امروز کلی از توییت ها و نوشته های دنیای آی تی و اینترنت ما در این مورد بود که دوران انحصار رایتل به پایان رسیده و آقای دزفولی هم فرمودن که صدور پروانه نسل سه به ایرانسل یک یوم الله مخابراتی است!
ولی واقعیت اینه که این جریان در دسترسی ما به اینترنت تفاوت خاصی ایجاد نمی کنه. ما قبل از این هم در همه اپراتور ها GPRS و اِج داشتیم که قراره چیزی بین ۱۲۰ کیلوبیت بر ثانیه تا ۳۸۵ کیلوبیت در ثانیه سرعت داشته باشه ولی به آخرین باری فکر کنین که روی گوشی برای یک دقیقه به نزدیکی‌های این سرعت ها هم رسیده باشین و یادتون بیافته که هر بار تو خیابون باز کردن یک صفحه وب یا مسیر یابی نقشه روی گوشی به چند بار ریفرش کردن احتیاج داره.
حالا هم فرض کنیم نسل سوم با سرعت اسمی یکی دو مگ بر ثانیه بیاد و جایگزین سرعت اسمی ۳۰۰کیلوبیت بر ثانیه بشه، واقعا فکر می کنیم وضع چقدر عوض می شه؟
نکته مهم اینه که اینترنت در ایران غیرپایدار، شدیدا سانسور شده و غیرقابل تصور انگولک شده است و هیچ کس متعهد نیست وقتی ازش یک خط Xکیلوبیت بر ثانیه خریدین، حتما به شما Xکیلوبیت بر ثانیه تحویل بده. در این شرایط و در شرایطی که کل پهنای باند ایران برای کل مصرف کننده ها کم است و هر پاکت اطلاعات از ده تا سیستم می گذره تا به من و شما برسه و حتما هم باید همه همین مسیر رو طی کنن، انتظار نمی ره با ارائه نسل سوم توسط فلان اپراتور، مشکلی از اینترنت این کشور حل بشه و آرزوی من می شه با خرج کردن نسبت عجیبی از درآمدم و خریدن یک خط یکی دو مگ به اسم نسل سوم، گاه گداری به یک اینترنت ۲۵۶ سانسورشده دسترسی داشته باشم که هر کس هر طوری دوست داره انگولکش کرده باشه.
واقعیت اینه که من روزی خوشحال می شم که اعلام بشه «فلان شرکت یک اینترنت ۱۲۸ واقعی و فقط با سانسورهای رسمی کشور ارائه می ده». تغییر کیفی زمانی است که من در طول شبانه روز سرعت ۱۲۸ آپلود و دانلودی که خریدم رو داشته باشم و تنها انگولک بسته‌ها این باشه که که سایت هایی که سانسورچی گفته برام خوب نیستن با صفحه کثیف پیوندها جایگزین شده باشه.
درسته که نسل سوم یک کم تند تر می شه و این بهتر از اینه که اینترنت کندتر باشه ولی واقعیت اینه که نیاز به ذوق خاصی نیست و نباید حس کنیم از قفس آزاد شدیم؛ نسل سه که سهله، نسل چهار هم بیاد اینترنت من و شما همین مزخرفی است که هست.
