروند در برابر سرکوب دولت توسط تانکه باعث شد کلا سرچ به دنبال «اردک لاستیکی حمام» هم توی کشور سانسور بشه.

نکته جالب اینه که سانسور توی چین بیشتر از اینکه روی چیزهایی مثل سخنرانی‌های یک مخالف نظام باشه روی کامنت‌ها و نوشته هایی است که تشویق به اتحاد یا شورش یا چنین چیزهایی می کنن ولی اینکه حالا اردک حموم چه خطری برای نظامشون داره، جای خود دارد.

منبع

اگر می خواین بدونین مردم چقدر به پریزم (این برنامه زیر نظر گرفتن فعالیت دیجیتال مردم توی آمریکا) اهمیت می دن، به آمار داک داک گو نگاه کنین:

در هفته اخیر، آمار بازدید کننده‌ها با ۲۵٪ افزایش به ۲.۳۵ میلیون سرچ در روز رسیده که بالاترین رکورد کل تاریخ این سایته. داک داک گو ، موتور جستجویی است شبیه به گوگل اما با این اختلاف که فقط جستجو رو انجام می ده و نتایج رو به شما نمایش می ده – بدون نگه داشتن هیچ جور سابقه ای از شما.

این سایت که از ۲۰۰۸ راه افتاده، از طریق تبلیغات متنی هزینه‌هاش رو تامین می کنه و یکی از جاهایی است که توی فهرست Prism-Break.org معرفی شده. این فهرست رو فن ژونگ درست کرده و مجموعه‌ای است از سرویس‌های آلترناتیوی که می تونین به جای سرویس‌های تحت نظر سازمان امنیت ملی آمریکا،‌ ازشون استفاده کنین.

منبع

این عکس سنودن است:

کسی که لو داد دولت آمریکا در یک پروسه شبه-قانونی ولی مخالف با متمم‌های قانون اساسی، حقوق بشر، عقل سلیم و در حرکتی دیکتاتور مابانه و به بهانه مبارزه با تروریسم داره سعی می کنه کل کشور رو شنود کنه.

این هم بردلی منینگ است:

کسی که وقتی به اسنادی دسترسی پیدا کرد که نشون یم داد سیاست خارجی کشور آمریکا داره مسیری اشتباه رو می ره، کل اطلاعاتی که داشت رو به سایت ویکی لیکس داد تا منتشر بشن و جلوی این مسیر گرفته بشه.

هر دوی این آدم‌ها جایی زندگی می کردن که خیلی از ما آرزومونه بریم اونجا و براش لاتاری پر می کنیم و به خاطرش درس می خونیم و هر دو خودشون عضو دولت / حکومتی بودن و هر دو کلی چیز دیگه ولی وقتی می بینن راهی که دارن می رن اشتباهه از همه زندگی می گذرن و با قویترین کشور جهان در می افتن و حرفشون رو می زنن و با هزار تا انگ خیانت و غیره، حاضر می شن زندگیشون از هم بپاشه ولی چیزی که خلاف اخلاقه و خلاف انسانیت و به تباهی برنده کل یک جامعه، افشا بشه.

تمام.

پی.نوشت: این مطلب نیازی به بخش چرا «ما ، ما می شیم» نداره. درسته که در کشوری مثل آمریکا به خاطر آزادی بیان چنین امکانی توش فراهمه و حضور قوی و مستقل توش امری بسیار پایه ای است و قانون اساسی مثل آدم دارن ولی کماکان این بخش از استدلال که چرا اونا اونا هستن و ما ما، سر جاشه. مطمئنا این تنها علت نیست ولی بی تاثیر هم نیست.

مرتبط
– این ویدئوی مشترک آسانژ (از ویکی لیکس) و پری بارلو (از موسسان EFF) رو هم نگاه کنین
– راهنمای ویکی‌لیکس برای روزنامه‌نگاران
– جولیان آسانگ – موسس ویکی لیکس – تحت تعقیب پلیس بین الملل به خاطر «جرایم جنسی»

آمار خیلی دقیقی در در دست نیست ولی بنا به تحقیقات متعدد، توی جامعه اطراف ما نزدیک ده درصد مردم گرایشات همجنسگرایانه. به عبارت دیگه توی همین دوستانی که هر روز می بینین و باهاشون کار می کنین و دانشگاه می رین، از هر ده نفرشون یکی یعنی همه چیزش مثل اون نه نفر دیگه است به جز اینکه در زندگی جنسی و عاطفی دوست داره با همجنس خودش باشه نه جنس مقابلش و به شکل شکل غریبی، این نکته کاملا شخصی، برای بعضی ها هراس آوره..

دیروز روز جهانی مبارزه با ترس از همجنسگرایی بود و مثل هر سال لازم دیدم توی این وبلاگ با یک لبخند خوب جشنش بگیریم؛ بدون ترس (:

مرتبط:

روز جهانی مبارزه با ترس از همجنس‌خواهی سال ۲۰۰۹

دیکتاتورها زمانی که سر کار هستن، فکر می کنن با پلیس و زندان‌هایی که دارن همیشه سر کار خواهند بود و کسی هم جرات نداره و نخواهد داشت بهشون بگه «دیکتاتور». اما خوشبختانه اینطوری نیست و در طول تاریخ دیکتاتورها همیشه روسیاه شدن.

در طول هفته‌های گذشته، دیکتاتور قبلی گواتمالا خوزه افرین ریوس مونت در دادگاه حاضر بود و به مردمی که از جنایات رژیمش می گفتن جواب می داد. این مرد ۸۶ ساله به گفته قاضی «رییس کل کشور بود و منطقی است که از جنایاتی که در جریان بود اطلاع کامل داشت و هیچ کاری برای توقفش نکرد». این دیکتاتور فقط ۱۷ ماه حکومت کرد ولی در همین مدت کوتاه ۱۷۷۱ نفر رو به کشتن داد و حالا به ۵۰ سال زندان به خاطر نسل کشی و ۳۰ سال زندان به خاطر جنایت علیه بشریت محکوم شده.

خوشحالیم که یک دیکتاتور دیگه به نتیجه جنایاتش رسیده و خوشحالیم که کشور گواتمالا هم به این بلوغ رسیده که بدونه کشتن یک آدم یا دار زدنش یا قطع کردن گردنش راه حل مشکلات نیست و هیچ وقت با کشتن، نمی شه جامعه بهتری ساخت.

یه جورایی مرتبط:

* آیا می دونستین در حاصل حاضر ۱۴۰ کشور جهان اعدام رو کنار گذاشتن و در سال گذشته فقط ۲۱ حکومت در جهان وجود داشته که توشون دولت در روندی قانونی، سر فرصت و برنامه ریزی شده آدم کشته؟

* و آیا می دونستین از ۶۸۲ اعدامی که عفو بین الملل در سال گذشته در سراسر جهان – به جز چین – ثبت رسمی کرده، ۳۱۴ تاش تو ایران بوده؟

* کامنت های این مطلب مدیریت می شن (: درد دل زیاده (:

کارگران جنسی، گروه‌های ضد قاچاق انسان، اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا، مبلغین سلامت اجتماعی و سازمان‌های لزبین-گی-بای‌سکس-ترسنجدر-کوییر (LGBTQ) این هفته در حال لابی با قانون‌گذارهای آمریکایی بودن برای تصویب قانونی که صراحتا بگه «همراه داشتن کاندوم مدرک جرم نیست».

اما این درخواست عجیب از کجا اومده؟ بحث اینه که پلیس آمریکا بارها و بارها در دستگیری کارگران جنسی، به اینکه اونها کاندوم همراه داشتن استناد کرده و گفته که چون کسی که دستگیر شده توی کیفش چند تا کاندوم داشته، پس فاحشه است و مجرم و این در تضاد با دپارتمان‌های سلامت هستن که مدعی می‌شن سالانه چهل میلیون کاندوم رو به رایگان در شهرها توزیع می کنن.

این سازمان‌ها می‌گن که از اونجایی که داشتن کاندوم تنها روش پیگشری از بیماری‌های مقاربتی (مثل ایدز) است، باید داشتن اونها از نظر روانی برای حامل کاندوم راحت باشه. در حال حاضر ایدز سومین عامل مرگ و میر بین نیویورکی‌های ۳۵ تا ۵۴ ساله است (نه اینکه کلی آدم از ایدز بمیرن بلکه آدم‌های کمی در این محدوده سنی از چیزهای دیگه می میرن!) و اگر یک فاحشه بدونه که در صورت دستگیری، پلیس از کاندوم‌های همراهش به عنوان مدرک جرم استفاده نخواهد کرد، احتمال بیشتری داره که کاندوم همراه داشته باشه و استفاده کنه.

پ.ن. بله. آمریکا یک کشور بسیار مذهبی است و فحشا به شکل «کنار خیابانی» توش ممنوعه. انواع دیگه فحشا (مثلا به شکل فاحشه خونه یا به قول دوستان خونه عفاف) هم تقریبا همه جا ممنوعه ولی عملا به راحتی در جریانه چون حکومت در زندگی شخصی مردم دخالت چندانی نداره.

کامنت مهم از وحید: البته اسم دقیق چیزی که در آمریکا ممنوعه soliciting هست که یک مقدار متفاوت از مفهوم اسلامی فحشاست. در اسلام هر نوع رابطه جنسی خارج از چارچوب ازدواج فحشا محسوب میشه. soliciting در مقابل به معنی خرید سکس هست یعنی گرفتن سرویس جنسی در مقابل پول.

سایت «سامانه کارکنان نظام اداری کشور» جایی است که اگر شما کارمند دولت عزیز جمهوری اسلامی هستین باید خودتون رو توش ثبت کنین. ورود به این سیستم بدون وصل بودن به «اینترانت ملی کشور» غیرممکنه و ثبت کردن شما در اون، نیازمند اینه که اول یک Root Certificate رو که به شکل فایل اجرایی ویندوز در اختیار شما قرار میگیره، روی کامپیوتر خودتون نصب کنین.

اگر تا اینجا بحث براتون فنی بود، ترجمه اش می کنم به زبان آدمیزاد: با نصب این برنامه در کامپیوتر خودتون، به صادر کننده اون اجازه می دین که از این به بعد بتونه ارتباطات امنی که روی اون کامپیوتر با سایت های مثل فیسبوک، جیمیل، … داشتین رو زیر نظر بگیره.

راه حل؟ اگر بحث فنی می خواین باید یک ویرچوال ماشین نصب کنین و یک ویندوز اون تو داشته باشین که این سرتیفیکت خبیث روش نصب شده باشه و فقط برای همینکار به کار بره. البته این راه حل مثل اینه که بگیم قانونی تصویب شده که می گه افراد وابسته به یک گروه خاص حق دارن به همه تجاوز کنن و راه حل شما اینه که از خونه بیرون نرین (:

اگر هم فکر می کنین که شما کارمند نیستین و این براتون مشکلی درست نمی کنه باید یادآور سانسور اینترنت بشم که اول خاتمی شروع کرد و گفت «فقط پورن» بعد اضافه کردن «فقط سیاسی های معاند» بعد گفت «و البته وبلاگ های مخالف» و بعد «سرویس های وبلاگنویسی» و بعد «شبکه اجتماعی» و … و حالا ارزشی های عزیز هم که هرچیزی رو رعایت می کنن جز ارزش‌هایی ثابت و جهانشمول و دینی، هدف سانسور شدن و تازه ناله شون در اومده (:

یادمون نره که برشت نیمولر گفت : «اول به دنبال کمونیست ها آمدند و من چیزی نگفتم چون من کمونیست نبودم. بعد به دنبال سوسیالیست‌ها آمدند و من چیزی نگفتم چون سوسیالیست نبودم. بعد برای دستگیری فعالان اتحادیه‌های کارگری آمدند و من چیزی نگفتم چون زو اتحادیه‌های کارگری نبودم. بعد برای دستیگری من آمدند و دیگر کسی نمانده بود که چیزی بگوید.».